"gece alınırsa intikam, saklanır karanlığa"
Dünya harici üç farklı diyar olduğu söylenir efsanelerde. Göğe, yere ve sulara hakimiyet kuran... Diyar Efendilerinin çocuklarından biri olan Parla Tün Bozgun, kendi diyarının Aykırı olarak adlandırılan ço...
Her satıra yorumlarınızı bekliyorum, Youtube videosunda okuyacağım. 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. BÖLÜM: İYİ NİYET MUHAFIZLARI
🎶 Adele- Easy on Me🎶
🎶Olivia Rodrigo - the grudge🎶
🎶Sam Tinnesz, Yacht Money - Play with Fire🎶
İyi Niyet:
"Kendini eleştirmekle başlayan, sevgiye toz kondurmamak için yine kendine düşman kesilmekle sonlanan süreç."
Buna sahip karakter bir şekilde hikâyenin kötüsü haline gelir.
Orman tabakasını bir bıçak saplarcasına delip geçen dik bir dağın tepesinde, altımızda küçücük kalan vadiye bakıyordum. Gökyüzündeki bulutları kırıp geçen yarasalar vardı. Patu Kuşları, diye mırıldandım bulut sisinin içine girince kar beyazına bürünen sözde yarasalara karşın. Patu Kuşları'nın ormanın üzerinde ne işi vardı?
Ben...
Rüzgardiyar'da mıydım?
Kolaçan etmek için varsa yoksa birkaç metrekare olan dağın tepesinde arkama döndüm. Yelkıran sırtı dikenlerle bezeli bir tahtın üzerinde oturuyordu. O sıcaktan öyle nefret eder ve en soğuklar dahi ona öyle sıcak gelirdi ki üzerine siyah savaşçı pantolonu hariç hiçbir şey giymemişti. Sol kolundaki dövmeler yol gösterircesine lacivert ışıklarla yanıp sönüyordu. Koltuğunun sağındaki dikenlerden birine parmak ucunu batırdı gözlerini benden hiç kaçırmaksızın. İnce bir kan damlası bileğine doğru akmaya başladı.
"Kanın kokusunu alıyor musun Rakun?" diye sordu tehditkâr gülümsemesiyle.
Birkaç ufak adımda tahtın önüne geldim. Bacaklarımı Yelkıran'ın iki yanına doğru açarak vücudumu onunkinin üstüne yerleştirdim. Kucağına... Dikenler ayak bileklerimi sardılar, beni Yelkıran'dan kopmamı imkânsız kılmak istercesine tahtın üstüne sabitlediler. Ben de sol işaret parmağımın ucunu dört bir yanımızı saran dikenlere batırdım. Onun yarasına sahip olmak, onunla bütünleşmenin bir parçasıydı sanki.
"Çok fazla insan öldürdük, değil mi Yelkıran?" diye sordum ona. Ellerini belime yerleştirerek her an kaçıp gidebilirmişim gibi sıkı sıkıya tuttu beni.
