HAYAT

KANSER

Hayat ne kadar ilginçsin. İnsanları hasta etmekte nerden çıktı. Hastalıklardamı bizim icin bir sınav. Hastalıkların en zorunu bir anda yaşamımızın tam ortasına koydun. Hazır olup olmadığımızı sormadan koydun. Bumudur senin adaletin. Biraz mutlu olmamız seni rahatsızmı etti. Oysaki yaşamımız sürecinde yeterince yasadığımız zorluklara rağmen şükretmeyi öğrendik. Sen benim en kıymetlimi elimden almaya kalkıyorsun. Çok geç kavuştuğum annemi en kıymetlimi benden alamazsın buna hakkın yok. Bir sabah annem hastaneye midesindeki ağrı için gidiyor. Sen ağrıdanda kötü bir hastalıkla bulusturuyorsun bizi. Annem kanser olduğunu öğreniyor. O gün akşam okuldan çıkıp eve geldiğimde anneme nasıl oldun ilaç mı verdi doktor miden icin diye sorup anneme sarıldığım anda gerçekle yüzleşiyorum daha 14 yaşında annem kanser olduğunu iki gün sonra amilyata girmesi gerektiğini. Amilyatın zorlu ve uzun bir süreç olduğunu amilyattan sağa çıkamam ihtimali olduğunu söyledi. Bir anda başımdan kaynar sular döküldü. Bu gerçek olamazdı annem bana şaka yapıyor olmalıydı. Hani annem beni hiç bırakmıcaktı hani hep yanımda olucaktı. Annem bana yalan mısöylemişti. Yoksa hayat benim mutlu olmamı istemiyormuydu. Yoksa annem benim yüzümden mi gidiyordu. Kafamda milyonlarca soruyla yaşamaya nasıl devam edicektim. Annem olmazsa ben nasıl yolumu bulabilirdim ki.