ჩემი პატარა

სიზარმაცის განსახიერება

Jungkook's pov

ჩემთვია ვეგდე სახლში და საჭმელს ვჭამდი როდესაც კარებზე კაკუნი შემომესმა, როგორც ყოველთვის გაღება მეზარებოდა ამიტომაც ხმამაღლა დავიყვირე

-შემოდი კარები ღიაა!

ვიცოდი რომ იუნგი იქნებოდა.

-ძმაოო! როგორ შეგიძლია უბრალოდ ასე იჯდე და ჭამო მთალი დღე შენს ტელეფონთან ერთად? ცხოვრებაში ასეთი ზარმაციც არ უნდა იყოო!

-მე? ზარმაცი? ხომ ვვარჯიშობ! ამა ამ კუნთებს შეხედე! ნახე! ხელი დაადე თუ არ გჯერა! შენ გრამი კუნთიც კი არ გადევს ზედ და კიდევ ჩემზე ლაყბობ?

-კარგი ხოო არ შემარჩინო!

-რისთვის მოხვედი?

-კინაღამ დამავიწყდა! ხო მოკლეთ, დაავადებულ ბავშვთა თავშესაფარში ვიყავი და იცი რა საყვარლები იყვნეენ! მინდა რომ შენც წამომყვე და იქნებ ბოლოს და ბოლოს აწიო ეგ ტრაკი და სიყვარული იპოვო!

-სიყვარული არა ტრაკი

-ჰაა ეხლა ადე დროზეე

-ვერ ხედავ ვჭამ!

-მალე ჭამეე! ანდაც არ ჭამო ეხლავე წავედით

-ოეე ტანსაცმლის გამოცვლა მაინც მაცადე ადამიანოო!

-ვაიმეე რა ყველაფერში სამ საათიანი ხაარ! დროზე ქენი რაა მანქანაში დაგელოდებიი

-ხო კარგი კარგი

...............

ბავშვთა სახლში მივედით მაგრამ მე არ მჭირდებოდა ეხლა სიყვარული რადგანაც ჯერ მარტო ყოფნით მინდა დატკბობა, ჭამა, ძილი, ვარჯიში და დორამების ყურებაა ჩემი ცხოვრება, ამას ვერაფერი ვერ შეუშლის ხელს

სკამზე ჩამოვჯექი და ვუყურებ იუნგის თუ როდის აარჩევს თავი ეგრედწოდებულ "სიყვარულს"

ცოტა ხანში გვერდით ერთი ბიჭი მიჯდება და მაშტერდება, ეს უსიამოვნება რომ ვიგრძენი მას გავხედე

-შენ ლა გქვია?

-მაპატიე ბავშვი შენი თავი არ მაქვს

და თავი გავატრიალე

-ლატომ? ალ მოგწონვალ?

არ ვიცი ეს რატომ მკითხა ან რა უნდა მეპასუხა მაგრამ როდესაც შევხედე მის სახეზე ცრემლი შევნიშნე

-კაი კაი ბოდიში, არ იტირო აი ხელსახოცი გამომართვი, მე ჯონქუქი ვარ შენ რა გქვია?

-თეჰიონი

-კარგი თეჰი, ჩემთან წაკოხვალ?

-ლაა?! მათლა?

-ხო

-კი მიდა მიშტელ უჩნაულოო

-რა?

-ნიჰიი

........

-ქალბატონო

-დიახ?

-მას მე წავიყვან, ბარგი ჩაულაგეთ

-დიახ ბატონო

*********
გაგრძელება იქნება💘