Kafa Dengi

Bölüm 2

              Sonunda çalıştığım yere vardım. Neşeli ve biraz da sahte bir gülüş takınarak içeriye girdim. İş arkadaşlarım ile bir problemim olmasa da insanlarla kolay tanışan biri hiç olmadım. Öyle ki ilk okuldan lise bire kadar neredeyse hiç arkadaşım olmamıştı. İş arkadaşlarımla bir problemim yoktu belki fakat çoğunun hareketleri ve tavırları bana saçma geliyordu. Programın yazarlarının yanına yani kendi büroma geçtim. Yazdığım metinleri ve denemeleri paylaştım. İlk işe girdiğim sıralarda beni pek yetenekli bulmasalar da şimdilerde oldukça beğeni topluyordu yazdıklarım. Bu program teknolojik gelişmeler ile alakalıydı fakat hazırlanan her bölümde farklı konular ve temalar işleniyordu. Bu yüzden birden çok yazarın ortaklaşa çalışması oldukça faydalıydı. Program nihayet başladı ve bende heyecanla bekliyordum. Az sonra benim kelimelerin birçok insana sunulacaktı ve bunlar bizzat bana ait araştırmalar ve konuşmalardı. Program başladı fakat o dakika büyük bir saçmalık oldu. 

            Sunucunun söylediği hiçbir kelime bana ait değildi. Hatta konuyla lakası olmayan saçma sapan şeyler söyleniyordu. Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Şok içinde olanları izliyordum ve donakalmıştım. Yayın kesildi ne olduğunu anlamak için kendi orjinal metinlerime bakmaya gittim. Hiçbir yerde yazılarımı bulamadım bilgisayarımın her yerinde gezindim fakat bir türlü yazılarımı bulamadım nereye gitmişlerdi? Neden yoklar..

            Ürperti içinde gözlerimi açtım. Bu gördüğüm sadece bir kabustu. Biraz kafanız karışmış olabilir. Çünkü benim de karıştı. Uyanamıyorum ama neden? Sürekli kabuslar görüyor buz gibi ter içinde uyanıyorum. Ama neden uyanamıyorum? Sonunda uyandım ama değil mi şimdi tüm bu rutin sabahı tekrar yaşamalıyım. Yüzümü yıkadım kahve yaptım rüya olmadığını beynime ispatlamak için bu sefer kahveyi içmeyip dökmek istedim. Hani bir şey sürekli tekrarlanırsa ilk andaki heyecanını kaybeder ya aşık olduğunuz birine sürekli onu ne kadar sevdiğinizi söylemeniz gibi. İşte bende zihnimi şaşırtmak istedim. Umarım bu işe yarardı çünkü artık uyanık olup olmadığımı anlamıyordum. İşe gitmek için evden çıktığım sırada kapıda uzun süredir görmediğim üst komşum olan yaşı tahminimce benden iki yaş büyük olan kadınla karşılaştım. Bir an şaşkın bir ifadeyle yüzüme baktı. Bu rahatsız edici çünkü bildiğim kadarıyla yüzüm sıradandı şaşırılacak bir şey olduğunu düşünmüyordum. Nedenini sormaya yeltendiğim sırada hızla yanımdan geçip uzaklaştı. Bende bir şey söylememeyi tercih ettim. İşe giderken bu şaşırtıcı olayı bir teyze ile de yaşadım. Sonrasında iki amca üçü çocuk şaşırmış ifade takınıp yüzüme bakışlarını dikiyor ve hızla yanımdan gidiyorlar. Kendi yüzüme bakıyordum ve hiçbir fark yoktu. Artık sinirlenmeye başladım. Bu bir daha olursa direkt soracaktım canıma tak etti. İş yerine girdim herhangi bir sorun gözükmüyordu. Daha sonra yazarların bulunduğu büroya girdim bilgisayarımı çıkartacağım sırada. Müdür tarafından çağırıldığım söylendi. Söz konusu müdürse hemen gitmeliydim. Koşar adımlarla müdürün odasına çıkarken bir yandan da üstümü düzeltiyordum. Kapıyı çaldım ve odaya girdim.

              Müdür güler yüz ile beni karşıladı oturmamı istedi. Yazılarımı çok beğendiğini ve kesinlikle terfi almam gerektiğini söyledi. Kanalın bir film projesi olduğunu ve benim de bu filmin senaryo ekibinde çalışmamı istediklerini söyledi. Bu bir yandan büyük bir sorumluluk olduğu için ürkünç bir yandan kariyerim için iyi bir fikir gibi geliyordu. Kabul ettim. Mutluluk korkumun üstesinden geldi. Müdür bugün eve gitmemi söyledi ve bana senaryonun şuan ki halini göndereceklerini söyledi. Çantamı toplayıp eve gittim. Merak içinde nasıl bir konu üzerinden hikaye işleyeceğimizi merak ediyordum. Aradan 3 saat geçti beklemekten artık heyecanım geçmişti. Mail ekranında beklerken sonunda bir bildirim sesi. Senaryo geldi. Heyecan  içinde senaryoyu açtım. Başlığı okuduğumda garip bir gerginlik hissettim. Yutkunmakla yutkunmamak arasında kalmıştım. Başlık aynen şöyleydi. "Neden uyanamıyorum?"