𝐃𝐮𝐥𝐜𝐲𝐧𝐞𝐚 𝐈𝐈: 𝐊𝐨𝐧𝐢𝐞𝐜 𝐬𝐭𝐚𝐫𝐞𝐠𝐨 𝐩𝐨𝐜𝐳𝐚̨𝐭𝐤𝐮 | +𝟏𝟖

𝟔ღ

They ain't looking at you, baby
They're looking at me
They're looking at me
Yeah, yeah, they're looking at me
Looking at Me Sabrina Carpenter

4 miesięcy później

Nicodemus Walker
„The less you know, the better you sleep."

— Moja kolej! — Krzyknęła rozbawiona Livia. Spojrzeliśmy wszyscy na nią, czekając, aż zakręci ona butelką. Puste opakowanie po ruskiej wódce wskazało na mnie. Uśmiechnąłem się arogancko. — O! I zajebiście! — Krzyknęła, patrząc na wyczekująco.

— W chuj, co nie? — Zapytałem zirytowany, wiedząc, że Livia nie będzie dla mnie litościwa w tej żałosnej grze.

— Prawda czy wyzwanie? — Zapytała niewinnie.

— Wyzwanie — przyznałem zrezygnowany.

— Kurwa, będzie ciekawie... — mruknął Xavier ze śmiechem.

— Morda, bracie, chyba że chcesz...

— Spokój, kurwa! Wyzwanie wymyślam! — Oburzyła się Livia, patrząc na męża z pogardą. — Mam! Tylko jedna sprawa... — spojrzałem na nią wyczekująco. — Jak wielka będzie twoja chęć zabicia mnie, jeżeli wspomnę o osobie, o której nie chcesz rozmawiać?

Zacisnąłem mocno szczękę i zacząłem wbijać w blondynkę wirtualne sztylety. Skinęła głową, jakby wiedziała, co chciałem jej przez to przekazać. Nikt nie miał prawa o niej wspominać. Odeszła. Zostawiła mnie, kiedy jej potrzebowałem. Nie chciałem o niej rozmawiać, nawet z Livią. I tak nasłuchała się o niej najwięcej ze wszystkich.

Pojechałam do mieszkania, które znajdowało się na ulicy, gdzie pociągi przyjeżdżały, a z okna było widać McDonald's. Waliłem mocno w drzwi, licząc, że zastanę osobę, której teraz potrzebowałem w domu. Nie musiałem długo czekać, aby usłyszeć krzyk blondynki, która miała być moim ratunkiem w tym momencie.

— Blin! On gorit ili chto?! — Krzyczała coś po rosyjsku, a po chwili otworzyła drzwi. Jej mina ze zirytowanej zmieniła się na zaskoczoną. Livia Volkova-Walker była drugą osobą tego dnia, przy której płakałem. Nie obchodziło mnie to teraz. Tylko ona mnie znała ze wszystkich członków rodziny na tyle, aby mi pomóc. — Mater' Bozh'ya, Nicoś, chto sluchilos? — Zapytała, ale ja nic nie zrozumiałem i przyciągnęła mnie do siebie. Zamknęła nogą drzwi i zaczęła prowadzić mnie do salonu. Usiedliśmy na kanapę, a Livia przez cały czas mnie obejmowała, głaszcząc miło po głowie. — Musisz mi powiedzieć co się stało — szepnęła cicho. — Muszę wiedzieć, Nicoś.

— Ona... — szepnąłem cicho, nie mając już siły. Łzy same już spływały mi po policzkach, a serce niesamowicie mnie bolało. Nigdy wcześniej się tak nie czułem. — Ona odeszła, Livio... Zostawiła mnie...

— Chto?! To nie możliwe, przecież cię kochała...

— Najwidoczniej czasem miłość nie wystarcza — powiedziałem to tak cicho, że nie byłem pewien czy to usłyszała.

Nie odzywała się przez chwilę. W otoczeniu ciszy opierałem się o jej ramię, kiedy głaskała mnie czule po głowie i składała czule, matczyne pocałunki w moje włosy.

Czułem tak wielkie zmęczenie. Tak wielkie. Nie płakałem od długiego czasu. Cała głowa mi pulsowała. Nie miałem siły szlochać, ale mój oddech dalej był urywany i cholernie szybki.