SEVDİĞİM İÇİN(Wattys2015)

~2.Bölüm~

Gözlerimi hafif aralamaya çalıştım.İlk gördüğüm şey bembeyaz bir tavandı.Tanıdık bir ses "Eylül, aç gözlerini" diyordu. Ama gözlerimi tam anlamıyla açamıyordum.Sanki gözlerimin her birinin üzerinde kocaman bir kaya varmış gibi.Yine o ses "Eylül, duyuyor musun beni?" başka bir sesde "galiba uyandı" dedi.Aniden yerimde doğruldum.Bu o kadın!Bayılmamım sebebi olan lanet olası bizi terkedip giden o kadın.Söylemeye bile utandığım Annem!!!

-Canım sen iyi misin?Az önce aniden bayıldın.Birşey oldu sandık.

-Ben iyiyim merak etmeyin.Ozan nerde?

-Burdayım Eylül.Uyandığına sevindim. Sanırım başın döndü veya açsın :)

-İlla bana laf sokucaksın deme?Herneyse Ozsn senle konuşmam gereken önemli bir konu var.Müsait bir yere gidebilir miyiz?

-Tani istersen bi alt kata mutfağa geçelim.

Kapıdan çıkıp, karşımızdaki merdivenden tek tek inmeye başladık.Ozan'a o kadının annem olduğunu nasıl söyleyecektim?Birimiz annemiz, birimiz babamız yüzünden terk edilmiştik.Ya bana bağırırsa?Ya beni suçlursa?Ne yapardım ben?

-Eylül seni dinliyorum.

-.....şey Ozan.Aslında ben sana şey dicektim.O şey benim şey aslında.

-Şey ne Eylül?Lütfen düzgün konuşur musun?

-Ya o kadın.Maalesef ki benim annem.Küçükken bizi terkedip giden lanet olası o kadın işte.Bunu sana söylediğim için özür dilerim ama bilmen gerek diyedüşündüm.Ama bunu bir süre çaktırma.Kadın beni bile tanımadı.Nasıl bir anne çocuğunu hatırlamaz ki?Lanet olsun!

-Ohaa!Şimdi senin annen benim üvey annem mi?Hahaha :D Kusura bakma ama komiğime gitti.Sen baygınken babamla kavga ettik.Adam burda bu evde yaşamaya gelmiş.

-Yok artık!Kusura bakma ama bu adam iyice yüzsüz olmuş.Annenin yüzüne nasıl bakabiliyor?Hadi onu geçtim.Bide benim annemle burda mı yaşayacak?Ben bişi demiyom artık.

-Neyse beni boşver, sen ne yapacaksın şimdi?

-Bilmiyorum aklım o kadar karışık ki.Sadece şuan tek yapmam gereken birşey vat.Oda benim kim olduğumu anneme söylemek.Zamanı gelince herkes herşeyi öğrenicek.Ama şimdi zamanı değil.

-Tamam o zaman yukatı çıkalım ve şu olayları konuşalım bakalım ya o adam evden gidecek ya da ben.

Odanın kapısını açtı ve çıkmam için bana yol verdi.Yukarı çıkacaktık ama aklım diğer yandanda Ceyhun'daydı.Telefonumu elime aldım. Ve hemşirenin numarsını çevirdim.

-İyi günler Eylül Hanım.Ceyhun Bey'in durumu aynı.Bir değişiklik olmadı.Ama siz yokken az önce annesi gelip gitti.Çok kısa bir süre durdu.Sanırım ağlıyor gibiydi.Birşey oldu heralde.

-Teşekkür ederim canım.Sen birşey olursa ararsın.İyi günler.

Telefonumu kapattım.Ozan yukatı çıkmıştı bile.Kavga sesleri geliyordu.Hızlı adımlarla merdivenleri 2'şer 3'er atlayarak yukarı çıktım.

-Ya sen nasıl bir insansınya!Annemin karşısına geçip nasıl bu kadınla buraya geliyorsun. Senin gibi insan olmaz olsun!

-Bana bak Ozan.Konuşmalarına dikkat et.Senin karşında küçük çocuk yok.Baban var baban.Haddini bil.

-Bi dakika bi dakika.Ben burda bir baba göremiyorum.Hangi hakla ben senin oğlun oluyorum.Bana açıklamasını yapacak mısın?Tabikide hayır.Neden?Çünkü o kadın içindi diyeceksin.Allah bilir o kadından bir çocuğunda vardır senin.

-"Oha ama o kadarda değil heralde" dedim.

Ozan'dan ters bir bakış aldığımda susup yerime oturdum.Onlar kavga ederkennkadın yani annem yanıma gelip oturdu.