სოფიკო სკოლის ერთ-ერთი წარჩინებული მოსწავლეა ის 17 წლის არის და მომავალში სამედიცინოზე ჩაბარებას აპირებს ვერც წარმოუდგენია რა უნდა მოხდეს რომ ამ გზას გადაუხვიოს მისი მშობლებიც ექიმები არიან მათი რჩევითა და თხოვნით სოფიკომ პატარა ასაკში მიიღო გადაწყვეტილება რომ მშობლების კვალს გაყვებოდა ამისთვის კი არაფერს იშურებდა ვინ იცის ამ პატარა გოგონას რამდენი ღამეაქ გეთენებული რომ მეორე დღეს სკოლაში გაკვეთილები კარგად ჩაებარებინა ყველაფერი გეგმის მიხედვით მიდიოდა რომ არა ბიჭი რომელმაც მისი ცხოვრება აფსოლიტურად შეცვალა
დილის 8 საათია კარებზე ფრთხილი კაკუნი და სოფიკოს მამის ზაზას მკაცრი ხმა ისმის
-სოფიკო გაიღვიძე
კარებზე რამდენჯერმე აკაკუნებს და სამზარეულოში ჩადის
სოფიკოც საწოლიდან მალევე დგება სააბაზანოში შედის წესრიგდება და დაბლა სასაუზმოდ ჩადის
-მამა რა ხდება სამსახურში?
-ისეთი არაფერი მაგრამ დღეს პატარა გოგონას ოპერაცია უნდა გავუკეთო ცოტა ვღელავ ამ ოპერციისთვის მისმა მშობლებმა ყველაფერი გაყიდეს
-მამა დამშვიდდი ყველაფერი კარგად ჩაივლის დედა რომელზე მოვა?
-რამდენიმე პაციენტს შევამოწმებ და დავბრუნდებიო სკოლიდან რომ მოხვალ სახლში დაგხვდება
-აჰამ კარგი
-ხო მართლა შენ სკოლაში ჩემი მეგობრის შვილი გადმოდის მგონი დღეს
იქნებ დაახლოვდეთ კარგი ბიჭია
-არ ვიცი ვნახოთ
სოფიკო მამას ლოყაზე კოცნის და სკოლაში მიდის
გზად ქუჩაზე უნდა გადავიდეს როდესაც არსაიდან მანქანა მოდის და სოფიკო ვერ იაზრებს ისე ჩნდება მის წინ უკვე მთელმა სიცოცხლემ თვალწინ ჩაურბინა
როდესაც უეცრად მანქანა გაჩერდა და მანქანიდან მაღალი დაკუნთული მწვანეთვალება ბიჭი გადმოვიდა
-კარგად ხარ?
უთხრა მკაცრი და გღიზიანებული ხმით
-უკეთესად ვიქნებოდი მანქანის ტარება რომ იცოდე!
უთხრა წყობიდან გამოსულმა სოფიკომ
-შენ რა დამცინი? შენ თვითონ გადმომიხტი გზაზე
-რეებს ბოდავ ! გამატარე შენ გამო ისედაც ვაგვაინებ
სოფიკო მაშინვე გაიქცა და საკლასო ოთახში შევიდა თუმცა მაინც დააგვიანა
-სოფიკო? რატომ დაიგვიანე?
გაისმა მასწავლებლის თბილი მაგრამ გაკვირვებული ხმა
-მაპატიეთ რაღაც შემემთხვა
-კარგი შემოდი
მალევე კლასი ბავშვების უკმაყოფილო ხმამ ააწიოკა
?-მას ეს ხომ უსმართლობაა მე ყოველთვის როდესაც ვაგვიანებ გაკვეთილების შემდეგ მტოვებთ !
?-დიახ მას სოფიკოც უნდა დატოვოთ !
?-ეს ხომ უსმართლობაა!
-სიწყნარე!
დაიყვირა მასწავლებელმა და სოფიკოს შეავლო თვალი მალევე საკლასო ოთახის კარი კვლავ გაიღო და კლასში ის ბიჭი შემოვიდა რომელმაც სოფიკო სიცოცხლეს ლამის გამოასალმა
კლასში ისე შემოდის თითქოს ყველა მას ემორჩილებოდეს და მერხთან ჯდება
-უკაცრავად მგონი შენ თორნიკე უნდა იყო ხომ ასეა?
კითხა მასწავლებელმა თავხედ მოსწავლეს რომლმაც შემოსვლისა არც ნებართვა ითხოვა და არც ბოდიში მოიხადა ისე დაჯდა მეხრთან
-დიახ სწორად გამოიცანი
-არ ვიცი შენს ძველ სკოლაში როგორ ხდებოდა მაგრამ ჩვენთან როდესაც აგვიანებენ ბოდიშს იხდიან
-ბოდიშის მოხდას არ ვაპირებ
-მაშინ გაკვეთილების მერე დარჩენა მოგიწევს
ამაზე მოსწავლეებმა ყაყანი ატეხეს და ისევ სოფიკოს მიუბრუნდნენ
-სოფიკო რატომ არ უნდა დასაჯოთ მას მანაც ხომ დააგვიანა ?
თქვა ერთ-ერთმა ამპარტავანმა გოგომ და სოფიკოს გახედა
-კარგი სოფიკო მოდი ასე მოვიქცეთ შენ და თორნიკე გაკვეთილების შემდეგ საკლასო ოთახს მიალაგებთ ეხლა კი გაკვეთილს მივუბრუნდეთ
გაკვეთილმა ჩვეულებისამებრ ჩაიარა სოფიკოც და თორნიკეც ჩუმად აპირებდნენ წასვლას როდესაც მასწავლებელმა მოაბრუნა
-საით? მგონი კლასი უნდა მიგელაგებინათ
-დიახ
თქვა გადაღლილმა სოფიკომ და დაფის წმენდა დაიწყო მასწავლებელი კლასიდან გავიდა ოთახში კი ისინი მარტო დარჩნენ
თორნიკე ყოველთვის იღებდა გოგონების ყურადღებას და არ იყო მიჩვეული დაიგნორებას როდესაც ეს სოფიკომ აგრძნობინა გაღიზიანდა
-არ გინდა წავიდეთ?
უთხრა თორნიკემ და იმედი ქონდა რომ აიყოლიებდა
-არა !
-კარგი რა წამოდი
-შეგიძლია მერხები მოაწესრიგო?
მე გამოვგვი
-კარგი რადგან ასე ძალიან გიყვარს დალაგება შენ დაალაგე
უთხრა თორნიკემ და გასასვლელისკენ წავიდა როდესაც ზურგში ჭუჭყიანი ჩვარი მოხვდა
-რა ჯანდაბას აკეთებ?!
თორნიკე გაღიზიანდა სოფიკოს ასეთ თამამ საქციელზე
-მარტო მილაგებას არ ვაპირებ შენც დამეხმარები!
-მე მივდივარ!
-არა!
-კი!
-არა !
-კი !
თორნიკემ კარები გამოაღო ამჯერად კი თავში ცარცი მოხვდა
-არანომალურო! რას აკეთებ?
-მერხები გაასწორე!
თორნიკე მიხვდა რომ სოფიკოსთან სიჯიუტეს აზრი არ ქონდა ამიტომ ადგა და ფლირტი დაიწყო
მასთან ახლოს მივიდა სოფიკო კი
ნელ-ნელა უკან იწევდა ბოლოს კი მასწავლებლის მაგიდას აეკრა
-რას აკეთებ? გაიწიე!
-თუ არ გავიწევი რას იზამ?
თორნიკემ ამჯერად ხელების ფათური სოფიკოს სხეულზე დაიწყო
-თორნიკე!მომშორდი!
თორნიკემ მაშინვე აკოცა მან სოფიკოს პირველი კოცნა მოპარა სოფიკო კოცნაში არ აყვა მისი მოშორებაც სცადა მაგრამ ამაოდ თორნიკეს უკვე თავის კლანჭებში ყავდა მოქცეული ბოლოს როდესაც ორივეს გამოელიათ ჰაერი თორნიკე გოგონას მოშორდა
-გემრიელი ხარ!
-ნაბიჭვარო!
-სიტყვები აკონტროლე პატარავ
-წადი შენი!
თორნიკე მიეხმარა სოფიკოს კლასის მილაგებაში როდესაც დაასრულეს საკლასო ოთახიდან ერთად გავიდნენ უკვე საკმაოდ გვიანი იყო ამიტომ ავტობუსები არ დადიოდნენ ამ ადგილას
სოფიკო გაჩერებაზე იდგა რადგან შინ ფეხით წასვლა არ უნდოდა როდესაც მის წინ ნაცნობი მანქანა გაჩერდა
-წამოდი მიგიყვან
-არ მინდა მადლობა
გოგონამ თორნიკეს მოცილება სცადა მაგრამ ამაოდ
-ავტობუსები აღარ დადიან
-ფეხით წავალ
-იმედია ცოცხალი მიაღწევ წეღან მაგ მხრიდან ხმა მოდიოდა მგონი მთვრალი კაცები ჩხუბობდნენ
-რა სისულელეა
-კარგი წადი და შენით ნახე
უთხრა თორნიკემ და მანქანა დაქოქა როდესაც სოფიკოს ხმა კვლავ გაიგო
-კარგი გაჩერი წამოვალ
მალევე სოფიკო თორნიკეს უჯდება და სახლამდე მიჰყავს
-არ შემომიპაგიჟებ?
-რათქმაუნდა არა!
-კარგი რა შენმა მშობლებმა ხომ უნდა იცოდნენ რა ჯელტმენი კლასელი გყავს
-არათქო წადი მადლობა რომ მომიყვანე
თორნიკე მანქანიდან გადმოდის და სოფიკოს კარებთან მიდის გოგონა მის შეჩერებას ცდილობს მაგრამ ამაოდ
მალევე კარებზე აკაკუნებს და რამდენიმე წუთში კარიც იღება
-სოფიკო...
