𝓕𝓻𝓲𝓮𝓷𝓭𝓼 𝓡𝓸𝓶𝓪𝓷

"14.Bölüm : Açığa Çıkan Sırlar."

!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!??!?!?!?!?!?!?!?!?!

Rhy'la her geçen günüm iyi geçiyordu Lise hayatımı onunla yeniden yaşıyordum sanki, arada bana sapık gibi baktığını hissediyordum. Ellerimi tutarken titreyen diğer eliyle saçlarını sıkıyordu, zevkten inlediği zamanlar tek kaşımı kaldırarak iyimisin demekle yetiniyordum, okulda kavga etme gibi bir lüksüm olmuyordu. Rhy benim her zaman neredeyse yanımdaydı geceleri bazen ses duyup uyandığımı düşünüyordum, kalktığımda pencereye bakmamla perdenin en uç kısmı bile yukarı katlanıp aşağı inmişti. Rhy hep pis işlere bulaşan biri olmuştu, onun hakkında mafya olduğunu birtek ben biliyordum, birtek ben, bana güveniyor birtek bana karşı sırlarını döküyordu, beni evime bırakmak için götürdüğünde hızla beni duvarla arasına aldı, aniden olduğu için gözlerimi ve ağızımı açarak şaşkınlıkla Rhy'a bakıyordum. Rhy'ın gözleri psikopat gibi karanlığın altında bana bakıyordu. Gülüşü normal değildi, eliyle yanağıma dokunurken titriyordu sanki onun için ben herşeydim, onun bir parçasıymışım gibi narin acıtmadan yüzümün her noktasına eli değiyordu. Eli yavaşça belime geldiğinde diğer elini sertçe duvara yumruk attı.
-"Senin için ölüyorum Killai."
Ondan korkmaya başlamıştım stresliydim...
-"Sen iyimisin, Rhy?"
-"Değilim, her geçen gün senin ateşinle yanıyorum."
Dudakları dudağımı bulduğunda onu ittim, onu gözümde bir sapık olarak görmüştüm. O günden beri onu görmemiştim ittiğim günden beri ne okula geliyor ne aramalarıma cevap veriyordu, fakat her gece odama geldiğini gene duyuyordum, beni gizli gizli izliyor olmasına göz yummak zorunda kalmıştım, bir kanıtım yoktu.
........
.......
......
....
..
.
Asla görmediğim abimle kuzenimi aynı zamanda aynı yerde gördüm, 3 gündür aslında abim dibimdeymiş. Yanağımdan akan göz yaşı eteğime damladığında Cash'in bana baktığını hissettim, o biliyordu. Bana söylemekte zorlandığı şey bu olmalıydı, tahmin etmiştim. Cash'e döndüm ve son sesimle.
-"Bana söylemedin!"
Bir yandan gözlerimden akan yaşları siliyordum. Cash sesini çıkarmadı haklı olduğumu biliyordu, neden söylememişti ki? Corpse onu tehdid mi etmişti ama neden? Neden böyle birşey yapma gereği duydu?.. Corpse'a döndüğümde bana suçluluk duygusuyla bakıyordu, benim bu villada yaşadığımı bildiği için burada kaldığı çok belli olmuştu bu andan itibaren, kuzenim denen şu turuncu saçlı çocuk yüzündeki alaycı gülümseme yerine şaşkınlığa büründü. Corpse'u göğsünden ittim.
-"Haberin vardı, benim senin kardeşim olduğundan haberin olduğu halde neden.. neden söylemedin?"
Cash kollarını göğsünde birleştirdi, etraftaki herkes bizi izliyor birbirlerinin kulaklarına birşeyler fısıldıyordu.

-"Babamız yaşıyor Killai."

... Ne... ne nasıl? Son Söylediği cümle kulağıma girip ardından kafama kan gibi oturdu. Ağlamamak için kendimi her tuttuğum saniye dünya cehenneme dönüşüyor yanaklarımdan akan göz yaşları etrafı bulanıklaştırıyordu. Corpse yanıma gelip kolumu tuttuğunda diğer elini arka cebine sokup konuşmaya başladı. Yüzünde ciddi bir ifade vardı.
     -"O gün annemizin babamızı bıçakladığı gün, babama öldü süsü verilmek zorundaydı. Hem sana hemde bana bakamazdı aynı anda. O yüzden o gün olan herşey planlıydı, babamın sırf bana bakması için senin hayatından kendini sildi. Benim hayatımdan ise annemi sildi, sen baba sevgisini bende anne sevgisini çekemedim Killai, bana belki kızacaksın evet haklısın ama... Babam da bana bu bildiklerim dışında birşey anlatmadı, annem nerede bilmiyorum, babamın da nerede olduğunu bilmiyorum. Beni seni göz kulak olmam için yolladı buraya. Senin yanına, tek bir şartı vardı. O da abinin benim olduğunu öğrenmemekti."
Anlattıkları kulağımı çınlatırken büfede sesi az da olsa yankılanıyor du, her şey çok mantıksızdı. Babamın mezarı peki?
-"Neden ikimizi ayrı büyüttüler?"
-"Bu noktayı işte bende bilmiyorum, Babam asla bana anlatmadı, senden bahsetmemişti bile."
-"Mezarı peki?"
-"Killai, benim bildiklerimi sana anlattım. Öz kardeşim olduğun için senden hiçbir şey saklamam. Benim tek kardeşim sensin, babamın sana yasak olarak adlandırdığı şeyleri senin üzerinde yapamam, bunağın teki o."

Bana sarıldığında kendimi yuvada hissettim. Gerçek abimi en sonunda bulmuş olma'nın hissini şuan herşeye bedel ederdim. Sırtımı sıkıca sıkıyor bana daha da güven veriyordu. Arkamızdan ağlama sesi geldiğinde arkama baktım, Claudia hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Bu minik minik kıkırdamama neden olmuştu. Corpse'un yüzündeki ciddi yüz ifadesini yarım gülümsemesine çevirdi. Ve bir kolunu bana sararak diğer kolunu açıp Claudia ya baktı.
-"Gelmek istermisin?"
Claudia hızlı adımlarla işaret parmağıyla göz yaşını sildikten sonra sarıldık.
Birkaç dakika sonra hemen unutulan olaya döndük. Kemancı çocuk. Tam çıkacaktık ki, çocuk kemanını tutarak Corpse'un arkasından bağırdı Kuzenimiz.

-"Kaç bakalım Corpse! Eninde sonunda yeniden karşı karşıyaya geldiğimizde sana vereceğim birşey olacak."
Corpse burnundan gülerek yarım gülümsemesini büyüttü, tam çıkışa geldiğimizde durdu.
-"Bir dahaki denk gelişimizde benimde hediyem senin s#ki tutman olacak Victorian."
  Cash kahka atarak Victorian'a baktı. Çıktığımızda Corpse'un yüzündeki vatan gülüşü büyüdü.
~
Uzun bir aradan sonra villaya geri döndük, En ama en sonunda Eve ve Pamuğu gördüğümde üzerlerine koşup aynı anda ikisinede sarıldım.
-"Nerelerdeydiniz?"
İkisi sadece gülümsüyordu.
-"Sadece kamp yapmıştık sakin ol."
Konuşan Eve'ydi.
  Derin bir nefes alıp verdikten sonra içimdeki yük kalktı rahatlamıştım.
  Vivi bütün gün sessi ruhsuz du, Alaz'ı çok özlemiş olmalıydı.
  Cash bütün gün yorgun görünüyordu direk kanepeye atladı. Star diğer kanepede uyuya kalmış tı, Ala Bora'nın yanına çıktı. Zekora Claudia'yla sohbet ediyor Corpse'ta yanlarında durup olaya dahil oluyordu. Yukarıdaki odama giden koridora çıktığımda önüme baktığım anda önümde duran Rhy'ı görünce kalbim hızlanmaya başladı.
-"Aniden belirmeni beklemiyordum, villaya alıştın mı?"
-"Villa bile sen kokuyorsun Killai."
Yüzündeki masum gülümseme büyüdü, bana hala lisedeki gibi cilve yapmaya çalışıyordu, kolumda ellerini hissettiğimde baş parmağı ile dirseğimi okşamaya başladığında gene yeniden kendimi geri çektim, Rhy'ın gözleri'nin içine baktım.
-"Yapma."
Rhy beni dinlemedi, tekrar diğer eliyle saçlarıma dokunmaya başladı... Ve o an işte şuan gözleri eski haline büründü. O psikopat bakışları ellerini titretiyordu. Geri geri adımlar attım, Rhy hala üstüme yürüyordu. Omzumdan tutup hızla soldaki odaya sokup kapıyı kapattı, bir eliyle ağızımı kapatıp boynumu öptü. Işıklar açıktı. Çığlık atmak istediğimde başaramadım, eli bacaklarıma dediğinde geriye doğru kafamla vurmak istediğimde beceriksiz oldum. Beni eliyle döndürerek bu sefer lisedeki zaman gibi kapıyla kendi arasına alıp sol elini kafamın yanına koydu. Bir bacağını iki bacağımın ortasına koyduğunda çığlık atma isteğim gitmişti, nefeslerini dudaklarıma verdiğinde gözleri kapandı, duvarda duran eli öyle kalırken diğer eliyle çenemden tutup dudaklarımız buluştu, sanki yıllardır bu anı bekliyor gibi nefesi titriyordu. Kalbinin hızla attığını burdan bile duyabiliyordum. Çenemi bıraktığında eliyle benim elimi tutup kendi yanağına elimi koydu, psikopat yüz ifadesi git gide beni korkutmaya başlamıştı.
-"Bu an için senin gecelerini okudum ben Killai."
Ona olan bütün şefkat duygum şuan ölmüştü, bana böyle davranıyor olmasından nefret ediyordum, fakat ona karşı hala bir şeyler hissediyor sandığımı fark ettim. Onun gözlerinin içine bakarken bile gözleri hevesle benim yüzümün her detayına aşkla süzüyordu. Benim için öldüğünü söyledi.
-"Killai.. Beni sevmiyorsun öyle değilmi?"
Yüzündeki gülümseme daha da büyüdü, yüzünde olan elimi tutan eli titremeye başladı. Ağlayacak gibiydi. Baş parmağımı alıp emmeye başladığında diğer eliyle duvarda tuttuğu tırnakları'yla kapıyı çiziyordu. Baş parmağımı ağzından çıkardığında salyalar aşağı süzülüyordu, baş parmağımı bu sefer kendi ağızıma soktuğunda bu işin çığırından çıktığını anladım. Parmağım ağızımda konuşmaya çalıştım.
-"Yeter, lütfen Rhy."
-"Sana karşı olan özlemimi bu kadar çabuk bitirmek metal sağlığımı daha da çökertir Killai, benimle kal. Tek isteğim sensin. Senin için kalemle taş bile keserim."
  Kapı arkamdan vurulduğunda ikimizde irkildik. Boğuk ses kapının arkasından geldiği için kimin söylediğini anlayamamıştım.
-"Killai ordaysan acil çık, eve en sonunda Alaz geldi!"

~Bölüm Sonu~