Tylko nasza na zawsze

Rozdział 8.

~ Milagros ~

Gdy Fabio wyszedł to od razu podeszłam do, Oliviera i uderzyłam go w twarz. Stał w szoku a ja nie byłam w mniejszym, szoku ale miałam to gdzieś. Zachowuję się tak jak bym była jego własnością, a prawda jest taka że, ja do nikogo nie należę.

- Co to było!

- Zasłużyłeś sobie.

- Za co do cholery!?

- Za to jak odzywałeś się do Fabio i za to że traktujesz mnie jak swoją własność albo jak swoją nagrodę.

- Fabio sobie zasłużył.

- Przyszedł mnie przeprosić a ty od razu na niego naskakujesz.

- Bo nie powinien tutaj wchodzić i tak samo wie że jesteś moją narzeczoną.

- I co z tego że jestem twoją narzeczoną!

- On wie że wtedy jesteś nie tykalna i tylko ja mogę cię dotykać i tu wchodzić.

- Teraz to już przesadziłeś.

- Mówię tylko to co widzę i prawdę.

- Wyjdź stąd i to już, nie chcę cię widzieć.

- Mówisz poważnie teraz?

- Tak i przemyśl swoje zachowanie bossie.

- Skoro tak mówisz.

Wyszedł a ja usiadłam i zaczęłam patrzeć przez okno, nie wiem co on sobie wyobraża to że zgodziłam się za niego, wyjść to nie znaczy że jestem jego własnością. Siedziałam tak już parę godzin, nie zeszłam na obiad do restauracji bo nie chciałam ich widzieć. Usłyszałam pukanie do drzwi, zaczęłam myśleć czy to nie Oliver lub Fabio ale jak odtworzyłam i zobaczyłam mojego brata.

- Derek!

- Witaj siostrzyczko.

- Jak j za tobą tęskniłam.

- Ja za tobą tak samo.

- Mam nadzieję że Oliver nie chciał tutaj przyjść?

- Nawet go o to nie pytałem i on tak samo, co się stało mała pokłóciliście się?

- Tak a raczej to ja na niego nakrzyczałam.

- Dlaczego?

Rozmawialiśmy gdy szliśmy na kanapę w moim pokoju, usiedliśmy i dalej rozmawialiśmy.

- On myśli że jestem jego własnością, skoro jest moim narzeczonym.

- Co ten dupek sobie myśli co!!

- Spokojnie braciszku.

- Jak mam być spokojny skoro on tak mówi co!

- Sama się nim zajmę i pożałuje tego że tak powiedział!

- Ty zawsze byłaś pyskata i mściwa.