KATİLİMİ ARAMAK

Herşey Başlamadan Önce Sessizlik Vardı

Bazı günler vardır. Sıradan bir gün gibi görünen görünüp sıradan hayatınızı değiştiren günler. Bir şeyler olacağını tahmin etmezsiniz. O günü hayatınızın sonuna kadar hatırlayacağınızı hiç düşünmezsiniz. Sonra bi şey oluverir. Olurken önemini anlamadığınız bir şey...

Öyle bir gündü. Alalade hayatımda o zaman dek hiç ilginç bir şey olmamıştı. Bundan sonra da olacağına dair emare yoktu. Ben insanların adını duyduğunda anımsadıkları, ama daha fazlasını hatırlamadıkları, Merak da etmedikleri o kızdım. Belki de hep öyle kalacaktım. Sakin ve huzurlu hayatımdan memnun olsam da içimin en derinlerinde ortalama ve sıkıcı bir yaşam geçirmenin kaygısı vardı. Sıradanlığın korkusu ruhumu yer yer daraltsa da değiştirmek için adım atmıyordum. Okula gidip geliyor, çıkışta bazen arkadaşlarımla kahve içiyor, ders çalışıyor, ailemle yemek yiyiyor, öylece yaşayıp gidiyordum.

Sonra onlar geldi...onlara birçok isim taktılar. Karanlık beşli, efsane beşli, muhteşem beşli, belalı beşli, felaket beşli, katil beşli...

Dedikodular çok hızlı yayıldı. Önceki okullarında bir cinayeti örtbas etmişler. aralsrından biri, birini öldürmüş. Diğerleri korumuş, şahitlik etmiş, birbirlerini kollamışlar. Cinayet katilin yanına kar kalmış. Okuldan uzaklaştırılmışlar, hiçbir okul onları kabul etmemiş, buraya gelmişler.

onlara özenenler oldu, aralarına girmek isteyenler, onlardan olmak isteyenler, onlara yakınlaşmak isteyenler... ben sadece uzaktan bakıp dedikoduları dinler, onlara bulaşmamaya çalışırdım.

ailelerin uzak durun dediği tiplerdi. Ben de öylelerinden uzak duracak biriydim. Duramadım... kendimi beklenmedik şekilde kendimi tam ortalarında buldum.

Katilin hangisi olduğunu bilmiyorduk. Hiçbiri katile benzemiyordu... hepsi katil olabilirdi... ve her kimse şimdi benim peşimdeydi...