Mutlu sonlar bize uğrar mıydı? Peki ya masallar? Masalda gibi hissedebilir miydik kendimizi? Peki peki, masallarda da katiller var mıydı? Masallarda da kötüler cadılar yerine anne babamız mıydı?
***
"Aldırma," Kaşlarımı çatarak baktım bu sefer gözle...
Selaaam! Wp kanalı açtım! Katılmak için Instagram, tiktok veya whattsap numaramdan bana ulaşın aşklarımmm! Bölüm sonuna bilgileri yazdım.
Keyifli okumalar!
OY VERMEYİ, YORUM YAPMAYI VE TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN ‼️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6 GÜN SONRA
Alışıyordum yavaş yavaş. Herkes alışırsın diyordu da inanmıyordum. Güç geliyordu inanması.
Deniz ve Güneş.
Artık inanıyordum.
Kalbimde bir Deniz, birde onu ısıtan Güneş vardı artık.
Alışması kolaylaşmıştı.
Hastaneden taburcu olduktan ve dikişlerim alındıktan sonra Su ve ben benim için kıyafet alışverişine çıkmıştık. Savaş limitsiz bir kredi kartı vermişti ve kendim için ne istersem alabileceğimi, pahalı olmasının önemli olmadığını söylemişti.
Savaş'ın babası ölmüştü hem de başından vurularak.
Altı günde zor da olsa toparlanmıştım.
Alışmıştım. Yaşamak ve hayatıma devam etmek için alışmıştım.
Kalbime gömmüştüm, bu sayede onlar da gitmemişlerdi.
Yarın doğum günümdü. Doğduğum gündü.
Savaş ile girecektim yeni yaşıma.
Bu sefer tek başıma girmeyecektim yeni yaşıma. Yanımda Savaş olacaktı.
"Kalbim?" Oturduğum koltuktan dışarıyı izlerken Savaş'ın sesi ile omuzumun üzerinden ona baktım. Spor giyinmişti.
"Efendim,"
"Ne yapıyorsun burda tek başına oturmuş," yanıma gelip oturdu ve sıkıca sarmaladı beni kollarıyla.
"Hiçbirşey. Öylece bakıyorum dışarıya."
Saat gece on birdi ve ben burada oturmuş, siyah saten geceliğim ile pencereden dışarıyı izliyordum.
Eve geldiğimizde cam kırıkları hâlâ yerdeydi, kanım yeri boyamıştı. Pencere camı kırık olduğundan dışarıdaki rüzgar içeri giriyordu. Ben oturduğumda Savaş, annesinin evindeki Esra denen kadını çağırmış kanlar ve camları temizletmiş hatta yemek bile yaptırmıştı kadına.
