Söyleyemem Luka...

Sana Döndüm ama Artık Çok Geç

Sana Lady Noire olduğumu ifşa ettim.

En başta yapmam gerektiğini düşündüm. Sana bu gerçeği an başta söylemem gerektiğini ve omzumda yıllar geçtikçe daha da ağırlaşan bu yükten en başında kurtulmam gerektiğini düşündüm. Öğrendiğinde, büyük sırrımı senin için açığa çıkardığımda özellikle konuşmama gerek yoktu.

Bizi ayıran sırrın gizli kimliğim olduğunu anında anlamıştın zaten.

Özür diledim gözyaşlarım yanağımdan akıp giderken. Sen de ağlıyordun. Ağlaşırken kollarını sardın bana, sımsıkı kucakladın.

İşte ben tam da o zaman beni her türlü kabul edeceğini düşündüm. Bu yüzden sordum: "Beni yine aynı şekilde sever miydin?"

Sana dönmüştüm.

Tek kelime dahi edemedin.

Sol bileğindeki yıldızı gösterdin bana. Yıldıza benim geri dönmem üzerine dilek dilediğini, şayet geri dönersem bu yıldızın içinin boyalı olacağından bahsettin.

Hep yarım kalan bir dövmeydi.

Ve şimdi bileğindeki dikiş izinin gösterdiği gibi, kırık bir yıldızdan başka hiçbir şey değildi.

Gideceğini söyledin. Gideceğini çünkü bana bağlı olduğunu, bana bağlı olmaya devam ettikçe tükeneceğini itiraf ettin.

Gitmemen için yalvardım. Bunu yapan sen olurdun. Ne zaman sana gelsem gitmemem için çabalardın. Şimdiyse sen bana New York'a gideceğini söylerken gözlerinin içine yalvararak bakıyorum.

Artık çok geç olduğunu ikimiz de o gece kabul ettik.

"...İzin ver sen hislerini düşüncelere, ben düşlere çevireyim." dedin.

Acının tatlı arzusu aramızda kaynayıp gitti. Seni gözyaşlarımı akıtırken öptüm, sen ağlayışını boğazına telli örgüler örerek sakladın. Ellerinin dokunuşu tanıdık bir maziden geçti. Dudaklarından tenime bıraktığın her bir temasta hasretin tohumları dikildi.

"Beni son kez sevebilir misin?" diye sordun.

Ben de seni o gece son kez sevdim.

Seninle son kez seviştim.

"Her zaman benim bir parçam olarak kalacaksın."