Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

Hou vol, hou vast

Vandaag is de laatste dag met Cato. Ze is kankervrij en mag na bijna een jaar het ziekenhuis al weer verlaten. De doktoren zijn onder de indruk van Cato. Ze is best snel genezen en ze bleef altijd positief. Zij vind zelf dat dat de reden is dat ze beter is geworden, haar positiviteit.

Binnen de afgelopen maanden is er wat gaan bloeien tussen ons. De jongens hadden gelijk Robto of Catobbie is een feit. En vandaag ga ik het officieel maken.

"Cato!" Roep ik. Ze zit op haar bed en is alles een beetje aan het opruimen. "Ja?" "Ik moet je iets vragen, kom eens hier." Cato kijkt op en loopt richting mijn bed. Ik zet mijn bed wat hoger zodat ik haar beter kan aankijken. Ze komt naast me zitten en legt haar hoofd op mijn schouder. Langzaam rijk ik mijn hand naar die van haar en terwijl mijn vingers verstrengelen in die van haar probeer ik haar aan te kijken. "Ik hou van je Cato, en ik ga je zo missen." Zeg ik. Cato glimlacht zacht maar de tranen vullen haar ogen. Ze legt haar voorhoofd tegen de mijne en sluit haar ogen. Ze zicht diep en zegt: "Ik jou ook Robbie, meer dan je je kan voorstellen." Ik glimlach en pak haar kin. Ik kantel haar hoofd een beetje en ik kus haar. Ik weet niet waar ik de ballen vandaan heb gehaald, maar ik kus haar, zacht en teder. Ik voel Cato tegen mijn lippen glimlachen en weet daardoor dat het goed zit. Na een tijdje zet ik nog een laatste kus op haar lippen en daarna op haar voorhoofd. "Cato ik hou echt van je, en ik wil je vragen of je mijn vriendin wilt zijn." Zeg ik. "En hoewel ik weet dat ik waarschijnlijk doo-," Cato stopt mijn praten door me weer te kussen. Ze drukt haar lippen hart tegen de mijne en zegt dan: "Ik zou met alle liefde jouw vriendin willen zijn." Ik glimlach van oor tot oor en geef haar wederom een kus. Dan komt ze bij me liggen en staren we samen naar het plafond op onze laatste dag samen.

Na een tijdje bedenk ik mij ineens iets. "Cato?" Zeg ik. "Mmh?" Antwoordt ze me. "Je had me nog iets beloofd." Grinnik ik. "Ohja," ze staat op en pakt haar gitaar van het standaard naast haar bed ze pakt een krukje en gaat erop zitten. "Wat wilt u horen, mijn lieve vriend." Ik bloos wanneer ze dat zegt. "Uw favoriet, graag."

Cato begint met haar vingers over de snaren te glijden en langzaam hoor ik de eerste akkoorden van een liedje. Na een tijdje begint ze er bij te zingen.

'Ik zie ook wel in dat alles anders gaat dan hoe je het wilt of hoe je had gedacht.
En ik begrijp ook best dat jij het niet meer weet hoe het nu is, is wat jij had verwacht.

Dus adem in en tel tot 10 of 11 en verder.

Hou vol, hou vast.
Er is altijd nog m'n arm die om je heen past.
En altijd nog m'n schouder die je recht houdt.
Al is het maar voor even.

Het is geen geheim dat bijna iedereen vooral naar zichzelf, en niet naar een ander kijkt.
En ik begrijp nu ook best dat dat natuurlijk lijkt, als jij nu maar weet dat jij nog kan bereiken.

Dus adem in en tel tot 10 of 11 en verder.

Hou vol, hou vast.
Er is altijd nog m'n arm die om je heen past.
En altijd nog m'n schouder die je recht houdt.
Al is het maar voor even.

Hou vol, hou vast.
Er is altijd nog m'n hand die alles schoon wast.
Al is het maar voor even.
Al is het maar voor even.

Hou vol, hou vast.
Er is altijd nog m'n arm die om je heen past.
En altijd nog m'n schouder die je recht houdt.
Al is het maar voor even.

Hou vol, hou vast.
Er is altijd nog m'n hand die alles schoon wast.
Al is het maar voor even.
Al is het maar voor even.

Hou vol, hou vast.'

Ik staar somber voor me uit en laat een paar tranen vallen. Cato komt naast me zitten en slaat een arm om me heen en zingt nog een klein stukje opnieuw: "Hou vol, hou vast. Er is altijd nog m'n arm die om je heen past. Hou vol, hou vast. Er is altijd nog m'n schouder die je recht houdt. Al ik het maar voor even."

Ik laat mijn hoofd rusten op haar schouder en zeg snikkend: "Dat was het eerste liedje wat ik hoorde nadat ik gediagnosticeerd was." Cato kijkt op en glimlacht. "Het heeft zo moeten zijn, lief. Ik weet het zeker. De boodschap is ook zo bijzonder en mooi dat ik zeker weet dat je je aan die tekst moet vasthouden." Zegt Cato.

"Het was echt heel mooi." Vertel ik haar nadat ik ben uitgehuild.

Ineens staan Matthy, Milo, Raoul en Koen voor de deur. Ze lopen naar binnen en geven Cato een knuffel. "Jongens!" Zeg ik blij. "Ik had niet verwacht dat jullie vandaag zouden komen." De jongens lachen en geven mij één voor één een knuffel. "Je kamergenoot gaat weg vandaag, anders ben je zo alleen. We dachten we moeten nu echt naar Rob toe." Zegt Matthy. "Kamergenoot ben ik inmiddels niet meer." Zegt Cato met een lach. De jongens lijken het niet helemaal te begrijpen. "Robbie heeft gevraagd of ik zijn vriendin wilde zijn." Zegt ze dan trots. De jongens beginnen te juichen en te roepen. Matthy komt naar me toe en geeft me een knuffel. "Gefeliciteerd, maatje! Als iemand zoiets verdient ben jij het wel." Ik glimlach en bedank hem.

De rest van de avond spelen we met z'n zessen spelletjes. Morgen gaat Cato weg dus het is het laatste nachtje samen, daarom besluiten de jongens bijtijds weg te gaan zodat we nog tijd samen hebben.