Mutlu sonlar bize uğrar mıydı? Peki ya masallar? Masalda gibi hissedebilir miydik kendimizi? Peki peki, masallarda da katiller var mıydı? Masallarda da kötüler cadılar yerine anne babamız mıydı?
***
"Aldırma," Kaşlarımı çatarak baktım bu sefer gözle...
Selam! Yepyeni bir bölüm ve yine ben! Şuan bu bölümü attığım saat 03.38!
Sırf bölümü tamamlayarak atmak için bu saate kadar uyumadım!
Şaka şaka, sadece uyku tutmadı bende sizin için bölümü atayım dedim. Uyandığınızda okursunuz☺️
Unutmadan! Yeni bölüm 1 Mayıs veya 2 Mayıs'ta gelecek😘
Keyifli okumalar! ‼️OY VERMEYİ, YORUM YAPMAYI VE TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN‼️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annesi tarafından yetimhane önüne bırakılan bir kadındım ben. Karnımdaki bebeğe annelik görmeden annelik yapmaktan korkmuştum.
Huysuz. Küçükken adını bir türlü öğrenemediğim o çocuk şimdi büyümüştü ve adını söylemişti. Yıllar sonra aynı çocukla karşılaşmıştım. Kokusu aynıydı. Vanilya kokuyordu. Vanilyalı dondurma kokuyordu.
Yaklaşık on dakikadır arabadaydık. Nereye gittiğimizi bilmiyordum. İkimizden de ses çıkmadığı için, sessizliği bozmak istememiştim.
Savaş Karahanlı. Küçüklüğümde ki huysuz. Vanilya kokulu huysuz.
"Söyle örgülü," elimi dudaklarım üzerinden çekerken ona bakakaldım. O örgülü derken ben nasıl huysuz demeyecektim?! Of, tanrım ben ne yapacaktım? Küçüklüğümün huysuzu, günümün Savaş'ı. Hadi buyrun burdan yakın.
"Polisler neden geldi diyecektim,"
"Ben çağırdım," gözleri yoldan bir milim olsun ayrılmıyordu.
"Ne?" İşte buna şaşırırdım. Ölümüne hemde.
"Bir dakika nasıl ya? E sen hep yanımdaydın, ne ara çağırdın?" Derken bir yandan da hâlâ şok içinde ona bakıyordum. O ise sadece yola bakıyordu.
"Sen odaya girip karnını açtığında, oradaki yanık izinden sen olduğunu anladım zaten. Aldırma diye polis olan bir arkadaşıma mesaj attım. Bu kadar," ağzım bir karış açık onu dinliyordum.
"Bir dakika, sen tam olarak neden polisi aradın? Dayın o senin,"
"Bebeği aldırmaman için polisi aradım. Ayrıca onun dayım olması, senin karnındaki bebeği öldürmek üzere olmasını göz ardı etmem için yeterli bir sebep değil,"
"Anladım," anlamadım! Adam karnımı açtığımda oradaki yanık izinden tanımıştı beni. Ben adamın kokusundan tanıyamamışken o beni bir yanık izinden tanımıştı. Bunlar normal miydi? Peki bir bebeği bu kadar kolay kabullenmesi?
O rol mü yapıyordu yoksa gerçekten seviyor muydu? Ne sevgisi!? Bir kaç gündür tanıyorduk birbirimizi... Gerçi çocukken de beraberdik ama o zamandan bu zamana yıllar geçmişti...
