9. Bölüm Bilinmeyen Gerçekler

0 0 0
                                    

             Heluuuuuuuu yeni bölüm   
                      geldiiiiiiigggg
    Gelecek bölümler için planladığım
                olaylar müthişşşşşş😆

            Bu bölümde en son Dua yı       
           konuşturdum siz seversiniz🩵

        Neyseeee fazla konuşmayım siz
                    okuyunnnnmmm

Keyifli okumalarrr 🩵

                                _

Hepimizin gözü hilaldeydi telefonda ne konuştuda boyle şok içinde döndü anlayamadık.

"Abi annem hastaneye kaldırılmış" dedi hilal dönüp ateşe baktım
"Ne" şeklinde karşılık verdi oyke bir dönmüştü ki kötü bir şey olduğuna korkmuştu.
"Ahmet git çocukları hastaneye bırak" dedi annem hayatında ilk kez birine yardım ediyordu hemde karşılıksız.

Ahmet ben ve ateşler hemen aşağıya indik. Annem pencereden bize bakıyordu buz hemen arabaya bindik Ateş bize hastaneyi soyordi ve hemen hastaneye gittik.

Vardığımızda Ateş arabanın park edilmesini beklemeden hemen indi. Ateş indiği için bizde durduk ben hemen hilal'le aşağıya indik arkadan Ahmet geliyordu.

Hastaneye girdiğimiz an Ateş annesini sormuş ve ona herhalde oda numarasını filan söylemişlerdi. Biz ateşin arkasından gidiyorduk.

Ateşin ameliyathane nın önünde durduğunu gördük ve bizde durduk.
Ateş kapıya vuruyordu. İçinde bir şey kırılmıştı. Acı içindeydi.

Ateşin kapya daha çok vurduğunu görünce hemen yanına gittik
"Sakin ol!" Dedim ona ama demem ise yaramıyordu.
"Ateş! Dur artık!" Dedim ve ona sarıldım.

Biraz olsa bile içindeki ateşi söndürmüştüm ki oda bana sıkıca sarıldı.
"Sakin ol. Herşey düzelecek" dedim ona. Biraz daha öyle kalıp bir birimizden ayrıldık.

Ayrıldığımız an hilali yere çökmüş ağlıyor halde gördüm onun yanına gidip yere çöktüm
"İyi misin? Gerçi benim bu soruyu sormam dahi hata şuan" dedim bana bakmadı
"Hilal. Bana bak. Ağlamam birşeyi değiştirmez. Şuan senin güçlü durman lazım" dedim hilal bana baktı gözleri kıp kırmızı olmuş tu.

"Banada sarılır mısın?" Dedi düşünmeden ona sımsıkı sarıldım.

Ne diyeceğimi bilmiyordum, ne düşüneceğimi bilmiyordum yada ne yapacağımı. Hilali öyle görünce çok üzülüyordum ama elimden hiçbirşey gelmiyordu.

Hilal'le sarılmayı bırakınca Ahmet'in yanına gittim
"Doktorla konuştun mu?" Dedim ona sessizce bana baktı
"Doktor çıkmadıki konuşayım" dedi ters ters bakarak sanki burada olmak istemiyordu
"Neden öyle bakıyorsun? Burada kalmak dahi zorunda değilsin." Dedim
"Ne alaka? Sadece burası bana bir şey hatırlatıyor o kadar" dedi Ahmet Bey'in demi anıları vardı? ilginç.

.biraz daha konuştuk ve ben Ateş'in yanına gittim
"Sakin misin?" Dedim iyi misin diyemezdim zaten iyi olmadığını biliyordum.
"Ne iyiyim ne sakinim. Kendimi bitmiş hissediyorum. Kalbimden bir kez daha vurulmak istemiyorum" dedi bana öyle bir bakıyordu ki resmen kenimi onun yerinde gördüm. Ona hiçbirşey diyemedim.
"Burada kalmak zorunda değilsin" dedi birden
"Hayır bunun duymamış sayıyorum. Sen bana o kadar yardım ettin sıra bende" dedim ona normalde asla böyle konuşmam, yani utanırdım.

Yayımlanan bölümlerin sonuna geldiniz.

⏰ Son güncelleme: Aug 03 ⏰

Yeni bölümlerden haberdar olmak için bu hikayeyi Kütüphanenize ekleyin!

RED (Düzenleniyor)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin