Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

11 mei

Geschreven vanuit Cato's POV

Het is 11 mei vandaag. Het is een jaar geleden dat Robbie en ik trouwde en het is bijna 2 weken geleden dat mijn lieve man is verslagen door zijn ziekte. Althans. Ik vind dat hij heeft gevochten voor zo goed het kon. Het staat 1-1 want hij heeft de ziekte al een keer verslagen, alleen is het met kanker zo dat als je niet wint, je daar een veel strengere staf voor krijgt, snap je?

Ons kindje zit nog lekker in mijn buik, maar het zal niet lang meer duren voordat hij komt bekijken hoe deze wereld eruit ziet.

Ik voel me verslagen zonder Robbie, maar de jongens houden zich aan hun belofte. Zij en de meiden zorgen zo ontzettend goed voor me. En dat terwijl zij net zoveel pijn hebben. En zeker Matthy. Hij doet alles voor me, maar hij is verslagen. Hij mist zijn allerbeste vriend en het is hartverscheurend om te zien.

Ik zit op de bank met een bak ijs. Ik heb buikpijn door die kleine en ik zit nog steeds dagen lang te huilen. Lola is naast me komen zitten en legt haar arm om mij heen ik leun naar haar om m'n hoofd op haar schouder te leggen, maar dan breken mijn vliezen.

Het is 9:15, dus niet iedereen is wakker maar Matthy, Raoul en Lieke wel. "Matt! Cato gaat bevallen!" Roept Lola naar Matthy. Ook Raoul en Lieke komen aan gerend.

Matthy tilt me op en zet mij in de auto. Lola gaat naast me zitten achterin en zo rijden we naar het ziekenhuis. Raoul en Lieke blijven thuis en komen zo met de rest naar het ziekenhuis.

Onderweg bedenk ik me dat de buikpijn van afgelopen dagen de voorweeën zijn geweest. De eerste weeën zijn nu van start gegaan. Ik puf en knijp in Lola's hand.

"Rustig maar, straks is hij bij je." Zegt Lola om me gerust te stellen. Ik voel dat ik daar rustig van wordt. Straks ligt de kleine in mijn armen en dat is het allemaal waard. Bij elke wee wordt de pijn erger. Matthy racet naar het ziekenhuis en tilt me daar in een rolstoel. Zo snel als hij kan loopt hij naar de balie en vraagt om een kamer.

"Kamer 1123." Zegt de zuster.

Met lift gaan we naar boven. Lola belt ondertussen mijn ouders en mijn zusje om ze op de hoogte te stellen.

Zodra we boven zijn word ik gelijk ontvangen door de zusters en verloskundige.

Na een paar uur is het eindelijk zover. Gehuil.

Ik hoor gehuil en op dat moment begin ik ook te huilen. Lola is al die tijd bij me geweest. Ze geeft me een kus op mijn hand.

"Ik ben trots op je."

De verloskundige legt mijn lieve baby op mijn borst. "Gefeliciteerd mama." Zegt ze.

Ik neem dit moment helemaal in mij op ik kijk naar het wonder wat nu bij me ligt. "Wat lijk je op papa." Fluister ik.

Ik kijk Lola aan en begin te huilen. "Hij lijkt zo op Robbie." Lola knikt. "Hij is prachtig, Cato."

Na een tijdje staan de jongens en meiden ook bij mij in de kamer en mijn ouders en zusje zijn er inmiddels ook. De verloskundige komt terug met mijn baby en legt hem weer bij mij neer. "Alles is goed met hem." Zegt ze. Opgelucht haal ik adem.

"En nu wilt iedereen denk ik wel weten: met wie hebben we het genoegen?" Zegt de verloskundige met een brede glimlach.

Iedereen kijkt mij nieuwsgierig aan.

"Luka Robbie de Graaf." Zeg ik trots.

Luka Robbie de Graaf
Geboren op 11 mei, de trouwdatum van papa en mama.
Nu al zo'n bijzonder en geliefd kind.
Papa en mama houden van je.