ჩემი პატარა

გრძნობა

Author's pov

იმ დღის შემდეგ თეჰიონი ძალიან დიდ შიშს გრძნობს რის გამოც ჯონქუქს იშვიათად ელაპარაკება და ყოველ წინადადებას რომელსაც ჯონქუქისაგან გაიგებს უსიტყვოდ ასრულებს.

დღეს ჯონქუქს უცნაურმა გრძნობამ შეაწუხა ამ ფაქტთან დაკავშირებით და შემორიგების მცდელობა, დაისახა დღის მიზნად რადგანაც არ უნდოდა თეჰიონს მასთან შიშით ეცხოვრა.

-თეჰიონ!

ის ხმას არ იღებდა უბრალოდ ჯონქუქის წინ თავჩახრილი დადგა და კარგი მსმენელის ყური დაუგდო

-ხმას რატომ არ იღებ? შენ მონა არ ხარ!-და ჩუმად დაამატა სიტყვები-ნუ ჯერჯერობით...

თეჰიონმა ბოლო სიტყვები ვერ გაიგო მაგრამ ჯონქუქს ახედა ისევ შეშინებული სახით და ტირილს აპირებდა რა მომენტშიც ჯონქუქმა პირველი კურცხალი პირის დახმარებით მოაშორა და თეჰიონის თავი ხელებში მოიქცია

-პატარავ შემომხედე!..  იცი ეხლა რას ვგრძნობ როდესაც ასე მექცევი? მე უბრალოდ შინაგანად ვიცლები! როგორ შეგიძლია რომ ამდენი დღის განმრავლობაში ერთი სიტყვაც კი არ მითხრა?

-მ..მე...

-რა შენ?! რა შენ?! მგონი მე მიყვარდები! და შენ უბრალოდ არაფერს არ იძახი? მიყვარდები გესმის?! შენი სისაყვარლე მიყვარდება! შენი ჯიუტობა! ის თუ რამდენად მარტივად შეგიძლია საუბარი მომიჭრა(თუ ვერ მოწვით შეპასუხება ვიგულისხმე🙃რომ უნდოდა თავის გატანა... აი მაგი. მაგრამ ისეთი ჭკვიანი ხალხი კითხულობს არამგონია რამე ვერ მოწვათ დდ) ხო შეგიძლია რომ უბრალოდ რაიმე მითხრა?

-მ..მეც მიყვარხართ ბატონო უჩნაულო კაჩო

*აი ეხლა კი ოჩენ ტირილი დაკრაა*

-რა?  რა თქვი?

-ვითომ ველ გაიგო

თეჰიონმა თვალები აატრიალა

-მომართვაც დაგავიწყდა?
ჯონქუქმა თეჰიონი კედელს მიანარცხა და...

*********************
გაგრძელება იქნება💘

და ისა რომ გაგრძელება იქნებაა🤣🤣🤣