Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

Terug bij af

Mijn telefoon zoomt op mijn nachtkastje. Ik word met een bonkend hoofd wakker en neem de telefoon op. "Hallo?" "Hoi Robbie, we hebben de uitslag van de scan. Zou je om 11:00 in het ziekenhuis kunnen zijn?" Wordt er aan me gevraagd door de zuster die mij belt. Ik kijk op de klok en zie dat het 9:50 is. "Uhh, ja moet lukken." Zeg ik. "Fijn, tot dan!"

Ik wacht tot Cato wakker wordt om vervolgens samen met haar te ontbijten.

Om 10:45 zitten we in de auto en zo zijn we precies op tijd bij het ziekenhuis.

"Goedemorgen, dokter." Zeg ik wanneer het kamertje van de dokter inga. "Goedemorgen, ga zitten." Zegt hij tegen mij en Cato.

"Goed, we hebben de uitslag van de scan van gisteren." Ik knik. "Laten we maar gelijk met de deur in huis vallen, Robbie. De leukemie is terug." Zegt de dokter.

Wederom zakt de grond onder mijn voeten vandaan. "W-wat, hoe dan?!" Roept Cato. Ik pak haar hand vast.

Hier gaan we weer, we zijn weer terug bij af.

"Het zou kunnen dat je niet echt klachten hebt gehad omdat iets van hoofdpijn best een gewenning kan worden. Omdat je jaren lang hoofdpijn hebt gehad, kan het zijn dat je daardoor niet aan de bel trok, maar het is uitgezaaide kanker deze keer. We gaan de keuze bij jou laten. We kunnen weer een traject beginnen, maar we kunnen niet beloven dat je beter wordt. We zullen er natuurlijk alles aan doen maar er zijn nu gewoon meer kankercellen actief in je lichaam dan 5 jaar geleden." Ik knik. "Ik wil het traject aangaan." Zeg ik. "Ik heb echt nog een heel leven voor me, ik wil niet dat dat van mij word afgepakt door een stomme ziekte." De dokter knikt. "Het zal zwaar worden Robbie, maar we gaan je helpen!" "Bedankt dokter."

Ik loop met Cato terug naar de auto. Ik moet nu naar huis en dan gauw kleren pakken. Dan gaan we daarna weer terug naar het ziekenhuis. Deze keer zullen ze het anders aanpakken. Ze beginnen gelijk met de chemotherapie. Ik mag dan, na eigen aanvraag, tussendoor naar huis, en moet om de 2 weken 4/5 dagen in het ziekenhuis blijven voor chemokuur.

Cato zit naast mij in auto. Ik heb mijn hand weer op haar been en voel dan een traan van haar op mijn hand vallen.

Ik heb het gevoel dat ik nu de taak van Cato op me moet nemen. Haar positiviteit heeft mij er door heen geholpen de laatste keer, dus nu moet ik haar helpen.

Ik knijp zacht in haar bovenbeen en vertel haar dat het goed komt. "Ik geef niet zomaar op. Ik kan jou hier niet alleen achterlaten en ik zou je voor geen goud kunnen missen, schat." Cato glimlacht licht door haar tranen heen.

In stilte rijden we verder naar huis. Ik had Matthy al gevraagd of iedereen vandaag thuis kon blijven en dat is precies wat iedereen heeft gedaan. Ze zitten in de woonkamer en voelen de bui al hangen.

We lopen de woonkamer in en zodra ik mijn mond open stort Cato in bij Lola. "De leukemie is terug." Zeg ik en dan heb ik er zelf ook moeite mee. Ik zak neer op de stoel die achter me staat.