Paramparça

- 2 BÖLÜM -

Genellikle hep geç saatlere kadar mitolojik yaratıkları araştırım ama bu sefer erken uyumuştum çünkü okulun ilk günü için ilk defa heyecanlıyım genelde okul değiştirmeye alışık olduğum için okulun ilk gününü asla umursamazdım ama bu sefer her şeyi farklıydı artık hep burada yaşayacaktık hep aynı okula gidecektik 
Sabah yedi de kalkarak çantamı hazırladım müdüre'nin bize verdiği haftalık okul listesine bakarak hazırladım ardından okul üstümü giydim saçımı yarım ikili toplayarak kahküllerimi ve saçımı düzleştirdim makyaj masama oturarak yüzümü kapatıcı ile kapatmaya başladım yüzümü kapatıcı ile kapatarak makyaj masamdan kalktım gözlüğümü masadan alarak taktım ve alt kata kahvaltımı yapmak için indim kahvaltı masasına baktım yine annemle babam yoktu 6 ay burada olacaklarını söylemişlerdi ama sadece saat 9'dan sonra onları görebiliyoruz sabah bile göremiyoruz artık...

Yusuf çoktan hazırlanmış neriman'ın yaptığı kahvaltıyı yiyordu
Saçlarını fön makinesi ile şekillendirmiş okul üstünü giymiş başka da hiçbir şey yapmamıştı yanına oturarak kahvaltıya başladım ağzına peynir atarken anneannem dinlenme odasından geldi

Aslı "bugün okulun ilk günü değil mi?"

Yusuf "evet"

Aslı "tamam şoför sizi bırakır okula"

Anneanneme bakarken aklıma yine o çocuk geldi, Berk...
Bir sene önce 9 sınıfken okulun en büyük kavgalarına karışan ve tam dün kavgada dayak yiyen çocuk Berk.
Tamam sormak istersen duraksadım anneanneme sormaktan vazgeçtim Yusuf'a döndüm

Hazal "Hızlı ye de çıkalım" diyerek masadan kalktım

Yusuf "iyi de hiçbir şey yemedin"

Hazal "arabada bekliyorum" dışarı çıkarak derin bir nefes aldım Park edilmiş arabaya binerek telefonumu elime aldım telefonuma
Bakınca annemden gelen 3 mesaj vardı

Annem
Hazal bugün okulun ilk günü kahvaltıyı sizinle yapmak isterdim ama bir dava üzerine çalışıyoruz yine erken çıkmak zorundaydık.

Annem
eve iş getirmeyi sevmiyorum biliyorsun

Annem
Umarım okulu seversiniz!

Mesajına sadece görüldü bırakmıştım yanıt vermek bile istemiyordum her şeyin farkında olması ama yine de hiçbir şey yapmaması, bir anda arabaya Yusuf bilmişti

Yusuf "hadi gidelim" diyerek gülümsedi çok tatlı gülüyordu gülümsemek ona hep yakışır onu ne zaman gülerken görürsem benim de yüzüm gülerdi beni neşelendiren tek kişi sanırım yusuftu. Şoför Hasan bey arabayı binerek okula yola çıktı

30 dakika sonra...

Şoför bizi okulun önünde indirerek gitmişti okula girerek insanlara bir göz attım hepsi kendi aralarında gülüşüyor eğleniyorlardı bir an olsun kalbim sıkıştı strese girdiğimi fark eden Yusuf

Yusuf "iyi misin Hazal bu arada astım spreyini getirdin mi yanında?"

8 yaşından sonra astım hastası olmuştum Yusuf hep bana karşı düşkündü yaptığı şey yüzünden hep kendini suçlardı ama onun bir suçu yoktu ama o hiçbir şey yapmamıştı sadece anneme ve babama bir bakıp gelecekti gitti ve her şey o an başladı nefesim daralmaya başlamıştı öksürmeye başlamıştım krize girmiştim nefes almamıştım Yusuf yanıma geldiğinde mosmor olmuştu yüzdüm hızla ambulans gelmişti alerjik astımımım olmuştu o günden sonra...

Hazal "getirdim merak etme"

Yusuf gülümsedi çok tatlı bir gülümsemesi vardı umarım hep gülerdi... Yusuf önüne döndü