🍃{Feather}🕊️ /Seungchan

18. Tüy laneti.. /🍄🌈

2 ay sonra...

Changbin'den

2 aydır, buradaydım ve içim aşırı bunalmıştı. Eğer birisi bana 2 aydır aynı oda, aynı yemek, aynı kıyafetler ve aynı kişiye maruz kaldığını söyleseydi, muhtemelen rahatsız olurdum. Kulağa çılgınca geliyor, ama aynı durumu yaşarken, artık alışıyorsun. Her zaman karşılaştığın $eytan senin sevgilin olunca, zaten gayet normal geliyor.

Yine, yatakta uzanmış, tavanı izliyordum. Aniden, kapı sert bir şekilde açıldı ve duvara çarptı. İrkilerek, dikleştim. "Babyy!!!" Ah, evet. Yine, oydu. "Öyle kırılmaz canım sevgilim, direk atom bombası yerleştir. Daha kaliteli." Gamzelerini bana sunan $eytan, gülerek karşıma oturdu. "Bi dahakine öyle girerim, sen yeter ki iste!" Göz devirdim. Bana birazda yaklaştı ve yine yapıştı. "Changbin-ahh~"

"Ne var?" Beni yatakta sallamağa başladı. "Changbin-ahhh~" Ah, yine bebekliyi tutmuştu. Bu odada yanlız başına kalmıştım. Ama bir taraftan şükür ediyorum, çünkü dışarıda binlerce $eytan vardı. Jeongin'de onların Lordu. Bana ateş prensi diye sesleniyorlar. Ve yakında evlenecek mişiz.. Lan hala 17 yaşındayım, evlenmek için çok gencim. Neyse-

"Changbin-ah~" Oflayarak, yüzümü ona taraf çevirdim. "Duyuyorum, Jeongin hazretleri.." Karşım da şekilden şekile giren $eytan, sevinçle üzerime atladı ve sırtımı soğuk çarşafla birleştirdi. "Düğün kıyafetlerimizi hazırladım! Yarın, düğün!" Lan- Yarın mı?! Ben ne yapacağım amk?! Sevdiklerimle bembeyaz tatlı bir düğün isterken, onca $eytanın arasında, ateşli, korkunç bir düğünüm olacaktı. Korkmadım değil..

"Jeongin.. Sence de, biraz erken değil mi..?" Ani bir şekilde yüzü asıldı. "Ama baby.. Biz çabuk evlensek, mutlu bir aile oluruz. Bebeklerimiz etrafta koşar, biz de kahvelerimizi içerek, onları izleriz. Ne güzel, dimi?!" Aslında, düşününce çok tatlı geldi, ama erkendi. Baba olmağa hazır olduğumu düşünmüyorum. 17 yaşım var. Sadece, 17. "Jeongin, bunun için hazır değil-"

"Sen hazır değilsin diye değil, benden soyuduğun için böyle söylüyorsun. Biliyordum. Biliyordum, $eytan olduğumu bildikten sonra, çekip gideceksin. Tamam, canını yakmış ola bilirim. Ama kaçmaman için yaptım. Çünkü, sensiz yapamam, Chang. Benim ruh eşim sensin.. Gidersen, benim de kalbim gider. Fazla acımasızdım. Senin o minik kalbin için, fazla acımasızdım. Üzgünüm. İstemiyorsan, sevdiğin başka biriyle ola bilirsin. Yolun sonu buymuş. Kiyafetleri de ertelerim. Görüşürüz.."

Tam da kapıdan çıkacakken, cesaretimi topladım. "Jeongin.." Ona seslendiğim de, bana taraf döndü. Bileğinden tutarak, kendime çektim ve koyu kırmızı dudaklarını nazikçe, öpmeye başladım. O ise bana, şaşkınlıkla bakıyordu. Ama kendini toparlamış ve karşılık vermeğe başlamıştı. Nazik bir şekilde bir birimizi öperken, alt dudağımı ağzına aldı ve yavaş yavaş emmeğe başladı. Fazla nazikti. Her zaman ki gibi, sert değildi.

Üst dudağını dilimle ağzıma ittim ve emmeğe başladım. Çok güzel bir histi... Nefessiz halde, sesli bir şekilde ayrıldık ve bir birimize bakmağa başladık. Gülümsedim ve yüzünü ellerimin arasına aldım. "Asla, öyle düşünme, hayatım. Ben senden asla soğumadım. Aksine, her gün sana olan aşkım, daha da arttı. O kadar güzelsin ki, acıttığın canımı umursamadan, sana yeniden yeniden aşık oluyorum. Ve... Evlenmeye razıyım."

Jeongin sıkıca bana sarıldı. Omuzum da his ettiğim ıslaklıkla, ağladığını anlamıştım. "Çok teşekkür ederim. Beni bırakıp gitmediğin için çoook teşekkür ederim. İyiki varsın, güzelim." Evet, hazır değilim. Ama Jeongin'i mutlu görmek istiyorum. Onun kalbini kırmak istemiyorum. "Eee?"

"Ne ee?"

"Kiyafetleri göstermeyecek misin?"

"Tabii!!" Sevinçle ayaklandı. Güldüm. Ama aniden, yerimden havalandım. Jeongin beni kucağına almıştı. "Hadi, baby~" Sonunda, bu lanet odadan çıkmıştım. Jeongin beni tutarken, ayağıyla da kapını itekleyip, kapatmıştı. "Jeongin.." Tilki gözlerini, bana dikti. "Efendim, baby?" Derinden nefes aldım. "Elim, ayağım var. Kendim yürüye bilirim." Kafasını iki yana salladı ve ağzını araladı.