⨋Nikolai Gogol, akıl hastanesinde kalan riskli, tehlikeli seviyede olan bir hastaydı. Fyodor Dostoyevsky ise onun sadist doktoruydu.⨋ ‖TW: Angst, zorlama, mazoşizm ve sadizm içerir.‖
Yeni doktorum ile 3. günüm. Normalde olduğumdan daha mutsuzum bu aptal yüzünden.
İlk gün sadece tanıştık, benim hakkımda garip notlar aldı normal bir gündü.
İkinci gün vücuduma zorla bir sıvı enjekte etti ve ağrısı hala üstümde.
Ah, hayır. Lütfen uzaklaş.
Fyodor: ''Sana bir hediye getirdim Nikolai.''
Nikolai: ''Hediye?''
Fyodor: ''Evet, hediye.''
Doktorum bana yaklaştı ve elimi okşayarak avcumu açmamı sağladı. Avucumun içine orta boy bir not defteri ve güzel bir tükenmez kalem bıraktı.
Nikolai: ''Bu ne doktor?''
Fyodor: ''Bir günlük. Günlük olarak kullanmayabilirsin de, çizim defteri de yapabilirsin.''
Nikolai: ''Ah...''
Şaşırmıştım. Benim için bir şey alacağını hiç düşünmemiştim -Neden böyle bir jest yaptı ki?-
Ona seslenip soracaktım fakat hızlı adımlar ile odadan ayrılmıştı. Bu adamı anlamıyordum, bana sevgi mi gösteriyor yoksa nefret mi? Lütfen artık bırak beni.
Onun güzelliğine kapılıyordum, ah, kayboldum.
Oturduğum yerde dikleştim ve elimle alnını ovalayarak bu düşüncelerden kurtulmaya çalıştım. Emekleyerek masama yaklaştım ve defterimi, kalemimi masanın üstüne bıraktım. Sandalyeme oturup masama yaklaştım ve defterimi açıp bir şeyler karalamaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaklaşık 3 saattir defter ve kalemim ile uğraşıyordum ve atık sıkılmaya başlamıştım. Hayatım attığım çizgiler kadar karmakarışık olmaya başlamıştı. Sandalyeden kalkıp yatağıma geçtim ve tabii ki de defterimi, kalemimi de yanıma almıştım. Onlara sımsıkı sarılarak beş gün boyunca kendi iradem ile kapanmamış gözlerimi kapattım ve kendimi derin bir uykuya bırakmaya çalıştım.
Maalesef bu çalışmam sadece 10 dakika sürebildi çünkü bir kişi gelip odanın kapısını kırarcasına açtı.
Fyodor: ''İlaç vakti Nikolai.''
Yatakta doğruldum ve esneyip doktoruma meraklı-anlamaz gözler ile baktım.
Nikolai: ''İlaç saati? Öyle bir saatimiz mi var doktor?''
Fyodor: ''Yok muydu? Artık var.''
Yatağıma yaklaşıp oturdu ve üstüme çıktı. Bu sefer iğne enjektörünü boğazıma yaklaştırdı ve hiç dikkat etmeden sıvıyı enjekte etmeye başladı.
