Hou vol, hou vast - Robbie van de Graaf, Bankzitters

Controle

Cato en ik zijn 6 maanden getrouwd en we zijn dolgelukkig. Vandaag moet ik voor controle weer terug naar het ziekenhuis om te kijken of alles nog goed gaat.

We zitten samen in onze auto. Ik heb één hand aan het stuur en de ander ligt op het bovenbeen van Cato, mijn vrouw. Samen rijden we naar het ziekenhuis

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis parkeren we de auto en lopen we een rondje door de tuin van het ziekenhuis. "Hier hebben we zo vaak gelopen vroeger." Zucht Cato.

Het is inmiddels bijna 5 jaar geleden dat we elkaar leerde kennen in het ziekenhuis, en dus ook al bijna 5 jaar geleden dat we hier heel vaak een rondje gingen lopen samen.

"Hoi. Fijn jullie weer te zien Robbie en Cato!" Groet dokter Hoogendoorn ons. "Jullie zijn inmiddels getrouwd heb ik vernomen, ik ben ontzettend blij voor jullie." We bedanken de dokter en lopen met hem mee. "We maken vandaag weer een scan om te kijken of alles nog kanker-vrij is. Dat is gewoon protocol, moet altijd na de zoveel tijd!" Legt de dokter uit.

Samen met de dokter loop ik naar de kamer waar ik de scan krijg. Cato blijft in de wachtkamer zitten.

Ik ga op de behandelbank liggen en krijg allemaal flashbacks naar een aantal jaar geleden toen ik hier voor het eerst lag. Ik blijf zo stil mogelijk liggen en wacht totdat de dokter het seintje geeft dat het klaar is.

"De uitslag zal er morgen zijn. Ik zal je bellen en waarschijnlijk vragen om hier heen te komen om de uitslag te bespreken." Zegt de dokter. "Oké, bedankt!" Zeg ik en ik loop naar de wachtkamer waar Cato op mij wacht.

"Klaar?" Vraagt ze wanneer ze merkt dat ik de kamer uit kom. "Mhm.." mompel ik en ik pak haar hand. "Het komt vast goed." Verzekerd ze me. Ik knijp even in haar hand en knik.

"Wat zullen we doen?" Vraag ik. "Wat dacht je van een dagje pretpark met iedereen?" Ik grijns. "Heb je dat geregeld?" "Misschien."

Terug thuis aangekomen zit iedereen in de woonkamer. Matthy & Lola, Milo & Charlotte, Raoul & Lieke en Koen & Roxy. Met z'n tienen gaan we naar een pretpark.

Onderweg zingen we mee met de muziek en wachten we tot we er zijn.

Eenmaal aangekomen voelen we ons weer helemaal kind. We zijn niet oud, helemaal niet, maar soms voelt dat wel zo.

We gaan in elke achtbaan eten ontzettend veel van de kraampjes die overal staan. Het is een super leuke dag en een perfecte dag om dankbaar te zijn voor alle mensen om mij heen.