Feeling pain (1D)

Chapter 28

Lucy pov

--------------

Pff, eindelijk. Ik stap de grote hal in. Het stortregent buiten, niet normaal. Ik klap mijn paraplu in en zet die in het rek. Een paar dagen geleden was het nog mooi weer. Ik volg de bordjes. Lucy! Je bent er! Ik hoor Rick roepen aan de andere kant van de muur. In de muur zit een gat met gaas. Ik ga op de stoel voor de muur zitten en maak mijn natte haar vast in een knot. Wat wil je zo nodig zeggen waar ik helemaal voor naartoe ben gekomen? Zodra ik uit de cel ben, weet ik je weer te vinden. Grijnst hij. Door het gaas tussen de muur en de bewaking ben ik deze keer niet bang. Je bent nog niet van me af. Door de gemene blik in zijn ogen begin ik te rillen. Ik zal je wat aan doen... Fluister hij. Zijn gezicht komt dichter bij het gaas. En je vriend ook. Daar schik ik van. Niet nog een keer! Sis ik terug. Dan luidt er een harde bel en Rick staat op. Zonder wat te zeggen loopt hij met alle andere gevangenen die ook bezoek hadden weg.

Het is gestopt met regenen, maar ik kom bijna niet vooruit door de harde wind. Het is volle maan. Het ziekenhuis is op de hoek, en uitgeput stap ik de hal in. Ik weet waar ik moet zijn, dus ik neem de lift naar boven. De liftdeuren gaan open en ik stap de lift in. Ik check mijn haar en make-up nog snel in de spiegel. De lift komt in beweging en op de volgende verdieping stapt er een meisje in. Ze heeft lang zwart haar, en stinkt naar sigarettenrook. Ik zie een glinsterende piercing op haar lip. De lift komt weer in beweging en voorzichtig gluur ik naar het meisje. Ze staat geleund tegen de muur. Plotseling staat de lift stil. We zwijgen alletwee. Dan begint het meisje te schelden. Ik wordt een beetje onzeker van het meisje. Ik zucht, en druk op een van de knopjes. Die ene met de bel. Ik hoor een harde piep. Daar had ik eigenlijk nog niet aan gedacht, lacht het meisje. Ik glimlach terug. Minuten lijken uren te duren, en het is ongemakkelijk stil. Ik ga op de grond zitten, en het meisje komt naast me zitten. Ik ben Michelle, zegt ze. Lucy. Zeg ik verlegen. Voor wie ben jij hier? Vraag ik haar. Voor mezelf. Ze stroopt haar mouw omhoog en ik zie allemaal sneeën. Ik wilde het een keer proberen, alleen het is mis gegaan. Zegt ze wat zachter. Ik schik, maar knik dan. Ik ben hier voor een vriend. Een vriend? Of jouw vriend? Vraagt ze. Oh... Eh... I-ik... Ze lacht. Verlegen kijk ik naar beneden. Ik wil wel, alleen iets houdt me tegen. Zeg ik dan. Ik snap het, mijn vriend wilde opeens helemaal niets meer met me te maken hebben, en ik weet nu nog steeds niet waarom. Vandaar dit. En ze wijst naar haar arm. Plotseling begint de lift te bewegen. Opgelucht sta ik op. Ik zie je wel weer, succes. Jij ook, glimlacht ze.