Vroeg of Laat - ONC24

Hoofdstuk 4 - Vogel Rok

Die donkerroze jas zou Jennifer ondertussen uit duizenden kunnen herkennen. Ze had de hele ochtend al uitgekeken naar die jas - en de jas van Brandon, maar dan voor een hele andere reden.

Ze had Nicole niet in de Baron zien zitten, dat was ook best moeilijk. Maar op het moment dat de vrouw de attractie uit kwam en Jennifer eigenlijk weer verder had willen lopen, had ze haar herkend. Ze had gezien hoe Nicole haar ook had gespot en iets zei tegen de twee mannen met wie ze uit de attractie kwam - waarschijnlijk de mededeling dat ze weer een tijdje weg zou zijn - om daarna in Jennifers richting te lopen. De twee mannen liepen verder, richting de Piraña die achter Jennifer lag.

'Moet je weer van je familie af?' vroeg Jennifer aan haar.

Nicole zuchtte. 'Zeg maar van ja. De achtbaan net viel wel mee, maar ik ben veel gelukkiger om met jou door het park te lopen,' zei ze.

'Ik hoopte al dat ik je vandaag weer tegen zou komen,' zei Jennifer met een glimlach. 'Ik ben anders maar wat eenzaam. Zullen we gezellig samen wat attracties doen en misschien zielig koffie drinken?' stelde ze voor.

Nicole glimlachte. 'Heel erg graag,' antwoordde ze. 'Wat dacht je ervan om in plaats van met koffie te beginnen met churros?' vroeg Nicole, wijzend op een bord met reclame voor de churros van 't Melkhuysje.

Daar had Jennifer eigenlijk wel trek in, je kon de gefrituurde deegreepjes al ruiken vanaf de plek waar ze nu al een minuut of tien had gestaan. 'Graag,' zei ze, waarna ze samen aanschoven in de rij van het kraampje.

Een paar minuten later hadden ze allebei een bakje churros overgoten met chocolade. Het was iets wat Jennifer nog nooit gegeten had, maar wat er ontzettend lekker uitzag en verrukkelijk rook.

Nicole nam meteen een grote hap van een van haar churros. 'Oh, hier had ik echt heel erg veel zin in,' zei ze.

Ook Jennifer prikte een van de deegreepjes op met haar vork en nam er een hap van. 'Echt heel erg lekker,' zei ze. Snel stopte ze nog een hapje in haar mond. 'Dat ik dit nog nooit eerder geprobeerd heb,' voegde ze toe.

'Zonde,' stemde Nicole in. Beiden vonden ze het zo lekker, dat ze het snel en verder in volledige stilte opaten.

'Ik moet dat echt vaker halen,' zei Jennifer terwijl ze haar bakje in de vuilnisbak gooide.

Nicole knikte. 'Een goede vervanger voor koffie, zou ik zeggen,' zei ze.

'Ik mag je dan nog niet zo lang kennen, maar ik had niet gedacht dat uit jouw mond te horen,' zei Jennifer glimlachend.

'Je mag me dan nog niet zo lang kennen,' begon Nicole. 'Maar ik had ook niet gedacht dat ooit te zeggen,' voegde de lachend toe.

'Blijkbaar ben je vrij voorspelbaar.' Jennifer haalde haar schouders op.

Nicole lachte. 'Kan je dan ook voorspellen welke attractie we nu gaan doen?' vroeg ze.

Jennifer dacht even na. 'Ik heb echt geen idee,' zei ze. Hoe moest ze dat nu weer raden.

'Kom op, probeer het,' moedigde Nicole haar aan.

'De Vogel Rok?' zei Jennifer twijfelachtig, de eerste attractie die in haar opkwam.

'Helemaal goed!' riep Nicole vrolijk uit.

'Niet,' zei Jennifer verbluft.

Maar Nicole lachte alleen maar naar haar. 'Blijkbaar ben ik toch voorspelbaarder dan ik dacht, want ik heb heel erg veel zin om in de Vogel Rok te gaan,' zei ze.

Jennifer schudde lachend haar hoofd. 'Laten we dan maar naar de Vogel Rok gaan, niet?'

Nicole knikte en zette koers richting het Reizenrijk om de achtbaan in het donker te trotseren. Nicole en Jennifer waren beiden niet vies van achtbanen en al meerdere keren in de Vogel Rok geweest.

In de rij haalde Nicole haar thermosfles met koffie weer tevoorschijn. Ze nam een slok en wendde zich toen tot Jennifer. 'Heb je de nacht overleefd met je ex?' vroeg ze.

Jennifer rilde kort. 'Overleefd, ja,' zei ze. 'Maar het was totaal niet prettig om weer in zijn aanwezigheid te zijn. Ik dacht dat ik er alweer een beetje overheen was, maar het blijkt dat het trauma dat hij heeft achtergelaten dieper zit dan ik in eerste instantie dacht,' vertelde ze. Jennifer was zo open geweest met Nicole gisteren - en Nicole ook met haar - dat ze de vrouw nu met dit soort verhalen vertrouwde. Het hielp dat Nicole volledig van het verhaal af stond en Brandon nog nooit bewust gezien had.

'Ik vind het maar heftig hoor,' zei Nicole. 'Ik weet niet of ik het zou kunnen. Toen ik erachter kwam dat mijn vriendin vreemd ging met mijn broer heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik hun beiden weer normaal aan kon kijken,' vertelde ze. 'En dat is bij lange na nog niet zo erg als wat jouw ex heeft gedaan.'

Jennifer zuchtte. 'Ik probeer er overdag niet te veel aan te denken,' zei ze.

'Ja, natuurlijk,' zei Nicole gehaast. Alsof ze zich ineens besefte dat Jennifers trauma recenter was dan dat van haar, dat Jennifer nog tijd nodig had om alles te verwerken. Brandon was een ongelofelijke lul geweest en Jennifer was niet de enige die daarvan de gevolgen zag, dat wist ze inmiddels wel.

Nicole begon een verhaal te vertellen over een keer dat ze als kind in de Efteling was geweest, maar Jennifer kon het niet goed volgen. Haar zicht was wazig en het enige wat ze kon zien waren die vreselijke beelden, haar herinneringen. Beelden van bloed op de badkamervloer, whatsapp chats vol hartjes, een ring onderin een la vol onderbroeken. Beelden die haar de vorige avond geplaagd hadden tot ze eindelijk uitgeput in een droomloze slaap was gevallen.

'Jennifer,' zei Nicole, haar weer terugbrengend naar het heden. 'Neem een slok koffie, zet je hoofd op andere dingen,' zei de vrouw terwijl ze haar thermosfles koffie aanbood. Zonder zich zorgen te maken over het feit dat Nicole uit dezelfde fles had gedronken, nam ze een paar flinke slokken.

'Bedankt,' zei ze. 'Ik voel me een stuk beter.'

Nicole glimlachte. 'Daar doe ik het voor. Zal ik verder lullen?' vroeg ze.

'Ja graag,' zei Jennifer. 'Sorry, maar ik heb niet opgelet.'

'Maakt niet uit,' zei Nicole. 'Ik begin wel gewoon opnieuw.'

Terwijl Nicole vertelde verdwenen de beelden uit Jennifers hoofd en kwam ze weer volledig terecht in het heden. Ze was in de Efteling. Ze was hier dan wel met Brandon, maar ze had verder niets meer met hem te maken.

Aan het einde van het verhaal stapten ze in het karretje, ergens in het midden. Jennifer stapte als eerste in, Nicole kwam naast haar zitten en ze drukten hun beugels omlaag.

'Had je serieus bedacht om naar de Vogel Rok te gaan?' vroeg Jennifer aan Nicole.

Die moest lachen. 'Nee,' zei ze. 'Maar ik wilde jou laten kiezen.'

Op dat moment vertrok het karretje en begonnen ze aan hun reis door het donker, met maar heel af en toe een lichtje. Jennifer moest toegeven dat ze geen idee had wat ze allemaal gezien had. Het ging allemaal te snel aan haar voorbij en al heel erg snel stonden ze weer stil in het station.