This Is Me Trying

Chapter 10: Scholarship

It's been 2 days since that guy got my number, pero hanggang ngayon hindi pa rin niya ako ina-update sa trabaho na sinasabi niya.

Hindi pa naman ako naghanap pa ng iba kasi malaki ang tiwala ko sa kaniya, pero parang nagsisisi na ako.

"Badtrip,"

"Sino ang badtrip, Ms. Eliade?"

My eyes widened when I realized na nasa faculty office nga pala ako ngayon. My mind was full of the thought that guy, so I forgot.

"Wala po, may naisip lang po ako."

Paliwanag ko. Akala yata nila sila ang tinutukoy ko.

"Anyway, we called you here today to talk about your tuition fee."

I stood up straight as soon as I heard tuition. So, it's that time, huh?

"We were informed by your stepmother that you will no longer receive financial support from them, is that correct?"

"Yes, sir."

My heart was beating uncontrollably. I'm feeling sad and angry.

"The semester is ending, and the next one is fast approaching. Ngayon pa lang sinasabihan na kita na ilang linggo na lang at bayaran na naman ng tuition. I want you to be ready, kasi medyo mahal ang tuition natin dito. Kaya mo ba?"

I swallowed a huge lump in my throat.

"Ayun nga po sir, makikiusap po sana ako na mapasama sa scholarship program ng university. Nakahiwalay na rin po kasi ako ng bahay, kaya medyo marami na rin po akong binabayaran. Kahit kalahati lang po sana ang i-less sa tuition ko, para hindi lang po ako mahirapan."

Buong buhay ko, hindi ko naisip na darating ang araw at makikiusap ako nang ganito. Para lang makatipid.

"Pasensya ka na, Ms. Eliade. Mahigpit ang mga sponsor natin. They're very hands-on sa mga scholars na pinipili nila at ng university, kaya sigurado akong maki-question nila kung bakit may Eliade sa listahan."

So, in the end, I still can't live a comfortable life because of my family.

"E, sir, alam niyo naman po na itinakwil na po ako ng tatay ko. Pwede ko rin naman po sabihin sa kanila 'yun."

"Pasensya na talaga, Elizer. But I can't do that. Unlike the other students, you have resources and connections. I can't remove someone from the list, just to give you the spot."

I sighed deeply of frustration.

"Anong resources, sir? Anong connections? E wala nga po akong trabaho ngayon. Ilang beses akong humingi ng tulong diyan sa mga connections connections na sinasabi mo, pero ni isa sa kanila wala manlang pong tumulong."

Fuck! I'm so frustrated.

"Ano pong pinagkaiba ko sa ibang deserving? Apelyido ko? Ano pong silbi ng apelyido ko e sa ngayon display na nga lang po 'yan! I am in need just like they are!"

I can feel the frustration turning into sadness.

"Buti nga sila kahit papaano may sumusuporta pa na pamilya, o kaya may iba pang sponsor. E, ako!? Wala! Kahit pambili ng pagkain tinitipid ko pa!"

Tumulo na ang ilan sa mga luha ko kaya pinunasan ko agad.

"I'm really sorry, Ms. Eliade. We just can't. Our hands are tied."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Tied? By who?"

When he realized that he said something inappropriate, he looked the other way. And that's when I realized what exactly was happening.