Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

Nog een laatste keer

Robbie van de Graaf
5 juli 1998 - 29 april 2025
Man van Cato van de Graaf

Robbie was iedereens beste vriend.
Hij zal gemist worden.

"Hou vol, hou vast!
Er is altijd nog m'n arm die om je heen past. En altijd m'n schouder die je rechthoudt.
Al is het maar voor even."

Geschreven vanuit Matthy's POV

Vandaag wordt Robbie begraven en moeten we officieel afscheid nemen van onze beste vriend. We zoeken steun bij elkaar en iedereen helpt elkaar. We zorgen met z'n allen voor Cato in deze moeilijke periode en nu haar zoontje bijna wordt geboren. Natuurlijk zorgt iedereen even goed voor elkaar.

We staan met z'n allen bij het graf waar zo dadelijk de kist met Robbie in komt te liggen.

Terwijl de kist wordt binnen gebracht speelt het prachtige nummer van Robbie. Althans als we Cato moeten geloven was dit echt zijn liedje. 'Hou vol. Hou vast.'

Wanneer de kist is neergelegd gaat iedereen zitten één voor één hebben we een speech voorbereid. We staan met z'n vieren voorin om Cato heen die als eerst haar verhaal doet.

"Mijn lieve man. De vader van onze kleine man. Al ben je niet meer hier, weet ik dat je voor ons zorgt. Je zal waken over ons en ons beschermen. Ik zal onze kleine opvoeden zodat hij precies zal worden zo als zijn lieve papa was. Ik zal hem altijd over jou vertellen zodat hij weet hoe geweldig zijn liefdevolle vader was. Lieve Robbie, ik zal het doen voor jou. Ik hou van je en ik mis je. Tot de dood ons scheidt en verder. Ik zal altijd van je blijven houden."

Wanneer ze terug loopt omhels ik haar en zachtjes huilt ze in mijn armen.

Wij hebben ook allemaal iets geschreven over Robbie wat we één voor één zullen opzeggen.
Koen is als eerst.

"Lieve Rob, wat is het kil en stil in huis zonder jou. Je was altijd gezellig. Het was altijd fijn om jou erbij te hebben. Overal waar je heen ging maakte je er een feestje van. Je was een lichtje in de donkere tijden en zelfs al had je het zelf moeilijk gingen anderen altijd voor. Je hebt een hart van goud, vriend. Ik ga je missen, maar weet dat ik zal leven voor jou."

Koen stapt naar achter en Milo loopt naar de microfoon.

"Robbie, Rob, smurf, kleine, welke benaming jij wilt. Lieve vriend, wat ga ik je missen. Je was een deel van mijn leven en dat zal je voor altijd blijven. Vergeten kunnen we je nou niet. Je liet altijd wel een spoor achter, al was het maar een random foto op iemands telefoon die je stiekem pakte.
Je hebt gevochten en je gaf niet op. Ik beloof je jongen, ik zorg goed voor je lieve vrouw en het mooie wondertje dat nog komen gaat. Het gaat je goed daarboven."

Ook Milo stapt dan naar achter en laat Raoul er door.

"Onze lieve Robbie, ik kan het nog geen plekje geven en dat zal nog wel even duren voordat ik dat wel kan en betwijfel het óf ik het ooit wel zal kunnen. Ik kan er maar niet aan wennen. Het voelt koud zonder jou. De jongens en ik zullen je voor eeuwig missen. Het is fijn om elkaar te hebben en om er voor elkaar te zijn, maar we doen dit allemaal voor jou. Je betekent zoveel voor ons. Je zal voor altijd in ons leven. Je zal gemist worden, lieve vriend."

En dan ben ik aan de beurt. Ik adem even diep in en uit en loop dan naar de microfoon. Tranen vullen mijn ogen al en wanneer ik het papiertje open vouw begin ik te trillen.

"Robbie, mijn aller beste, lieve vriend. Ik kan er niet om heen. Ik voel me leeg zonder jou. We zijn samen opgegroeid en je was mijn wederhelft. We deden alles samen en wat hebben we veel gedaan." Ik stop even en neem even een pauze voor mezelf om op adem te komen.

"We hadden een kracht samen. We konden non-verbaal met elkaar communiceren. We wisten altijd van elkaar wat we bedoelde met een enkele beweging. Het was dan ook zo mooi dat je pas heenging toen ik je toestemming gaf. Ik gaf je een knikje en je wist dat het goed was. Je zou geen pijn meer hebben. Lieve Robbie, ik had met alle liefde jouw pijn gedragen."

Er valt een traan op mijn blaadje. Ik zucht en ga verder.

"Ik zal je nooit vergeten. Ik ben niet meer het zelfde zonder jou, maar ik zal voor jou leven. Ik zal jouw kleine mannetje omarmen als mijn beste vriend. Ik zal een vriend voor hem worden zoals jij was voor mij. Ik beloof je, Robbie, ik zorg goed voor ze, voor Cato en de kleine man. Het gaat je goed daarboven, maatje."

Ik blaas trillend mijn ingehouden adem uit en kijk naar hoe de kist de grond in zakt.

29 april, de dag dat alles veranderde. De dag waarop we zeiden: "we zien je snel!", maar het sneller bleek dan gedacht.

Robbie, schitter daarboven.