Smoorverliefd

Nu zijn ze nooit meer met elkaar

*10 jaar later

Matthy's pov:

Het is inmiddels een week geleden sinds ik Koen zijn spullen heb gevonden en ik kan aan niks anders meer denken. Ik lig voor mijn gevoel al dagen in bed zonder enige emotie. Ik voel me leeg en eenzaam. Ik weet niet waar dit vandaan komt, ik ben 10 jaar lang oké geweest. Maar is dat wel zo of ben ik gewoon afgeleid geweest, had ik het zo ver weggestopt zodat er nooit meer aan zou denken.
Sam heeft het uitgemaakt. Hij zei dat ik Koen teveel mis om met hem samen te zijn, leugen. Het is gewoon weer een leugen om mij achter te laten, dat is wat ze allemaal doen. Ik ben teveel moeite, dat vind iedereen. Ze willen niet mijn bagage delen, ze willen dat ik het zelf draag totdat mijn rug het niet meer aankan dan gaan ze weg.

Ik pak nog een sigaret uit mijn nachtkastje en steek hem aan, nooit gedacht dat ik zou roken maar dat is het enige waar ik op overleef, mentaal dan. Physiek drink ik teveel, maar eet veel te weinig, die al bekende symptomen zijn weer terug. Ik neem nog een slok uit de fles die naast mij ligt, ik geniet even van de smaak in mijn mond en ga weer terug liggen.

Vorige week was mijn verjaardag. Ik heb mijn ouders verteld dat ik op vakantie was met Sam en dat ze helaas niet langs konden komen. Sam is weg, en ik lig gewoon in m'n bed. Ik heb geen energie om eruit te komen, laat staan mijn verjaardag te vieren. Mijn ouders hebben een cadeautje op gestuurd, wat ik op mijn nachtkastje heb laten staan, ongeopend. Ik besluit om toch maar te kijken wat erin zit, ik haal de plakband eraf en open het doosje. Het is parfum, mijn ouders weten dat ik heel erg van luchtjes hou, het is lief dat ze dit geven. Ik spuit een beetje op mijn pols om te ruiken. Als het luchtje mij binnendringt bevries ik. Dit was het luchtje dat Koen altijd droeg. Ik rook het als ik tegen zijn borst aan lag of als hij mij een knuffel gaf in donkere tijden. En nu ruik ik het weer, ik voel een pijnlijke steek in mijn hart.

Ik kan het niet meer, alles is zo lastig. Ik heb niemand meer, niemand die helpt met mijn eetstoornis, niemand die vraagt hoe het gaat, niemand die al zijn liefde aan mij schenkt. Hij deed dat allemaal. Ik voel me verloren. Waarvoor ben je hier nog eindelijk? Niet weer die stemmen, ik heb zo hard gevochten om die achter te laten. Toch zit er een kern van waarheid in die vraag, waarvoor doe ik het? Niet voor mezelf. De stemmen nemen mijn gedachtes weer over.

Ik stap uit bed en moet mijn best doen om niet om te vallen. Ik voel me zo zwak, ik leef al dagen op drank, sigaretten en voedsel middelen waar je niks voor hoeft te doen. Ik loop naar de keuken en open de juiste lade. Ik zie het gelijk liggen. Ik pak de strip medicijnen en pak ook gelijk een glas water. Ik laat de hele strip in een paar minuten door mijn keel glijden, zal dit genoeg zijn? Ik besluit om er nog eentje te pakken, beter teveel dan te weinig. Bij het tweede stripje heb ik meer moeite, ik kokhals bij elke pil maar ik moet sterk blijven als ik wil dat het over is. Nadat ik alles naar binnen heb gewerkt, ga ik aan de eettafel zitten. Moet ik een brief schrijven? Naar wie eigenlijk.. ik besef me dat ik helemaal niet voorbereid ben en dat dit een impulsieve beslissing is maar ik weet zeker dat het de juiste is.

Ik loop wankelend naar mijn bureau waar ik een papier en pen pak. Ik begin te schrijven, dit heb ik gemist. Nadat Koen is overleden ben ik nooit meer verder gegaan aan mijn boek. Soms denk ik er nog wel eens aan maar mijn motivatie en vertrouwen zijn weg, ik ga het toch nooit maken. Na een kwartier is de brief af, netjes heb ik niet geschreven maar het is leesbaar.

Ik begin mij een beetje duizelig te voelen, ik ga trillend op bed liggen. Mijn zicht wordt minder en minder totdat het helemaal zwart is. Opeens zie ik een lichtpuntje in het donker. Het lijkt wel alsof het Koen is die mij roept.
Die mij vertelt dat het oké is, dat het goed komt.
Dat ik eindelijk weer veilig ben.