මණ්දාකිණි | Nonfiction | BL | Ongoing

1

Oshada's pov...

"මණ්දාකිණි පිරුනු අහසකට හඳක් මොකටද? හඳක් නැති අහසකට මන්දාකිණි මොකටද?"

ඒ මොන කුණුහරපයක්ද කියලා මටත් මුලදි මුලදි හිතුනා.හැබයි කොලුකමට ගෞරව කරලා මම අයෙ ආයෙ ඒ ගැන හාරවුස්සන්න ගියෙත් නෑ.

මොනා වුනත් අපෙ අක්කත් මහ මොලේ කුරුවල් වෙන කුනුහරප පොත්ම තමා කියවන්න ගන්නෙත්.මේ ළඟකදි ඉඳන් මට හෙන ලොකු පශ්චාත් භාගෙ අමාරුවක් ඇවිත් තිබුනා අපෙ අක්කා හොරෙන් හොරෙන් රෑට රෑට සීට් එක අස්සෙ ඉඳන් කියවන පොතක් උස්සලා බලන්න.

ඊයෙ රෑ ඕක උච්චතම අවස්ථාවට ආව හින්දා මං හොරෙන් අක්කගෙ කාමරේට රිංගලා පොතක් උස්සගෙන ආවා.මෙන්න යකෝ පළවෙනි පිටුවෙම කෙල්ලෙක් තව කෙල්ලෙක්ව බදාගෙන ඉන්න ෆොටෝ එකක් තිබ්බා.

මටත් ඕන්නැති රෙද්දක් නැති හින්දා මම තව පිටුවක් පෙරලලා බැලුවා.මෙන්න යකෝ ඊලඟ පිටුවෙ කොල්ලෙක් කෙල්ලෙක්ව කිස් කරන ෆොටෝ එකක් තිබ්බා.ඒක කොච්චර කුනුහරප පොතක්ද කීවොත් කතාව පටන් ගන්නෙ පොතේ තුන්වෙනි පිටුවෙ ඉඳලා.අම්මපා අපෙ එකීටත් වෙන කියවන්න පොත් ඇත්තෙම නෑ වගේ කියවන එව්වා තමා ඉතින්.

"මගෙ පණු පැටියෝ..."

විනාසයි.මේකිට මාට්ටු වෙලාවත්ද දන්නෑ මං පොතක් උස්සපු සින් එක.මං කියව කියව හිටියෙ ඒකෙ විසි වෙනි පිටුව.අනේ යකූ මේකිත් එන්නෙම හොඳම කෑල්ල කියවද්දිනෙ.

ෂැහ්..

උඹේ කරුමෙ මගෙත් කරුමෙ කියලා හිතන් අන්තිමට මම පොතත් මෙට්ටෙ අස්සෙ ගහලා අක්කට පේන්න කිරිස්සප්පයා වගේ පොත් මේසෙට ලෑන්ඩ් වුණා.

"සුදූ.."

"මොකද?"

"කඩේ ගිහින් එන්න බෑ?"

හම්මෝ ඇති යන්තන් මාට්ටු වුනේ නෑ.

මේකි මාව මල්ලිකමට තියන් ඉන්නෙ කඩේ යවන්න විතරයි.මොන මගුලක්ද මංදා සුදූ අරක ගෙනෙන් සුදූ මේක ගෙනෙන් ගගා කොයි වෙලේ බැලුවත් මේකිට මාව දැක්කම මතක් වෙන්නෙ කඩේ විතරයි.

"මොන මගුලක්ද අක්කෙ? මම මෙතන වැඩක් කියලා පේන්නැද්ද?"

එහෙම ලේසියෙන් කීව කීව පලියට කඩේ යන්න මං ටැක්සි එකක්‍ යැ.ඒක හින්දා මාත් පොඩ්ඩක් අක්කගෙ බටර් පාරට අහු වෙන්න හිතන් සද්දෙ දැම්මා.