Japon efsanelerine göre birbirinin ruh ikizi olan iki insanın arasında kırmızı iplikle birbirlerine bağlıdırlar.
Bu ip gözde görülür olmaz.
İpin bir ucu dünyanın diğer ucunda diğer ucu da sonunda olsa bile gel zaman git zaman birbirlerine adanmış r...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seni saklayacak mıyım Kız çocuğu ?
Ailesinden yayaralı her çocuk kendisine tanımadığıinsanlarınkucağına atar. Onları ailesi sayar. Kendi kendisine aile kurmaya çalışırkenhayatını mahveder.
Bizler hayatını mahvedenlerden yana mı olacaktık?
O küçük bir kız çocuğu bunu bilmeme rağmen kendimi tutamıyordum. Artık onun beni tanıması gerek. Aramızda ki bu bağdan artık haberi olacaktı. Hikayeler bu sefer yeni sayfalarını bizim için yazsın Umay'ım
Uyanalı çok olmamıştı fakat şuan da Barlas'ın kolları arasında olduğumdan kendimi geri çekemiyordum.Çekmek istemiyorsun Umay kendini kandırma. Göğüsünde olmanın verdiği huzur sanki bir evmiş ve ben bu evde küçük çocuklar gibi neşeyle koşturuyordum. Nefesleri boynuma çarptığında oyun oynayan o çocuğun duvarlara çarptığında bile canı acımamasıydı. Sanki aramızda bir bağ vardı.Tarifi olmayan bir bağ. Sadece ismini bildiğim bir adamın kollarında bulduğum huzurun tarifi yoktu. Babam gibi miydi? Babama sarıldığımda ki o his olabilir miydi...Barlas'a sarılmak istedim. Göğsünde olmanın verdiği o sarsılan güvenle sonucunu düşünmeden ona sarılmak istiyordum. Sonucunu düşünmeden sarıl Umay. Kollarım Barlas'ın boynuna sardığımda Barlas konuşmadı. Sarıldığımda bedenim vücudu arasında kaybolmuştu. Sarıldım sarıldım...Babam'a sarılmakistediğim gibi sarıldım. Babamı andığım her saniye gözlerim doluyordu. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.Barlas'ın sıcak nefesini hissetmek ya da onunla birlikte güzel bir şarkı söylemek gibi.
Barlas elini saçlarımda gezdirdiğinde boynuma doğru başını koydu.
Sesinde ki baba şefkati ağlamamı başlatacaktı."Noldu kız çocuğu?" Eliyle başımı göğsünden kaldırdığında gözlerimiz buluştu.Bana baktığı her saniye kalbim kül ateşinde kavruluyor gibi hissediyordum. "Uyuyalı yaklaşık iki saat oluyor..."alnıma düşen percemimi kulağımın arkasına doğru geriye attı."Geçirdiğim en iyi iki saat olabilir" Bende öyle hissediyorum Barlas. Barlas'ın elleri saçlarımda gezinirken, içimde bir huzur dalgası yayıldı. Onun dokunuşuyla tüm stres ve kaygılarımı unuttum. O an, zamanın durduğunu hissettim ve sadece birlikte olduğumuz anın tadını çıkardım. Barlas'ın benimle olduğu her an, dünyanın en güvenli ve mutlu yerinde olduğumu hissettiriyordu sanki.
"İltifatıma karşılık bir şey söylemeyecek misin kız çocuğu." Ah keşke şuan da konuşabilseydim.
"Söylemene gerek yok yanakların al al olmuş zaten" Yanaklarım içten içe yanıyordu.Utanmıştım.
