ගෙදර ආව ගමන් ඇඳට වැටුණා විතරයි ගෙම්බා පොළොවෙ ගැහුවා වගේ මට සැපට නින්ද ගිහින්.
මොකෙද්ද වනසතෙක් එවලෙ මට කෝල් එකක් ගත්තෙ නැත්තම් තවත් මම නිදි.හරියටම වෙලාව පහට පහයි.ඒ කියන්නෙ මම විනාඩි පනස් පහක්ම නිදාගෙනද ඉඳලා තියෙන්නෙ.
"හෙලෝව්.."
මං කතා කළෙත් නින්දෙන් වගේ.හැබැයි ඒ කටහඬ ඇහෙනකන් විතරයි.
"සුවහස්.."
ඒක මහ කුජීත පිරිමි කටහඬක්.මටත් හිතාගන්න බැරි මගේ නම්බර් එක රට වටේ යන්නෙ කොහොමද කියලා.ෂුවර් එකටම මේකත් අර මළපේරෙතයෙක්ගෙ වැඩක් වෙන්න ඕනි.
"සොරි,රෝන්ග් නම්බර් !"
මං එහෙම කියලා කෝල් එක කට් කළා.හරිම සරලයි.මට අදාල නැති දේවල් මට මොකද ඉතින්.ඊට වඩා මට නිදාගන්න එක වටිනවා.
"සුවහස්!"
ඈ යකෝ ඒ පාර කොහෙන්ද ඒ කටහඬක් ඇහුනෙ.මං කෝල් එක කට් කරලා ඒ නම්බර් එකත් බ්ලොක් කරලා තියෙද්දී..
ආයෙ කොහෙන්ද ඒ කටහඬ ඇහුනෙ.මං ඇඳේ ඉඳන්ම ටිකක් වටපිට බැලුවා.අක්කත් මොන මගුලෙ ගිහින්ද මංදා මෙච්චර වෙලා.දැන්නම් චූ යන්න වගේ බයත් හිතෙනවා.
"ක්.. කවුද ඔතන?"
මගේ ඇස් නතර වුනේ පොත් මේසෙ ගාව තිබ්බ ජනේලෙ ළඟ.ජනෙල් වහලා තිබ්බට තවම ජනෙල් රෙද්ද පහළට දාලා තිබුනෙ නෑ මම.
මම ඇත්තටම ජනෙල් වීදුරුවෙන් එහා කවුරු හරි කෙනෙක්ව දැක්කා.ඒ මූණ මට කලින් දැකලා පුරුදුයි.ඒත් මේ වෙලාවෙ මට හරියට ඒ මිනිහව අඳුනගන්න බැරි වුණා.
ඒත් එකපාරටම...
"ඕෂී..! නැගිටින්න මල්ලි.."
මට ඇහුනෙ අක්කගෙ සුමිහිරි ඉමිහිරි කටහඬ.ඒ මදිවට මගෙ කම්මුල් දෙකට යම්කිසි ස්පර්ශෙකුත් දැනුනා.සුවර් එකටම ඒ අපෙ අක්කගෙ අත් දෙක වෙන්න ඕනි.
"අ.. අක්කෙ?"
"හීනයක් දැක්කද? බලන්නකො දාඩියකුත් දාලා? මෙච්චර බය වෙන්න ඔයා හොල්මනක්වත් දැක්කද මල්ලි?"
ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඇවිත් මහන්සියට ඇඳට වැටුන පාර මෙච්චර වෙලා මම ඉඳලා තියෙන්නෙ නිදාගෙන.එතකොට කලින් වෙච්ච දේවල් ඔක්කොම මං දැකපු හීනයක්ද?
YOU ARE READING
මණ්දාකිණි | Nonfiction | BL | Ongoing
Nonfiksi"සමහර හිත් මුණ ගැහෙන්න ආත්ම ගානක් පෙරුම් පිරුවත් මදි" "ආත්ම ගානක් වුනත් මොකෝ මුණ ගැහෙනවනම්?" "දවල් හීන මවන්න එපා බං!" -24.10.30
