Saat sabah 8.30 sularıydı. Antrenmana gitmişlerdi. Uzun zamandır birlikte gitmiyorlardı,aralarını duzeltmeleri için iyi bir adımdı bu sefer ki.
Ryan antrenmanlarını çok ciddiye alırdı. Hatta bazen mactan bile önde tutardı onları,asla gecikmez,eksitmezdi. Ama artık öyle değildi. Sadece top ile oynuyor gibi hissediyordu ne bi özen gösteriyor ne de bir efor sarfediyordu.
Sonuçta çalışması onun için bir şey değiştirmeyecekti değil mi?
"Ryan şu antrenmanları ciddiye alır mısın"
Ama sebastian çok kızıyordu ryan'a. Zaten forma şansı bulamiyorken,bulma imkanını da yok ediyordu. Eğer bu durum böyle giderse sevgilisinin gideceğini biliyordu sebastian. Bu gerçekten kacamazdi. O yüzden sevgilisini bir nevi hayatta tutmaya çalışıyordu. Ama ryan bu fırsatı her seferinde reddediyordu
"Ne fark eder ki sebastian? Niye kendimi yorayım"
Sebastian sevgilisinin bu umursamaz tavırlarından bıkmıştı. Yardım etmeye çalışıyordu ama aynı zamanda da elinden bir şey gelmiyordu
tam o sırada takım molaya çıkmıştı. Sahada sadece seba ve ryan vardı. Onlarda sahanın bir köşesine oturup sularını içiyorlardı
"Ryan bak forma şansı bulmak istiyorsan biraz çaba göster bunun için. Tüm şansını yok ediyorsun yapma artık"
"Hiçbir şey farketmez sebastian. Gerekirse mükemmel oynayayım. Benim bu takımda yerim yok"
"Saçmalıyorsun ryan"
"Hayır sebastian sacmalamiyorum,gerçekler bunlar. Sadece sen kabullenmek istemiyorsun"
Bu gercek sebastian'ın yüzüne sertçe vurulmuştu. Haklıydı,sebastian ryan'ın gidici olduğunu kabullenmek istemiyordu
"Evet ryan istemiyorum,senin bu takımdan gidicek olmanı ve ayrılacak olmamızı kabullenmek istemiyorum. Senden ayrı kalmak istemiyorum anlıyor musun?"
"Yapabileceğim bir şey yok sebastian"
"Hayır ryan var,sadece sen yapmak istemiyorsun. Sen istiyorsun ki hiçbir şey yapmadan kariyerim,ilişkim mükemmel olsun. Ryan daha yan yanayken bile düzgün ilişki yürütemiyoruz. Uzakta olsak ne yapicaz?"
"Sebastian anlamiyorsun. Yaşadıklarımı,hissettiklerimi hiçbirini anlamiyorsun. İyi bir kariyerin var,herkes seni seviyor,eksik hissetmiyorsun. Ben öyle değilim sebastian. Her ne kadar istemesem de hayatımı düzeltecek kararlar almam gerekiyor. Seninle biraz daha vakit geçirebilmek için gitmedim. Ama zamani geldiğinde gitmem gerekiyor,bunu ikimizde biliyoruz"
Konuşmalarına devam edeceklerdi ki takım sahaya gelmişti. Belki de devam etmemeleri daha iyi olmuştu onlar için çünkü bu konuşmanın sonunu ikiside çok iyi biliyordu.
Bir gün oncesi gayet yakinlarken bir gün sonra iki yabancı gibi olabiliyorlardi. Ikiside bilmiyordu bu işin nereye gideceğini. Birbirlerini seviyorlardi ama devam ettiremiyorlardi
Yine aynısı olmuştu takımla antrenmana dönüp antrenman çıkışına kadar tek kelime etmemişlerdi. Çıkışta da ryan eve gider gitmez yatmisti. Sebastian ise soğuk bir duşa girip bu ilişkinin ona ne kadar ağır geldiğini düşünüyordu içten içe.
Yarına ne olurdu kestiremiyordu sebastian. Belki çok iyi olacaklardı belki de yine birbirlerinin suratına bakmayıp tek kelime etmeyeceklerdi
ŞİMDİ OKUDUĞUN
realize | ryan'seb
Fanfiction"Ryan beni hiç bırakmayacaksın dimi?" "Eğer bir gun seni bırakırsam,hayatımda cidden bir şeyler doğru gitmiyordur civciv"
