အိမ်ပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသောယဉ်၏မိခင်
"ဟဲ့ ယဉ်...."
"ရှင်...အမေ"
"မောင့်ကိုမတွေ့ပါလား ဘယ်ရောက်နေလဲ"
"အိမ်ရှေ့မှာထိုင်နေတယ်လေအမေရယ်"
"ဘယ်မှာထိုင်လို့လဲ....မရှိပါဘူး"
"အမေကလဲ...အိမ်ရှေ့မှာ....ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"
ယဉ်မီးဖိုချောင်ထဲမှထွက်လာသောအခါမောင့်အားမတွေ့။ မောင် စန္ဒာနှင့်လိုက်သွားသည်အားသူမတို့မသိလိုက်ပေ။
"မောင်ကဘယ်သွားသွားပြောသွားပါတယ် ချောစုလာခေါ်သွားတာလား"
"ချောစုဒီချိန်မလာဘူးလေ အမေရယ်... ဒုက္ခပဲ မောင်ကနေကောင်းတာလဲမဟုတ်ပါနဲ့တစ်ေယာက်ထဲမူးမေ့နေရင် မတွေးရဲစရာပဲ"
"မောင်...စန္ဒာ..."
သူမတို့အိမ်ရှေ့တွင်စကားပြောနေတုန်းမောင်တို့မှခြံထဲဝင်လာလေသည်။
"မောင်...ဘယ်သွားနေတာလဲမမကြီးကစိတ်ပူနေတာ"
"အေးလေကွယ် ကြီးမေကြီးလဲအရမ်းစိတ်ပူနေတာ"
"မောင်..ဆရာမလေးနဲ့ခနလိုက်သွားတာပါ အမြန်ဆိုတော့မမကြီးကိုပြောဖို့မေ့သွာတာ မောင့်အမှားပါ"
"ထားပါ..နောက်ခါတော့မမေ့နဲ့နော်မောင်..မမကြီးပြောတာကြားသလား"
"ဟုတ်ကဲ့မမ"
"စန္ဒာ..ညည်းတို့ဘယ်သွားကြတာလဲ"
"ဒီလိုအရီးလေးရေ......."
"ဟယ်..ဒီကောင်တွေကတော့ ငါနဲ့တွေအုံးမယ်"
"စိတ်လျော့ပါယဉ်ရယ်"
"မမရယ်..မောင်ကိုမှအားမနာမောင့်ရှေ့မှာတောင်မှသူတို့ရန်ဖြစ်နေတာလေ"
"ယဉ်..စန္ဒာ..ညည်းတို့မောင့်ကိုဘယ်သွားသွားတစ်ယောက်ထဲမလွှတ်နဲ့...အမေဒီကောင်လေးတွေကိုစိတ်မချဘူး...ကြားလား"
"ဟုတ်အရီးလေး"
"အင်းပါအမေရယ်"
"ဗျို့...အန်တီလေး"
ဟော အိမ်နောက်မှချောစုဝင်လာပါပြီ။
"ချောစု..."
YOU ARE READING
တွယ်တာမိသောအမျိုးသမီး
Short Story"မြတ်နိုးမိသူက တီချယ်မေပါပဲ" ကေဇင်နန်းထိုက်မောင် "မောင့်ကိုပဲချစ်တယ်" မေသော်တာလွင် "တို့အချစ်ကိုမောင်မမြင်ဘူးလားကွယ်" ခင်စန္ဒာမြနွယ်
