මණ්දාකිණි | Nonfiction | BL | Ongoing

4.

බැලින්නම් ඒ හිටියෙ ඌ තමයි ද දන්නෙ නෑ.මං ඌව දැකලත් නෑනෙ මැසේජස් ආවට.

ඌ හිටියෙ ස්කූල් යුනිෆෝම් එකෙනුත් නෙවෙයි.මහ මදාවි පෙනුමක් තිබුනෙ.අනික ඌ ගාව මහ කුණු ගඳයි.ඔක්කොටම හපන් මේකා ඇවිත් මාව දන්නවා වගේ මගෙ කරටත් අතක් දාගත්තනෙ.

අනේ මංදා ඇයි මේ වගේ වැඩවලට මාවම අහුවෙන්නෙ කියලා මට තාම හිතාගන්න බෑ.

"කවුද තමුන්?"

"ඇයි ඕෂි ඊයෙ මං කීවෙ?අපි යමුද ෆිල්ම් එකක් බලන්න?"

මූ ඇඹලයා වගේ මගෙ ඇඟේ එල්ලෙන්න එනවා කියලා මට යන්තම් තේරුම් යද්දිම වගේ බස් එකකුත් ආවා.ඒත් මූ මගෙ අතකින් අල්ලලා මාව නතර කරගත්තා.

"ඕෂී.. You are the sweetest..  අක්කට වඩා මල්ලි ලස්සනයිත් එක්ක"

දැනුයි මට තේරුනේ.මු‍‍ට ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ අපෙ අක්කා එක්කද එතකොට?

ඒත් මූ එනපොට නම් හරි නෑ.ඌ මගෙ ඇඟටමයි එන්නෙ.මං හිටියෙත් බයටම අම්බානෙක දාඩිය දාලා.

"ඕෂධ? වාහනේ ආවා.අපි යමු"

යාහ්හ්..

නොහිතපු විදියට සයාශ් අයියගෙ කටින් එහෙම දෙයක් පිටවුනේ මගෙ වාසනාවට වගේ.මං හිතුවෙ මූ බස් එකේ නැගලා යන්න ඇති කියලා.ඒත් පොර ගිහින් නෑනෙ.

"ආ? අ.. යමු යමු"

"කොහෙ යන්නද ඕෂි? අනික මෙයා ඔයාගෙ කවුද?"

ඌ ගේමට වගේ එන්න හදන්නෙ.මේ වෙලාවෙ ගහගන්න තියා සයාශ් අයියට කෙලින් ඉන්නවත් පණ නෑ.එහෙව් එකේ වලියකට සෙට් වුනොත් මම වසලා හමාරයි.අනික මේකා මගෙ අත අතාරින්නෙත් නෑනෙ.මං කොහොමද මුගෙන් ගැළවෙන්නෙ.

"කවුද කියලා තොට දැනගන්නම ඕනිද? බලන් ඉඳහන්! මෙන්න මෙහෙ වරෙන් ඕෂි ගෙදර යන්න"

සයාශ් අයියා මගෙ නික්නේම් එකෙන් මට කතා කරපු නිසාද කොහෙද අරූ මූණ කලු වෙලා ගියා.අනික එකපාරටම සයාශ් අයියා මගෙ අතින් ඇදලා අරන් ඉස්සරහ නවත්තලා තිබ්බ කාර් එකට දාගත්තත් එක්ක.

කොහෙ ගියත් කමක් නෑ කියලා මාත් අරූගෙන් බේරෙන්න ඕනිවට කටවහන් හිටියා.