Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

Wat nu?

Het is een aantal weken verder. Het is eind augustus en de zomermaanden komen tot zijn einde. Het is gelukkig niet meer zo warm als het was toen ik jarig was. Het gekke is wel dat ik nog steeds zo duizelig ben, en ik kan nu niet meer zeggen dat het komt doordat het zo warm is. Ook heb ik steeds vaker een bloedneus en heb ik heel veel hoofdpijn. Ik heb besloten het nog even voor me te houden, want het zal binnenkort wel weer over zijn, dacht ik. Ik had met mezelf een afspraak dat als ik over een week nog steeds zovaak duizelig werd, ik naar de dokter zou gaan. En zoals ik mijn afspraken met mezelf nakom, ben ik nu onderweg naar de dokter. Het is nog steeds niet minder geworden en het blijft aanhouden.

Ik zit aan tafel en eet mijn ontbijt op. Ik zit te overdenken over vanmiddag als ik naar de dokter ga. Ik heb gisteren een afspraak gemaakt en ik kan vanmiddag gelijk terecht. Ik zit nu alleen in dubio. Ik weet niet of ik het iemand moet vertellen en/of iemand moet meevragen. Mijn moeder zal zich rot schrikken, maar ik moet het haar wel laten weten. Misschien dat ik haar bel na de dokter, dan laat ik haar niet zo stressen. Ik bedenk wie ik aan mijn zeide zou willen hebben en eigenlijk komt gelijk Matthy in mij op. Ik pak mijn telefoon, zoek zijn nummer op en bel hem.

"Met Matthy." Antwoordt Matthy na drie keer ringen. "Hey Matt met mij." Zeg ik. "Ey, maatje! Alles goed?" Ik glimlach en laat even een zenuwachtige zucht. "Opzich. Ik heb een vraagje: ik ga straks naar de dokter. Ik voel me al een hele lange tijd duizelig en ik wil me even laten nakijken. Zou je met me mee willen?" Het is even stil aan de andere kant van de telefoon. "Natuurlijk, Rob. Ik zal er zijn." Ik haal opgelucht adem. "Dankje, maat." Na nog even gepraat te hebben over hoe laat hij hier zal zijn hang ik op.

Om 14:30 precies staat Matthy voor mijn deur. Ik trek mijn schoenen aan en loop naar zijn auto. Ik stap in en bedank hem dat hij mee gaat. "Natuurlijk! Maar vertel eens, hoe lang is het al aan de hand? En wát is het precies?" Ik haal mijn schouders op en zeg: "Het is sinds iets voor mijn verjaardag. Ik weet niet wat het is maar ik word heel snel en veel duizelig en ik zie vlekken voor mijn ogen. Ook heb ik sinds kort vaak bloedneuzen en ontzettende koppijn." Matthy kijkt bedenkelijk. "Ik ben benieuwd wat de dokter zegt." Zegt hij uiteindelijk.

Aangekomen bij de dokter moet ik bloed laten prikken. Gelukkig nemen ze mijn klachten heel serieus en word ik goed geholpen. De dokter doet nog een paar testjes en zet ons daarna weer in de wachtkamer.

Na een lange tijd komt de dokter weer naar buiten. "Robbie van de Graaf." Zegt hij. Matthy en ik staan op en lopen achter de dokter aan en gaan zitten in het hokje waar de dokter aan het werk was.

"Sorry dat het zo lang duurde, maar we hebben gelijk onderzoek gedaan omdat dit serieuze en belangrijke klachten zijn." Begint de dokter. Ik knik en laat de dokter aan het woord. "Het vervelende nieuws is, dat er wel iets slechts uit is gekomen. Het is goed van je dat je aan de bel hebt getrokken want je hebt leukemie." Gaat de dokter verder. De wereld zakt onder mijn voeten weg en ik voel dat Matthy een arm om me heen sla en me in een knuffel trekt.

"Het spijt me jongen," Zegt de dokter. "maar we gaan er alles aan doen om je beter te maken." De tranen rollen over mijn wangen en ik kijk Matthy hopeloos aan. Ook hij heeft tranen in zijn ogen. De dokter geeft ons even de tijd en komt even later terug. "Ons idee is om je gelijk te laten behandelen. We gaan je naar het ziekenhuis verderop brengen, daar hebben ze een plek voor je." "Bedankt dokter." Zegt Matthy. Ik ben niet instaat om zelf iets te zeggen. "Robbie, we gaan er alles aan doen om je beter te maken." Zegt de dokter nog en daarna loopt hij weg.

"Wat moet ik nu, Matt?" Vraag ik wanhopig. "Ze gaan je helpen Rob, het komt goed. Ik beloof bij je te blijven met alles." Ik glimlach. Iedereen verdient een vriend zoals Matthy.