Mutlu sonlar bize uğrar mıydı? Peki ya masallar? Masalda gibi hissedebilir miydik kendimizi? Peki peki, masallarda da katiller var mıydı? Masallarda da kötüler cadılar yerine anne babamız mıydı?
***
"Aldırma," Kaşlarımı çatarak baktım bu sefer gözle...
Selam! Yine ben! Ama bu sefer bambaşka bir kurgu ile geldimm.. Bu kurguyu yazmak gibi bir planım yoktu, hatta bir iki ay bir şey yazmak istemiyordum ancak bu kurgu birden aklıma geldi. Dedim ki, bunu mutlaka yazmam gerek! Öyle bir yazıyorum ki, devamı istemsizce geliyor.
Önceki kurgum Ruh Yanması kitap oluyorrr! Ancak Ruhun Yanması adı altında kitap olacak.
Neyse ben çok konuştum, hadi şimdi siz başka bir dünyaya girin. Dünyamızın adı KIZIL ÇALIKUŞU...
Yeni dünyama hoşgeldiniz, keyifli okumalar!
He unutmadan!
OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN‼️ BİRDE TAKİP EDİVERİN💋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimden akan yaşlar ile önümdeki testlere bakıyordum.
Yedi pozitif test. Yedi testin de üzerinde kendini belli eden, kırmızı iki çizgi var.
İki ay önce yaşadığım o iğrenç olay sonrasında bir buçuk hafta boyunca mide bulantısı, baş dönmesi, hâlsizlik bedenim üzerinde yer alırken şüphelenip test yapmıştım.
Şimdi ise lanet olası yedi test vardı önümde ve hepsi de pozitifti.
Yetimhane köşelerinde büyümüş bir kadındım ben. Annelik ne bilmezdim ki, anne ne yapar bilmezdim ki.
Annenin ne olduğunu bilmeden bir bebeğe annelik yapamazdım. Bir bebeği annesi varken annesizlik hissi yaşatamazdım.
Ben Alçin. Yirmi yaşında, yetimhanede büyümüş, şimdi de pansiyon köşelerinde yaşayan, pansiyon ücretini ödeyebilmek için terzide bir şeyler dikip satan, şimdi de önünde yedi pozitif test bulunan ve yaklaşık iki ay önce uğradığı tecavüz sonucu hamile kalan Alçin.
Kimsem yoktu ki benim. Ne bu anımda yanımda olacak bir annem, ne de ne olursa olsun yanımda olacak bir babam vardı yanımda. İkisi de yoktu.
Beş yaşımdayken babam annem ve beni terk etmiş. Çocuk bakmak ağır gelmiş heralde.
Yedi yaşımdayken de annem dayanamayıp yetimhane kapısına bıraktı. Yetimhanenin önündeyken bana onu beklememi, on dakikaya geleceğini ve gelirken de pembe pamuk şeker getireceğini söyleyerek gitmişti. Bende beklemiştim. On dakika bekledim, on beş dakika bekledim. Sonra dakikalar saatlere döndü. Ben iki saat bekledim. Üçüncü saatte yetimhaneden bir kadın çıktı ve beni gördü. Bana orda ne yaptığımı sordu. Bende annemi beklediğimi, birazdan geleceğini ve gelirken de pembe pamuk şeker getireceğini söyledim. Kadın ne zamandır beklediğimi sorduğunda kolumdaki saate bakarak üç parmağımı kaldırmıştım, "Bu kadar saattir bekliyorum" demiştim. Kadın da içeri almıştı beni.
