De liefde achter de schermen

een gezellig ontbijtje of toch niet?

Pov maksim
We zijn nu enkele weken na de opnames in Durbuy. Het was een heel vermoeiend weekend voor mij en pommelien. Iedereen die aanwezig was weet nu ook dat we een koppel zijn, misschien ook een beetje door mij want fransisco heeft de zuigzoen gezien maar misschien is het maar beter zo. Vandaag spreken we opnieuw af met de bende om gezellig te ontbijten. Ik en pommelien maken ons klaar om te vertrekken. Pommelien heeft een kleedje aangedaan. Ze ziet er echt prachtig uit. Ik kan niet wachten om haar mijn vrouw te noemen maar pommelien en ik hebben nog niet echt over trouwen gesproken dus ik wacht er nog even mee. We zijn toch nog maar 2 maanden samen, maar ik heb stiekem al een ring gekocht. We stappen samen in de auto en rijden naar de locatie waar we hebben afgesproken met heel de groep. We begroeten iedereen en nemen dan een plaatsje naast elkaar aan tafel. We hebben het heel gezellig met iedereen. Er wordt veel gelachen en gepraat. Ik merk dat pommelien een beetje stiller is dan anders. Ik keek naar haar en nam haar hand vast. Ik vroeg is er iets? Pommelien zei sorry en stond op. Ze ging de zaal uit richting het toilet. Ik stond op en ging naar haar toe. Ik zag hoe ze knielend voor het toilet zat. Ik vroeg voel je je niet goed? Nog voor ze kon antwoorden kwam alles wat ze gegeten had er weer uit. Ze schoot in paniek. Er liepen tranen langs haar wangen. Ik wreef over haar rug en zei dat het oké was en dat ze er niks aan kon doen. Ze knielde weer voor het toilet. Ik zei laat het er maar uit. Ze keek me weer aan. Haar gezicht was lijkbleek. Ze viel huilend in mijn armen. Ik zei sssst het is oké, we gaan naar huis. Ik liet haar haar mond spoelen en nam haar op. Ik ging terug richting de zaal. Ik zei sorry jongens we gaan naar huis pommelien voelt zich echt niet goed. Camille zei oh veel beterschap lieverd. Pommelien keek met rode oogjes iedereen aan. Lotte zei pommelientje maak je geen zorgen we doen dit wel een andere keer opnieuw, nu moet je eerst goed rusten. Pommelien knikte. Ik nam onze spullen en bracht deze en pommelien naar de auto. Pommelien leunde heel de rit tegen de deur van de auto. We kwamen bij haar thuis aan. Ik vroeg ben je nog misselijk? Ze knikte. Ik bracht haar naar binnen. Ik hielp haar naar de zetel. Kaat kwam naar ons toe. Ze zei jullie zijn snel terug. Ik zei pommelien... kaat zei wow jij ziet bleek. Ik zei ja dat dus. Pommelien stond op en ging weer naar het toilet. Ik ging haar achterna. Pommelien keek naar mij. Ze zei ik voelde het weer op komen maar er komt niks uit. Ik wreef over haar rug. Ik zei ik zal thee voor je maken, dat zal deugd doen...