Söyleyemem Luka...

Elveda

Havaalanına gelene kadar hislerimi bastırabildim ama seni gördüğüm an her şey öngörülemez bir şekilde üstüme yıkıldı.

Saçların artık mavi değil.

Özensizce dağılmış simsiyah saçlarına bakarken tek bir adım dahi atamadım, bu yüzden sen bana geldin.

"Mavi nerede?" diye sordum.

"Mavimin tonunu kaybettim ya da hiçbir zaman mavi olamadım." dedin.

Kalbim çok ağrıyor. İçimde biriken her şey gözyaşlarıma doluyor ve ağlamaktan öteye geçemiyorum. Dudaklarında öyle bir kıvrım var ki sanki tüm bu acıyı kabullenmişsin de geriye beni bırakmak kalmış gibi...

Beni gerçekten bırakabilir misin?

Beni öylece ardında bırakamazsın Luka.

Seni uçağa doğru ilerlerken durdurdum. "Ardında her şeyi bırakabilirsin ama yaşattığın sürece anılardan kaçamazsın." dedim ve açık saçlarımı kenara çekerek sana sol kulağımın arkasını gösterdim.

"On yedi yaşımızı unutamazsın."

Artık senin sahip olduğun dövmenin aynısı bende de var.

Beni unutma Luka çünkü ben seni unutmayacağım.