Feeling pain (1D)

Chapter 29

Lucy pov

--------------

Dus... Je belt me wel? Ik sta tegenover Harry, die ondertussen uit het ziekenhuis is. Sorry, babe. En hij kust me op mijn lippen. Ik moet nu echt weg, maar ik zal je zeker bellen! Hij loopt de deur uit, draait zich nog één keer om en loopt dan weg. One direction gaat op wereld tour, dus nu heb ik niemand meer. Ik sluit de deur en ga bij het raam staan om Harry uit te zwaaien. Harry niet meer, geen ouders niet meer, maar wel een Rick die ik nooit meer hoef te zien. Er is nog maar één iemand waarvan ik weet dat ze achter me staat. Dus ik trek mijn jas aan en pak m'n sjaal.

Vanaf ik hier kan ik het al zien, ik ben er zo vaak langs gereden. Een paar dagen geleden zijn Harry en ik terug gevlogen naar Londen. De zwarte hekken erom heen maakt me aan het rillen. Ik loop het hek door en zoek. Op zoek naar het graf van mijn zusje. Al snel heb ik het gevonden. Van de tekst en de foto op haar graf moet ik huilen, en ik zak op mijn knieën. Het is niet eerlijk! Fluister ik. De bloemen die ik een paar straten verder heb gekocht leg ik bij de andere bloemen. Wat mis ik mijn zusje vreselijk. Meteen heb ik een schuldgevoel dat ik niet bij de begrafenis ben geweest. Dan hoor ik een bekende stem, en ik kijk omhoog. Daar staat Michelle. Lucy, wat doe je hier? Ik sta snel op en veeg mijn tranen weg. Ik kijk weg, ik hoef er niet over te praten. Michelle praat weer verder. Ik begin over een paar weken een studie, goed he? Vandaar dat ik hier ben, en niet in Londen. Ik lach naar, gefeliciteerd! Ze glimlacht trots. Dankje, alleen ik weet nog steeds niet wat je hier doet. Wat is zij nieuwsgierig. Mijn zusje ligt hier, zeg ik met een schorre stem. Wat vreselijk! Ze slaat een arm om me heen. Mijn vriendin ligt hier, maar dat is al een tijdje zo. Zou ik je nummer mogen? Ik haal mijn telefoon uit mijn jaszak en zet ook die van haar erin.