ဟိုးအရင်တုန်းက
မြို့ငယ်လေးတစ်မြို့မှာ
စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့တောင်ကုန်းပေါ်ကနေဘူတာဆိုက်တော့မယ့်ရထားကိုဓာတ်ပုံလှမ်းရိုက်နေခဲ့တယ်
"ငြိမ်ငြိမ်ထား ချယ်ယောင်း"
"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ"
"ရပ်."
လီဆာရထားဘူတာဘက်ကိုပြေးသွားလိုက်တယ်
ရထားပေါ်ကဦးလေးကိုလီဆာဓာတ်ပုံလှမ်းရိုက်တော့
မင်သက်စရာတစ်ထုရှေ့ကိုရောက်လာတယ်
အံ့ဩစရာ
မိုးစက်လေးတွေကသက်သေဘဲ
ပြောနေရင်းထိုအချိန်မိုးထရွာပါလေရော
"ဒယ်ဒီနေပါဦး"
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
"သမီးကဘယ်သူ့ကိုစိတ်ထဲမှာတွေးရမှာလဲ"
"အမ်"
"ဘယ်သူ့ကိုအမေလို့တွေးရမှာလဲ"
"...."
လီဆာနှုတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်
ထိုအချိန်ဂျိန်းက
"Ella အန်တီ့ကိုကြည့် အန်တီလို့စိတ်ကူးယဉ်"
"အဖေဆက်ပြော ဆက်ပြော"
သူ့မောင်နဲ့အတူလာတာ
ဒယ်ဒီလဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်မိသွားတယ်
ဘုရားကဒယ်ဒီ့ကိုကူညီခဲ့တာလို့တောင်ပြောလို့ရတယ် ဒယ်ဒီ့မျက်စိရှေ့မှာသူ့အလှတရားတွေကိုမြင်ခဲ့ရလို့လေ
ဒယ်ဒီ့ဘေးကနေဖြတ်သွားတဲ့အလှတရားလေး
သူဘယ်သွားမယ်လို့ထင်လဲ
ပြီးတော့ဘယ်မှာအဆုံးသတ်မှာလဲဆိုတာလဲ့မသိ
ဒယ်ဒီကတော့အမြင်အာရုံအဆုံးအထိငေးကြည့်နေလိုက်မိတယ်
"လီ ငါcameraယူသွားပြီနော်"
လီဆာချယ်ယောင်းပြောတာတွေကိုလဲ့မကြားတော့ဘူး
သူကဒယ်ဒီ့အတွက်တော့ အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့အလှတရားလေး
အသက်ဝင်နေတဲ့ကြယ်ပွင့်လေး
စီးဆင်းနေတဲ့ရေတံခွန်လေး
လွှင့်မျှောနေတဲ့အလှတရားလေး
အဲလိုနဲ့ဘဲသူသွားသမျှနေရာတိုင်းလိုက်သွားပြီးဓာတ်ပုံတွေရိုက်ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုပါတော့
သူကတော့သိမလား
ဒယ်ဒီက နာမည်တောင်မသိဘူး
ပြီးတော့ဒယ်ဒီဓာတ်ပုံရိုက် နေတုန်းဒယ်ဒီ့ဆီကိုခွေးလေးတစ်ကောင်ပြေးလာခဲ့တယ်
ချယ်ယောင်းနဲ့ဒယ်ဒီကချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ခွေးလေးကိုမွေးခဲ့တယ်
သမီးအမေရဲ့ အနက်ရောက်မျက်ဝန်းတွေလောက်ဆွဲမက်ဖွယ် ချစ်စဖွယ်မကောင်းဘူးပေါ့
သူမရဲ့အကြည့်တစ်ချက်ကပဉ္စလက်ဆန်တယ်
