အခန်း ၂

938 106 1

by Alice_Yizhan_7012

by Alice_Yizhan_7012

Unicode

အခန်း ၂ ။

စုန့်ချောင်ရှီသည် မီးရထားဘူတာရုံ ရဲဌာနရှိ သစ်သားခုံတန်းရှည်၌ ထိုင်နေရင်း သူမ၏ ခြေထောက်တိုတိုတုတ်တုတ်ကလေးများကို လွှဲယမ်းနေမိသည်။ "ပျော်ရွှင်မှု" တံဆိပ်နှင့် အချိုရည်ပုလင်းကို လက်နှစ်ဖက်လုံးတွင် ဆုပ်ကိုင်လျက် ပိုက်ဖြင့် စုပ်သောက်နေသည်။

လူမှုဖူလုံရေး မိဘမဲ့ဂေဟာ၌ နှစ်သစ်ကူးရက်များတွင်သာ ကလေးများသည် အချိုရည်သောက်ခွင့်ရလေသည်။

"ပျော်ရွှင်မှု"

လက်ထဲမှ နို့နှစ်ရောင်ပုလင်းလေးကို ကြည့်ရင်း ချိုချိုချဥ်ချဥ်အရသာကို ပြန်တမ်းတအောက်မေ့နေမိသည်။

များမကြာမီတွင် လျှောက်လမ်းစင်္ကြံ၌ အလောတကြီးနိုင်နေသည့် ခြေသံများ၊ ခပ်ဆူဆူအသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ ရုံးခန်းတံခါးသည်လည်း ဘန်းခနဲမြည်သံနှင့်အတူ အဖွင့်ခံလိုက်ရချေ၏။

အသံကိုကြားသည်နှင့် စုန့်ချောင်ရှီသည် သူမ၏ ခေါင်းလေးကို ဆန့်၍ တံခါးဝသို့ ကြည့်လေရာ တံခါးဝ၌ မတ်တပ်ရပ်နေသည့် သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် လူနှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရလေသည်။

အမျိုးသားမှာ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် နှာတံနည်းနည်းပွကာ ခပ်ကောက်ကောက် လှိုင်းထနေသည့် ဆံပင်များကို လှန်တင်ထားသည်။ မျက်နှာမှာ အမွေးအမျှင်ထူပြီး မုတ်ဆိတ်မွေးတို့ရှိသည်။ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီး တစ်လုံးနှစ်လုံးကို ဖြုတ်ထားကာ အင်္ကျီလက်များကို လက်မောင်းထိရောက်အောင် ခေါက်တင်ထား၏။ ခါးပတ်၌မူ ပေဂျာစက်(20th Century Girl ကားထဲမှာပါတဲ့ ဖုန်းခေါ်ဖို့ စာဝင်တဲ့ ပီပီစက်လေးပါ) ကို တပ်ဆင်ထားသည်။

အမျိုးသမီးမှာ မင်းသမီးအီရှာကဲ့သို့ ရှည်လျားလှသော ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ထားပြီး ဖြူဖွေးနုညက်သည့် အသားအရေနှင့် လိုက်ဖက်သည့် စိမ်းပြာရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ကြင်နာနူးညံ့လှပသည့် မျက်ဝန်းများတွင် မျက်ရည်များ ရစ်သိုင်းနေပြီး နှာဖျားလေးတွေမှာ နီရဲနေပေသည်။

မေမေနဲ့ဖေဖေရောက်လာပြီပဲ!

သူမအဖေနာမည်မှာ စုန့်ကျင်းကော်ဖြစ်ပြီး သတင်းစာတည်းဖြတ်သူတစ်ယောက်ဖြစ်ကာ အမြဲတမ်းလိုလိုပင် အချိန်ပိုဆင်းရ၍ အလုပ်ရှုပ်နေတတ်ကြောင်း မှတ်မိလေသည်။ အမေနာမည်ကတော့ ချောင်ချင်းဖြစ်သည်။ အထက်တန်းပြဆရာမတစ်ဦးဖြစ်၏။ သူမ၌ အလုပ်မှာလည်း အားလပ်ချိန်ရှိတတ်ပြီး နွေနှင့်ဆောင်းရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်များရှိသည်။ သွင်ပြင်များမှာ မှတ်ဉာဏ်ထဲက ပုံစံအတိုင်း တစ်ပုံစံတည်းပင်။

မိဘများကို တွေဝေစွာ ကြည့်ရင်း သူမနှုတ်ခမ်းများမှာ အနည်းငယ်ပွင့်ဟလာသော်လည်း စိတ်မှာအလွန်လှုပ်ရှားနေသဖြင့် စကားမပြောနိုင်ပေ။

အမှန်တော့ ယခုအခိုက်အတန့်၌ စုန့်ချောင်ရှီ မပျော်နိုင်ပါ။ ခုနလေးကတင် သူမ ပြဿနာရှာထားခဲ့တာ မဟုတ်လား။

သူမ ဘာလို့ ဘူတာရုံမှာ တစ်ယောက်တည်း ရှိနေရတာလဲ?

အကြောင်းအရင်းမှာ သူမမိဘတွေက သူမကို မူကြိုကျောင်းပို့ရန်စီစဥ်ခဲ့ကြလို့ပင်။ သို့သော်ငြား မူလပိုင်ရှင်က ကျောင်းမတက်လိုခဲ့ပေ။

တစ်မနက်လုံး အတန်းတက်ကာ နေ့လယ်စာစားချိန်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ စာအုပ်များကို ဆုတ်ဖြဲပစ်သည်။ အမေ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ခိုးထားသည့် ပိုက်ဆံများနှင့်အတူ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ ရထားဘူတာသိူ့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ အဘိုးအဘွားများ အိမ်သို့ သွားရန် ပြင်ဆင်ခဲ့ခြင်းပင်။ အဘိုးအဘွားများက သူမကိုဆိုလျှင် အလွန်အလိုလိုက်ပြီး သူမ ဘာပဲတောင်းဆိုဆို ဖြည့်ဆည်းပေးမည်သာဖြစ်သည်။

သို့ပေမဲ့ ဘူတာသို့ရောက်သည့်အခါ မြောက်ဘက်သို့သွားမည့် ရထားကို ရှာလို့မတတ်ဘဲ မျက်စိလည်နေသည့်အပြင် လူကုန်ကူးခံရတော့မလိုပင် ဖြစ်ခဲ့သေးသည်။

ကျောင်းပြေးခြင်း၊ စာအုပ်များဆုတ်ဖြဲခြင်း၊ ပိုက်ဆံခိုးခြင်း၊ မပြောမဆိုဘဲ ထွက်သွားခြင်း စသည်တို့သည် မိဘမဲ့ဂေဟာ၌မူ အကြီးဆုံးသော အပြစ်များပင်ဖြစ်၏။ စုန့်ချောင်ရှီသည် မီးရောင်မရှိသည့် အမှောင်ခန်းထဲတွင် ပိတ်ထားပြီး အပြစ်ပေးခံရခြင်းကို အကြောက်ဆုံးဖြစ်သည်။

ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင် လက်ချောင်းများကိုပင် မမြင်နိုင်သည့် နေရာကျဥ်းလေး၌ နေရခြင်းက စဥ်ဆက်မပြတ်သော ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်မှုကို ပေးစွမ်းပြီး စဥ်းစားတွေးခေါ်နိုင်စွမ်းများပင် အေးစက်သွားရလေသည်။

အတိတ်ဘဝနှင့် ယခုဘဝမှတ်ဉာဏ်များ ရောထွေးနေမှုက ဦးနှောက်ကို အတန်ငယ်မျှ ဒွိဟဖြစ်စေသည်။ မြင်ကွင်းများပင် ဝေဝါးလာရသလိုပင်။

သူမ အမေ သူမဆီသို့ ရုတ်တရက်ပြေးဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ ထိတ်လန့်တကြား မျက်စိမှိတ်လိုက်မိသည်။

'ပြီးပြီ။ ဒါကမှ တကယ့်ပြဿနာကို ရင်ဆိုင်ရမယ့်အချိန်ပဲ။'

သူမ မျှော်လင့်ထားခဲ့သည့် ဒေါသတကြီး ရိုက်နှက်မှုမျိုး၊ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ဆူပူခြင်းမျိုး ထွက်ကျမလာသည့်အတွက် အင်မတန် အံ့ဩသွားရသည်။

နွေးထွေးမှုလေးတစ်ခုပင်။ အင်မတန် နွေးထွေးလှသည့် ပွေ့ဖက်မှုလေးတစ်ခု....

သူမအမေ၏ လက်မောင်းများကြားတွင် တင်းကြပ်စွာ ထွေးပွေ့ခံလိုက်ရပြီးနောက် တုန်ရီနေသည့် အသံနှင့် စကားစပြောလေသည်။

"ရှီရှီ သမီးက မေမေ့ကို လန့်ပြီးသေသွားအောင် လုပ်လိုက်တာပဲ။ ဘယ်ကို ထွက်သွားလိုက်တာလဲ။ နောက်ကို အဲလိုထွက်မသွားရဘူးနော်။ သမီးက အမေမရှိဘဲ ဘာလုပ်နိုင်မှာမို့လို့လဲ။"

အမေ့ကို ပြန်ဖက်ထားသော လက်ကလေးကို နောက်လက်တစ်ဖက်က ဆွဲကိုင်ထားသည်။ အဖေ့လက်ပင်။

သူက စိတ်သက်သာရရသွားသောအပြုံးမျိုးကို ပြုသည်။ တစ်တုတ်နေသည့် လက်ကလေးကို နူးနူးညံ့ညံ့ ညင်ညင်သာသာ ဖြစ်ညှစ်ရင်း နှစ်သိမ့်ပေးနေ၏။

"ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော် ရှီရှီ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး သမီးလေး။"

အမေက သူမကို ဖွဖွလေးနမ်းပြီး အဖေက သူမလက်ကလေးကို မလွှတ်တမ်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ စုန့်ချောင်ရှီ၏ ဦးနှောက်ကလေးမှာ ဆန်ပြုတ်အိုးခဲ ထည့်ကြိုခံလိုက်ရသလိုပင် ပျော့ပြဲပြီး ဘာမှမတွေးတတ်တော့ပေ။

'ဒီလောက် တရားလွန်ဆိုးသွမ်းထားတာတောင် ဘာလို့အဆူမခံရတာလဲ။ ဆူတာလောက်ကတော့ ပြောမနေနဲ့ အရိုက်ခံရရင်တောင် မလွန်ပါဘူး။'

မိဘတွေရဲ့ သားသမီးများအပေါ် ထားရှိသည့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာမှာ တကယ်ကိုပဲ အကြွင်းမရှိသည်လော။

မတတ်နိုင်စွာပဲ သူမသည် ဝတ္ထုစာအုပ်ထဲမှ သူမမိဘများ၏ ဘဝနိဂုံးကို လက်ခံဖို့ အလွန်ရုန်းကန်ခဲ့ရကြောင်း သတိရမိသွားသည်။

သူမ အသက်(၁၉)နှစ်အရွယ်၌ ဖခင်ဖြစ်သူသည် နာမည်ပျက်သည်အထိ အစွပ်စွဲခံရပြီး ထိုနာမည်ဆိုးအောက်၌ပင် ဇာတ်သိမ်းမလှစွာ တိမ်းပါးသွားခဲ့ရပြီး မိခင်မှာမူ စိတ်ထိခိုက်ကြေကွဲမှုကြောင့် စိတ္တဇဆေးရုံ၌ ဘဝဆုံးခဲ့ရလေသည်။

ထိုအကြောင်းကို တွေးမိရုံနှင့်ပင် သူမတစ်ကိုယ်လုံး တုန်လှုပ်လာရသည်။

အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ပြီး အမေဖြစ်သူ၏ ပုခုံး၌ မှီတွယ်ရင်း အသက်ရှုကြပ်လာမိသည်။

မျက်ရည်များကို ခမ်းခြောက်စေရင်း သူမကိုယ်သူမ တိတ်တဆိတ် ကျိန်ဆိုမိပါရဲ့။

'နောက်ကို ဘယ်တော့မှ ထွက်မပြေးတော့ဘူး။ တစ်ဘဝလုံး မိဘတွေနဲ့ပဲ အတူရှိနေပြီး သူတို့အနားမှာပဲနေမယ်။ ကျရောက်လာမယ့်အန္တရာယ်တွေကနေ အမေနဲ့အဖေကို ကာကွယ်ပေးသွားမယ်။'

"ဟုတ်ပါပြီကွာ။ ငါ့သမီးတော့ အဖက်ခံရလွန်းလို့ အသက်ရှူရကြပ်နေတော့မှာပဲ။"

သူမအဖေက အမေ၏ ကျောပြင်ကို ပုတ်တာ သတိပေးပြီးနောက် သူမ၏ပါးဖောင်းဖောင်းလေးများကို ချစ်နိုးမွှေးကြူလိုက်၏။

မုတ်ဆိတ်မွေးများက သူမ၏ ပါးအိအိလေးများကို ပွတ်တိုက်သွားပြီး အနည်းငယ်စူးသဖြင့် ယားယံလာရသည်။ စုန့်ချောင်ရှီက မခိုးမခန့်လေးပြုံးကာ မုတ်ဆိတ်မွေးများကို ရှောင်ကာ သူ့အမေလက်မောင်းထဲသို့ ဝင်ပုန်းလိုက်၏။

မေတ္တာတွေနဲ့ ဝိုင်းဝန်းထားတာကို ခံရတဲ့ စိတ်ခံစားမှုက သိပ်ကိုကြည်မွေ့ပျော်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းသည်ပဲ။ လောကတွင် အကောင်းဆုံးသော မိဘများကို ပိုင်ဆိုင်ထားရသည်ဟု ထင်မှတ်မိလိုက်သည်။ ဒီမေတ္ထာများကို တန်ဖိုးထားပြီး မေတ္တာကို တန်ပြန်နိုင်သမျှအစွမ်းကုန်တန်ပြန်ပေးပြီး ချစ်လိုက်မည်သာ။

ရဲများက အမှုမှတ်တမ်းပြုလုပ်ပြီး အသေးစိတ်မေးမြန်းစုံစမ်းပြီးသည့်နောက်တွင် မိဘများက သူမကို ပြန်ခေါ်လာခဲ့ကြသည်။ ရဲဌာနမှ ထွက်မလာမချင်း သူမမိဘများက ရဲများကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောဆိုနေခဲ့ကြသည်။

ရဲစခန်းမှ ထွက်လာခဲ့ကြသည့်အခါ စုန့်ချောင်ရှီဖခင်က သူ့သမီးကို ပုခုံးပေါ်တင်ချီမထားကာ ရထားဘူတာရုံအပြင်မှ ပါကင်နေရာသို့ မိသားစုသုံးယောက်သည် အတူထွက်လာခဲ့ကြ၏။

အဖေ၏ ပုခုံးပေါ်၌ ခိုစီးလာရင်း စုန့်ချောင်ရှီသည် ဘုရားသခင်က နောက်ဆုံးတော့ သူမကို မျက်နှာသာပေးပြီဟု ခံစားနေရ၏။

အမြင့်မှကြည့်သည့်အခါ လူတိုင်းက သေးသေးကလေး ဖြစ်သွားသလိုပင်။ နေဝင်ဆည်းဆာကြောင့် ကောင်းကင်သည် ကြက်ဥအနှစ်ရောင်သမ်းနေပြီး ညနေခင်းလေပြေလေးကလည်း အေးမြလှသည်။ သက်တောင့်သက်သာရှိလိုက်ပါဘိ။

လေထဲတွင် ဆီညှော်နံ့က ကပ်ပါလာ၏။ အနံ့မခံမိစရာအကြောင်းမရှိပေ။ ကူကယ်ရာမဲ့စွာပင် သူမဗိုက်ထဲမှ ဂွီဂွီဂွမ်ဂွမ်အသံများက မြည်လာတော့သည်။

ဖေဖေစုန့်က ထိုအသံကို ကြားသွားပုံရသည်။ အသားပြည့်နေသည့် ခြေထောက်တုတ်တုတ်လေးများကို လှုပ်ယမ်းလိုက်ပြီး အရှေ့၌ မြင်နေရသည့် အသားများကို တံစို့ထိုး၍ကြော်ရောင်းနေသော လက်တွန်းလှည်းဆိုင်လေးကို ညွှန်ပြလာသည်။

"ဗိုက်ဆာနေတာလား သမီးလေး။ ဝက်အူချောင်းကြော် စားမလား။"

ဝက်အူချောင်း!

၁၉၉၀ ခုနှစ်က ဖက်ထုပ်လုံးလေး

အခန်း ၂

Promoted stories

You'll also like