Vroeg of Laat - ONC24

Hoofdstuk 11 - Bosrijk

Jennifer had die nacht alles wat ze de dag daarvoor met Nicole besproken had kunnen overdenken. Maar daar had ze niet van wakker gelegen. Integendeel, ze had erg goed kunnen slapen. Het gaf haar rust, dat ze nu iemand verteld had wat Brandon haar misdaan had. Nicole had haar tips gegeven, haar moed ingesproken.

Jennifer was niet meer zo bang voor Brandon. Nicole had haar ervan verzekerd dat ze zeker genoeg bewijs had om naar de politie te stappen als ze dat wilde. Ze had materiaal om Brandon te chanteren en dat maakte haar onverschrokken.

Maar toch had ze het slot nog steeds niet van haar deur durven halen en deed ze haar best om niet in huilen uit te barsten op het moment dat ze de deur moest openen om met Brandon naar beneden te gaan. Misschien was ze toch nog wel bang voor hem.

Ze haalde nog eens diep adem, stelde zichzelf een sterke, echt onverschrokken versie van zichzelf voor en haalde het slot van de deur af. Het was tijd om weer naar het gevreesde ontbijt te gaan.

'Ontbijt,' bromde ze terwijl ze met grote stappen door de kamer liep, onderweg naar de deur.

Blijkbaar had ze haar ogen dicht moeten houden, want midden in de kamer stond Brandon. Naakt.

Jennifer verstijfde. Het was een beeld waarvan ze gehoopt had het nooit meer te zien. Brandons sterke en afgetrainde lijf. Het lijf wat ze zo mooi had gevonden. Wat ze nog steeds mooi vond, moest ze toegeven.

Brandon glimlachte naar haar. 'De prinses is ook eindelijk uit haar toren gekomen,' zei hij sensueel. Jennifer wist dat het die toon was waar ze vroeger zo hard voor was gevallen, maar Brandon had haar zoveel schade aangedaan dat ze niet meer voor iemand als hem kon vallen. 'Ik heb veel liever jou als ontbijt, in mijn bed,' voegde hij toe.

Hij was ziek, herhaalde Jennifer in haar hoofd. Er was iets niet goed in zijn brein, een normaal mens zou zoiets nooit doen. Misschien moest hij maar naar de dokter gaan.

Brandon zette een stap haar kant uit en de angst sloeg toe bij Jennifer, die nog steeds verstijfd naar haar ex stond te kijken. Maar ineens overviel haar een soort rust, een aura van moed.

'Nee,' zei ze ferm. 'Ik weet wat jij wil, maar het gaat niet gebeuren. Je hebt je kans met mij verspeeld. Als ik het voor het zeggen zou hebben dan zou je nooit meer een vrouw mogen aanraken, weet je dat?' zei Jennifer tegen Brandon. Haar stem klonk vast en overtuigend, een toon die ze eerder niet tegen hem had kunnen opzetten.

'Maar Jennifer,' begon Brandon. 'Je wil seks met mij. Iedereen wil seks met mij,' zei hij. Zielig.

'Nee, Brandon,' herhaalde Jennifer. 'Zeker niet iedereen wil seks met jou. Je maakt meer kapot dan je je beseft,' zei ze.

Brandon zette een stap in haar richting en Jennifer zette een stap achteruit. Ze stond nu met haar rug tegen de muur, een naakte Brandon voor haar neus.

'Nee, Brandon,' zei Jennifer ferm. 'Ik kan nu meteen naar de politie gaan met al het bewijs dat ik heb verzameld over alles wat je gedaan hebt, weet je dat?'

'Ze gaan je niet geloven,' wierp Brandon tegen haar in. 'Je hebt niet genoeg bewijs, ze geloven vrouwen toch nooit,' zei hij. 'Zoals ze zouden moeten. Stelletje leugenachtige slangen, die vrouwen,' voegde hij toe, waarna er een reeks lelijke en seksistische scheldwoorden uit zijn mond kwam rollen.

Jennifer besloot te bluffen, zo'n leugenachtige slang te worden als die Bandon blijkbaar voor zich zag. 'En met alle gesprekken die ik opgenomen heb? Van de afgelopen weken en een half jaar geleden?' vroeg ze. Had ze maar gesprekken opgenomen, maar daar had ze natuurlijk niet aan gedacht.

Daar leek Brandon wel een beetje van te schrikken. Jennifer zag hoe hij zich besefte dat veel van de dingen die hij tegen haar gezegd had best schadelijk konden zijn voor hem, hem misschien wel in de gevangenis konden krijgen.