İnsanın en büyük korkusu sevilmeme korkusu ve yalnızlık arasında sıkışıp kalmaktır. Mutsuz bir ortamda yaşamak, içsel korkuları ve sevilmeme endişelerini daha çok derinleştirir.
Darmadağın bir ailede kendinizi düzene sokmak oldukça zordur. Tıpkı bir labirentte kaybolmak gibidir. Her adımınızda yeni bir engelle karşılaşır, karanlık ve çaresizlik hissiyle boğuşursunuz. İçinizdeki umutsuzluk, zamanla ruhunuzu yavaşça tüketir, bırakılan izler geri dönüşü olmayan yaralar açar. Adeta bir kuyunun dibinde çırpınan birinin çaresiz çabaları gibi, umutsuzluk içinde kaybolur, kendinizi hiçbir yere ait hissedemezsiniz.
Jeonghan:
Günaydın SeungcheolSeungcheol:
Günaydınn
Nasılsın?Jeonghan:
Seungcheol
Yağmur yağıyor çokSeungcheol:
Gelemez misin?Jeonghan:
GelirimSeungcheol:
Peki sorun ne o zaman?Jeonghan:
Yağmur yağdığını görünce gelmek istemezsin sandımSeungcheol:
Aa hayır olur mu hiç
Ben çok severim yağmurda dolaşmayıJeonghan:
Ben de severim
Buluşacağız değil mi?Seungcheol:
Tabii ki buluşacağız
Hazırlandın mı?Jeonghan:
Hayır yeni uyandım henüz
Ama hemen hazırlanırım
Ben mont da giyeceğim sen de giy tamam mıSeungcheol:
Giyeriim.
Abinler evde mi?Jeonghan:
Evet
Evde herkesSeungcheol:
O halde otobüs durağının orada bekleyeyim seni olur mu?Jeonghan:
Tamam olur
Hemen hazırlanıp geçiyorum durağaSeungcheol:
Tamamm
*❤️*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Coraline - jeongcheol
Fanfiction"gözlerin her deniz gibi ağladığında, gözyaşlarını kurutmak için kıyıda seni bekleyen kum taneleri olacağım." • jeongcheol • texting + düzyazı • yetişkin içerik