KİMSESİZ #Wattys2017

1 #

Multimedya:Sagopa Kajmer -Galiba

"Öyle bir yerdeyim ki; Ne gitmesi mümkün, ne kalması mümkün olan, öylece bir yerdeyim işte.Vazgeçmekle direnmek arasında, akla karanın tam ortasındayım.. Kaybetmenin arefesinde, yeni bir hayatın eşiğindeyim.. Kalsam canım yanacak, gitsem Hayatım.."

"22 yaşında daha çocukluğunu yaşamadan, daha anne ve baba sevgisi görmeden bu yaşta buruşmuş bir yüz,eğilmiş bir boyun,yırtılıp atılmış bir hayat".İşte o hayat benim hayatım.

"Bu hayatta Allah"tan başka kimsem
yoktu.Annem ve babam daha 40 günü dolmadan ve  henüz adı bile olmayan beni bir devlet yurduna bırak gitmişlerdi.Kendimi şanslı sayıyordum çünkü onları hiç tanımadan,onlara bağlanmadan hayatımdan çekip gitmişlerdi.Tanıyıpda kaybetseydim bağlansaydım onlara belki daha zor olucaktı.Belkide benim için hayırlı olanı bu durumdu.Bir gün bile bir haber alamamıştım.Sadece bırakıp gitmişlerdi.Neden,ne olmuştu da bu küçücük yavrucağı bırakıp gitmişlerdi.Ne hakları vardı bunu yapmaya,elbet bir gün gelecek ve bu yapılanların hepsinin hesabı teker teker sorulacaktı."

"Hayatıma  1-0 geride de olsa başlamıştım.Öyle ya da böyle başka çare yoktu hayat devam ediyordu".

Hayatımda sadece bir kişi vardı.Daha doğrusu ben bilmiyordum.Yurt müdürü bir keresinde beni çağırıp,beni birinin aradığını söylemişti.Kendisini müdüre amcam olarak tanıtmış ve İstanbul'dan aradığını söylemiş .Bunu duyduğumda çok heyecanlanmıştım.Çünkü kimsem yoktu ve bu hayatta onun varlığını bilmek bile beni çok mutlu etmişti. Daha sonra aynı numarayı kaç defa arasamda ulaşamamıştım.Çok ilginç birdaha aramamıştı.Hayal kırıklığına uğramıştım.Belkide yıllardır aradığım ve hiç tanımadığım annem ve babam hakkında amcamdan bilgi alacaktım.Belkide hala yaşıyorlardı,böyle şeyler kurmuştum kafamda insan ümitleniyor işte.... Annem ve babamı görmesemde,ne olduklarını,nerede olduklarını bilmesemde onlara karşı içimde büyük bir sevgi olmasada kırgınlıklarıma rağmen yalnızlığıma rağmen onları bulmak istiyordum.Amcama ulaşmak için elimden gelen herşeyi yapıyordum ancak ne param,ne de elimden gelen birşey vardı......

"Annem ve babam hiç görmediğim,yanaklarından öpmediğim,dertlerimi anlatmadığım,zor zamanlarda beraber mücadele etmediğim, kucağında uyuya kalmadığım,sevincimi paylaşmadığım...Sahi ya annem ve babam benim için neydi benim için sadece bir kavrammıydı, sadece birer kelimemiydi "anne ve baba" ne güzel kelimeler...Sahiplik bildiren,sevgi gösteren,yardımcı olan,destek olan,mutluluk veren sahi ya ne güzel kelimeler.... Ancak bu kelimeler hiç kullanılmamış,daha doğduğum ilk günden beri hala tazeliğini koruyor.Her geçen gün onların eksikliği biraz daha artıyor biraz daha kırılıyordum.İçim içime sığmıyordu.İçimden bir güç git onları ara ve bul derken diğer bir güç ise maddi yetersizlikler ve kimsesizlikten bahsediyordu.Bir çizgi film karakteri gibiydi ruhum,kalbim,düşüncelerim her biri ayrı telden çalıyordu.

Belkide bilerek bırakmamışlardı.Hayat onlara bunu zorunlu kılmıştı ......

Gitmek için bir problem vardı. Amcamla çok uzak şehirlerdeydik. Ben Artvin'deydim amcam ise İstanbul'da .Onun yanına gidemiyordum çünkü oraya gidecek param yoktu ve aldığım maaş çok düşüktü.Doğru düzgün okul okumadığım için bir diplomam bile yoktu.Bu yüzden aylık kazancım asgari miktardan bile çok azdı.Bu parada ancak ev kirası ve ev ihtiyaçlarına yetiyordu.

Ancak gitmeyi kafama koymuştum.Öyle yada böyle amcamın yanına gidecektim.Para bulmam gerekliydi.Bu yüzdende çalıştığım yerin yanı sıra geceleri ufak bir barda garsonluk yapıyordum.Orada çalışmaya pek sıcak bakmasamda bir süre yani amcamın yanına gidecek parayı biriktirene kadar sabretmeliydim.Oraya gitmem için çok fazla para lazımdı,çünkü daha amcamı bulacağım bile kesin değildi.

Orada çalışan bir tanıdık daha vardı.Yani tanıdık dediysemde uzaktan tanıdık.Aynı mahallede oturuyorduk Büşra ile o da orada benim gibi garsonluk yapıyordu.18 yaşlarında güzel bir kızdı.Ancak benim onunla pek samimiyetim olmamıştı.Çünkü kimsem olmadığı için ve düzgün bir hayatım olmadığı için tanımaya cesaret edememiştim.İş yerindeki en güzel kız sayılabilirdi,Gözleri mavi,narin,saçları kumral ve orta boylu güzel bir kızdı...

6 Ay Sonra...

6 ay boyunca geceleri çok az bir uyku ile dinlenmeden tatil yapmadan sonunda hedefime ulaşmıştım.Benim için iyi bir miktar sayılabilecek kadar para biriktirmiştim.En azından gidip amcamı bulamazsam bile geri dönecek kadar param vardı.Son geceydi.Bu geceden sonra işten ayrılıp amcamın yanına İstanbul'a yola çıkacaktım.İş yerindekilerle vedalaştıktan sonra birkaç parça eşya almak için eve yönelmiştim.Büşra ile vedalaşmamıştım.Sorduğumda erken çıktığını söylemişlerdi.

Her zamanki gibi aynı şekilde eve doğru yürümeye başladım.Yürürken iki bina arasındaki tenha bir boşluktan çığlık sesi gelmişti.Duraksamıştım gidip gitmeme konusunda tereddüt etmiştim.Ardından cesaretimi toplayıp ışık olmayan sokakta sessizce sesin olduğu tarafa yürüdüm.Karanlıkta 2 kişi görmüştüm.Hemen saklanıp onları izlemeye başladım.Yüzleri karanlıktan dolayı pek anlaşılmıyordu.Ancak o ses çok tanıdık birinin sesine benziyordu.Yardım istiyordu,diğer şahıs ise onu susturmaya çabalıyordu.O ses Büşra'nın sesiydi.Hemen cebimdeki bıçağı çıkartıp onlara doğru yaklaştım.Yanlarına geldiğimde hiddetle bana doğru bakmış ve hemen bıçağını çıkarmıştı.Büşra bu durumdan faydalanarak çığlıklarla yardım istemek için kaçmıştı.Adam çok sinirlenmiş olacak ki hemen üzerime doğru yürümeye başlamıştı.Karanlıkta yüzünü seçemediğim bu kişi bağırarak üstüme doğru geliyordu.Korkmuştum geri geri adımlar atmaya başlamıştım.Tam geri dönüp kaçacağım sırada ayağım taşa takılmıştı ve sert bir şekilde yere düşmüştüm.Adam yaklaştı ve yakamdan tuttu ayağa kaldırdı ve sert bir yumruk attı.1.90 boylarında,iri,takım elbiseli bir adamdı.Korkmuştum hala elimdeki bıçağı bırakmamıştım.Adamın beni öldüreceği belliydi.Birşeyler yapmalıydım ya o ölecekti yada ben ölecektim.Adam tekrardan bir yumruk daha atmıştı.O yumrukla beraber sersemleyip kendimi yere bırakmıştım.Ancak bu böyle devam edemezdi.Sonunda gücümü toplayıp tek bir bıçak hamlesiyle adamı bıçaklamıştım.Bıçak darbesinden sonra adamın ağzından kan gelmişti.Kocaman adam gözlerimin içine bakarak yere düşmüştü.Ne yapmıştım ? Neden yapmıştım ? Zor durum da olan  bir insanı kurtarmak içinmi yoksa oradaki kişi Büşra olduğu içinmi, Büşra'ya ilgi duyduğum içinmiydi bütün bu fedakarlık....

Tam anlamıyla donmuş bir biçimde sadece adama bakıyordum.Ardından Büşra,yanında 4,5 kişi ile birlikte yanımıza gelmişti.Adamın yerde yattığını görünce kendini tutamayıp baygınlık geçirmiş ve yere düşmüştü.Hemen kendime gelip Büşra'nın yanına gitmiştim.Ellerinden tutup ayağa kaldırmıştım.Bana bakıp nasıl böyle birşeyler yaparsın gibisinden birşeyler söylüyordu.Bende kendime inanamıyordum karıncayı bile incitmeyecek biri olan ben bu gece,amcamın yanına gitmeden önceki son gece katil olmuştum......Hayatımda belkide hiç yeri olmayan biri için katil olmuştum........

*Hayatın Sizleri Neye Sürükleyeceği Hiç Belli Olmaz :)

*İnşAllah beğenmişsinizdir.Oy ve yorumlarınızı bekliyorum şimdiden teşekkür ederim :)
Kütüphanenize eklerseniz inşAllah her yeni bölümde bildirim gelir :)