Mor Menekşe | Taekook

Kamyonet

Holaaa

Uzun zaman sonra yeni bölümle karşınızdayımm. (Özledim 🥹)

Bu bölüm biraz kısa olucak önceki bölümde dedim diye hatırlıyorum demediysem şimdi dedim <3

Hadi ben kaçtım size iyi okumalar

***

Gözlerimi yumduğum sırada bir el kolumdan tuttu. Gözümü açtım hızla. Yüzü görünmüyordu güneşten dolayı ama Jimini andırıyordu

"Yardım. Lütfen" diye sayıkladım nefes nefese. Gözlerimdeki yaşlar hızını arttırdı. Daha hızlı akmaya başladılar

Beni tutan kişi kendine çekti. Duvardan içeri aldığında kim olduğunu önemsemeden sıkı sıkı sarıldım. Yaşlı yüzümü omzuna gömdüm. Gözlerimi kapattım tekrar

"Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim" dedim nefes nefese

Yere oturduk. Beni kendinden uzaklaştırıp saçlarımı ıslak yüzümden ayırarak gözlerimi açmamı sağladı

"Jungkook? İyi misin?" Evet. Jimindi kurtarıcım. Hıçkırarak başımı salladım

"İyiyim. Ben iyiyim" Saçlarımı biraz daha arkaya attı. Yüzüme doğru üfledi

"Tamam Jungkook um. Sakin ol. İyisin" Alnıma bir öpücük kondurdu. Dayanamayıp kolunu çekip sarıldım tekrar. Sırtımı sıvazlamaya başladı

"İyisin Kookiem. Bir şeyin yok. Sakin ol" Başımı sallayarak ağlamaya devam ettim. Karışık duygular içindeydim. Ne hissettiğimi bilmiyordum

Bir müddet sonra geri çekildi. Kahküllerimi geri çekti. Tekrar üfledi. Sonra

"Orada ne arıyordun?" diye sordu. Yutkundum

"Ben... Ben hava almak için çıkmıştım. Ayağım kaydı"

"Jungkook ya yetişemeseydim? Ya kayıp düşseydin? Ya parçalara ayrılsaydın? Hiç mi düşünemedin? Burası da açık. Burada da hava alabilirdin" Çok haklıydı. Ama duvarlar üstüme üstüme gelmişti

"Duvarlar... Üstüme üstüme gelmişti. Nefes alamamış gibi hissettim" Elini saçlarımdan çekmeden konuşmasına devam etti

"Bir sorun mu oldu?" Hatırladığım şeyle boğazımdan bir hıçkırık yükseldi. Ağlamamak için direnerek cevap verdim

"Babam önceden Hwangla çalışıyormuş" Kaşlarını çattı

"Ne?!" Gözlerimi kapattım. Artık dayanamıyordum. Yaşların akmasına izin vererek başımı salladım

"Nerden öğrendin?"

"Hwang..."

"O söyledi ve sende inandın öyle mi?" Başımı iki yana salladım. Derin bir nefes aldım

"Az önce babamla konuştum. İtiraf etti" Jimin bedenimi kendisine çekti. Saçlarımı okşamaya başladı

"Tamam canım benim. Sakin ol. Sakin"

"Jimin... Kailerin gitmelerine izin veremeyiz. Ya... Ya..." Düşüncesi bile ağlamamın şiddetini arttırmaya yetmişti

"Merak etme Jungkook sakin ol. Onlara bir şey olmayacak. Oğlu sonuçta"