Tylko nasza na zawsze

Rozdział 5.

~ Olivier ~

Nie wiem co mam myśleć a szczególnie, o tym że Gustav zabił własnego brata żeby córkę tylko zabrać i wykorzystać do własnych celów. Mili chciała spędzić czas z bratem i dlatego poszła z nim do swojego pokoju, Fabio siedzi i nic nie mówi ale widzę jak myśli. Skąd oni się znają, może mi powie a może nie.

- Powiesz mi w końcu skąd się znacie?!

- Chodziliśmy kiedyś razem do tej samej uczelni.

- I co się stało że nie trzymaliście kontaktu?

- Poszło o dziewczynę.

- A możesz dokładniej?

- Zakochaliśmy się w tej samej dziewczynie.

- No to zajebiście.

- Chyba tak ale nie dla nas.

- A dokładniej?

- Ciągle tylko się kłóciliśmy o nią i nawet doszło do bójki.

- No to nie ciekawie.

- Ale w końcu doszliśmy do porozumienia i zrozumieliśmy że się tylko nami bawiła.

- I dobrze się stało.

Jeszcze długo ze sobą rozmawialiśmy, mieliśmy wiele zaległości i musieliśmy to nadrobić. Fabio przywiózł ze sobą to co potrzebne, po jakiś dwóch godzinach przyszli moja narzeczona i jej brat. Odkąd wrócili to Fabio nic już nie mówił, Mili siedziała koło mnie ale widziałem że była smutna i zła. Pochyliłem się do jej ucha i szepnąłem.

- Co się dzieje?

- Nic.

- Przecież widzę.

- Nic powiedziałam i daj mi święty spokój w końcu.

- Jak chcesz.

Wróciłem do swoich spraw a Mili zostawiłem w spokoju, co za dziewucha raz jest miła a potem wraca wredna Mili którą poznałem na kolacji. Siedzieliśmy do wieczora bo aż tyle się tego zebrało, Mili poszła spać bo była zmęczona a ja zostałem z Fabio i Derekiem.

- Powiesz mi co kombinuję Gustav?

- Jednego jestem pewny on chcę odzyskać Mili i to za wszelką cenę.

- Myślisz że na to pozwolę?

- Nie znam cię i wiem że nie kochasz Mili.

- Skąd to wiesz! 

- Zrozum ona ma osiemnaście lat a ty trzydzieści cztery.

- Masz rację nie znasz mnie i jestem pewny że nie pozwolę mu zabrać Mili.

- Teraz mi powiedz co z twoim wujkiem, on wie gdzie ty jesteś?

- Tylko ciocia ale ona nie odzywa się do swojego męża.

- Jak to?