ΜΙΑ ΖΩΗ ΕΝΟΧΕΣ

Τέλη Ιουλίου

Γιατί οι λέξεις μου να'ναι τόσο λυπηρές;

Τώρα που μπροστά μου, συ χαμογελάς

Γιατί οι φράσεις σου είναι τόσο σθεναρές;

Και για μέλλον στην Ελλάδα μου μιλάς.

Σε χόρτασα στις παραλίες

παρέα με μπύρες, γέλια και χαρές

σ' άγγιξα στις πρώτες αμαρτίες

σ' ένιωσα κοντά μου στις ακρογυαλιές.

Στις νύχτας τα περίχωρα

στα σύνορα της τέρψης

τούτοι γελούσαν ξέχωρα

κι συ, στη θλίψη να με δέσεις.

Σε αγκαλιές φαλτσάραμε

το ίδιο και στις λέξεις

και στη χαρά μπατάραμε

το ίδιο και στις έλξεις.

Ενοχικά ταξίδευα

μ' ένα πακέτο αντάμα

ρέστα δε μου περίσσευα

ούτε πιοτό συνάμα.

ΜΚ