Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

Ziekenhuis

Ik lig in het ziekenhuis waar ik met de ambulance naartoe ben gebracht. Matthy zit naast me op het bed waar ik de komende maanden zal doorbrengen. Althans dat zegt de dokter. Ik heb nog niemand wat verteld over deze toestand, maar ik weet dat ik dat wel moet doen. Ik pak mijn telefoon en bel mijn moeder. Matt kijkt naar me en geeft me een bemoedigend knikje

Mijn moeder neemt vrolijk op. "Hey jongen, wat leuk dat je belt." Ik glimlach zacht. "Mam, is pap in de buurt?" Vraag ik. "Uh ja?" Mijn moeder klinkt bezorgd. "Pap, mam.." begin ik en ik vertel ze alles. Over het duizelig zijn en hoe het zich heeft uitgebreid tot bloedneuzen en hoofdpijn. En ook vertel ik ze over het ziekenhuis bezoek en waar ik nu ben.

Wanneer ik klaar ben hoor ik mijn moeder huilen aan de andere kant van de lijn. "Mam, het is oké. Ze hebben me beloofd dat ik beter zou worden!"

Na een tijdje praten hang ik op. Ze hebben beloofd vanavond nog langs te komen.

Matthy heeft met mijn toestemming de andere jongens gebeld. Ze zijn hier nu onderweg naartoe. Ik ben blij met mijn vrienden. Ik hoef ze maar ergens voor nodig te hebben en ze laten gelijk vallen waar ze mee bezig waren.

Na een tijdje staan de jongens in mijn kamer. "Ow Rob.." zegt Raoul met tranen in zijn ogen terwijl hij mij een knuffel geeft. "Gaat het, maatje?" Vraagt Koen. Ik knik. "Het is echt heel klote, maar je doet er niks aan."

De jongens zijn een hele tijd gebleven, totdat mijn ouders er waren. Nu ben ik inmiddels alleen. Mijn ouders zijn ook weg en het is nu 23:45. Ik lig op het bed in het ziekenhuis en probeer te slapen. Het lukt alleen niet. Ik doe mijn oortjes in en zet de playlist van Matthy aan. Hij luistert altijd goede muziek. Ik zet de playlist op shuffle en sluit mijn telefoon. Het liedje dat opkomt is het lied 'Hou Vol Hou Vast' de cover van Suzan & Freek en Tabitha. Ik luister naar de tekst en neem het lied in me op.

'Ik zie ook wel in dat alles anders gaat dan hoe je het wilt of hoe je had gedacht.
En ik begrijp ook best dat jij het niet meer weet hoe het nu is, is wat jij had verwacht.
Dus adem in en tel tot 10 of 11 en verder.

Hou vol, hou vast.
Er is altijd nog m'n arm die om je heen past.
En altijd nog m'n schouder die je recht houdt.
Al is het maar voor even.'

Ik sluit mijn ogen en laat de tranen over mijn wangen stromen.

Waarom heb ik deze ziekte? Waarom bestaat deze ziekte überhaupt? En waarom nu? Ik heb nog een heel leven voor me. Ik zit nu opgesloten in deze kamer zonder iemand om mij heen.

Langzaam val ik in slaap. Uitgeput van deze dag en het heftige nieuws wat nog niet helemaal is ingedaald.

De volgende ochtend word ik door de dokter wakker gemaakt. "Hallo meneer van de Graaf. Ik ben dokter Hogendoorn. Ik ga je helpen door dit traject heen." Ik knik en geef hem een hand. "Ik wil je vragen wanneer je wilt beginnen met het traject van de chemotherapie. Het kan deze week al van start gaan, maar je mag ook nog een week wachten." Verteld de dokter. "Wat is het verstandigste?" Vraag ik. "Het beste zou wel zijn om er zo snel mogelijk mee te beginnen, om te kijken of we eventuele uitzaaiingen kunnen voorkomen." Ik knik. "Dan beginnen we zo snel mogelijk." Zeg ik beslist. De dokter knikt. "Dat is goed." De dokter geeft me nog wat informatie voor de eerste chemokuur en loopt daarna mijn kamer uit.

Vlak nadat de dokter weg is, komt de zuster binnen met een ontbijt. Ik glimlach en bedank haar.

Terwijl ik mijn ontbijt eet bel ik Matthy om de dingen te vertellen die ik net heb gehoord van de dokter. Ik klaag dat ik me nu al heel alleen voel. Matthy beloofd me zo vaak mogelijk met de jongens langs te komen.