ក្រាក!...ទ្វារបន្ទប់របេីកឡេីង បង្ហាញរាងស្ដួចស្ដេីងរបស់ជេយ៉ុន កំពុងដេីរប៉័ងខ្ញេីកចូលទៅក្នុង។ ខ្យល់ក្នុងបន្ទប់ដែលភាយចេញពីម៉ាស៉ីនត្រជាក់ ត្រជាក់ស្រេប ភ្លេីងខាងក្នុងមិនសូវភ្លឺប៉ុន្មានតែក៏អាចអោយអ្នកនៅក្នុងបន្ទប់ឃេីញពីរសនិយមរបស់ម្ចាស់បន្ទប់ថាគេជាមនុស្សមានរសជាតិនិយមល្អបែបណា។
"អូហ៍! មកហេីយ?? "សុងហ៊ុន ដេីរចេញពីបន្ទប់ម្ខាងទៀតជាមួយកែវកាហ្វេពីរកែវក្នុងដៃ។ នាយដេីរមកដល់តុមូលធំមួយទេីបទម្លាក់កែវចុះ សុងហ៊ុន ឈោងដៃទាញកៅអីចេញបន្តិចដេីម្បីអោយ ជេយ៉ុន ងាយស្រួលក្នុងការអង្គុយ។
"..." ជាមួយចង្វាក់បេះដូងដែលលោតឌុកដាក់ ខុសចង្វាក់ម្ដងៗ ជេយ៉ុន ចូលអង្គុយទាំងញ័រជេីង ឃេីញលោកគ្រូ ញញឹមគួរសម នាយរឹតតែខ្លាចទៅទៀត មនុស្សអីខុសគ្នាឆ្ងាយដល់ថ្នាក់នេះ។
"ភ័យហ្អេ៎?? "
"អ...អត់ទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែឃ្លានបាយបន្តិចប៉ុណ្ណោះ"ជេយ៉ុន គ្រវីក្បាលបដិសេដដោយសម្ដីទាំងដែលកាយវិការនាយបង្ហាញអោយឃេីញយ៉ាងច្បាស់ក្រលែត។
"អររររ...ឯងចេះផឹកកាហ្វេទេ ក្រេបវាបន្តិចទៅ ក្រែងលោ ងងុយពេលខ្ញុំបង្រៀន"សុងហ៊ុន រុញកែវកាហ្វេទៅជិតដៃនាយតូច តែត្រូវជេយ៉ុន រុញមកវិញយ៉ាងរហ័ស។
"អត់អីទេ លោកគ្រូ...បងហ៉ីស៉ឹង ចាំខ្ញុំនៅខាងក្រៅ ខ្ញុំគិតថាមិនអីទេ ពេលដែលចប់ខ្ញុំនឹងប្រញាប់ទៅផ្ទះ"
"លី ហ៉ីស៉ឹង?? "សុងហ៊ុន លេីកចិញ្ចេីមនាយក្រឡឹបក្រឡាប់ភ្នែកឡេីងលេី មុននឹងបេីកទ្វារបន្ទប់ចេញទៅឃេីញហ៉ីស៉ឹង ឈរអោបដៃផ្អែកខ្នងលេីជញ្ជាំងយ៉ាងសង្ហា។
"លី ចូលមកក្នុងមក"សុងហ៊ុន និយាយតែបន្តិចក៏ដេីរចូលក្នុងទាំងចំហទ្វារចោល ទោះជាហ៉ីស៉ឹង ចង់ប្រកែកយ៉ាងម៉េចក៌មិនកេីត។
