Medya Babamız ve Annemiz.
Esil Zeynep karakterine bir türlü birini bulamıyorum. Daha doğrusu karar veremiyorum. Bölüm sonunda aklımda ki isimleri yazarım beğendiğiniz veya sizin aklınızda birileri varsa önerir misiniz?
İyi okumalar.
###########
Uyanalı saatler oldu ama ben gözlerim açmak için bekliyorum.
Neyi veya kimi bekliyorum bilmiyorum ama yine de sımsıkı yumuyorum gözlerimi.
Kimi kandırıyorum ki? Bas baya 3 haftadır her gün gerçekleşen rutin için bekliyorum. Abilerimin gelip öperek uyandırmalarını bekliyorum. Ama sanırım gelmeyecekler.
BEN SANA DEMİŞTİM BAK DAHA TAM ÖĞRENMEDİLER SENİN HAYATINI AMA DUYDUKLARINDAN NE MAL OLDUĞUNU ANLADILAR.
Olabilir mi gerçekten?
Hayır hayır olmaz, Babam 'buradayım, yanındayım' dedi. Diğerleri bıraksa babam bırakmaz beni. Bırakmaz değil mi?
BIRAKIR
Bırakmaz
AÇ GÖZLERİNİ BAK ETRAFINA KİMİN KALDI YANINDA
Olmaz açamam, abilerim kızar. 'Esil hadi ama biz uyandıracaktık seni. Öyle anlaşmıştık'
SEN KENDİNİ KANDIRMAYA DEVAM ET ZEYNEP. ER GEÇ GERÇEKLERİ GÖRÜCEKSİN
"SUS ARTIK SUS" Ağlamaya başladım. Ellerimi dudaklarımın üstüne koydum sesim duyulmasın diye.
Yatakta bir hareketlilik hissetim ve ardından onun sesini duydum.
Babamın sesini.
"Esil kızım, aç gözlerini babacım. Kâbus görüyorsun"
"Esil abim aç gözlerini" Taner abimin de sesini duyunca yavaşça açtım gözlerimi ve onlara baktım. Babam yatakta yanımda oturuyordu, Taner abim ve Kaan abimde yatağımın hemen yanında yere diz çökmüş oturuyorlardı.
Onları baş ucumda görünce daha çok ağlamaya başladım.
"Ağlama kurban olduğum, rüyaydı sadece, kötü bir rüya" dedi Kaan abim elimin üstüne öperek.
"Rüya görmedim ki" dedim ve yattığım yerden doğruldum. Babam hemen belimden tutarak doğrulmama yardım etti. Sırtımı babamın yardımıyla yatak başlığına dayadım ve onlara bakmaya başladım.
"Neden ağlıyorsun o zaman küçüğüm" dedi Taner abim. Yerden kalkarak yatağa yanıma oturdu.
"Ben- beni tek bıraktınız sandım" dedim çatallaşan sesimle.
"şşş ağlama babam buradayız biz" diyerek akmaya devam eden göz yaşlarımı sildi babam. Onun bu hareketiyle daha çok ağlamaya başladım. Babam başımı nazikçe tutarak ona sarılmamı sağladı.
Ben alışkın değilim ki baba sevgisine. Şimdi bu sevgi halleri yaşayamadıklarımı, elimden alınan hayatı aklıma getiriyor. En çokta buna ağladım, babamın göğsünde ağladım. Babamsa saçlarımı okşayarak ağlamamın bitmesini bekledi benimle ağlayarak.
Babamın da ağladığını saçlarıma düşen yaşlardan anladım. Onu da üzüyorum.
Ne kadar öyle durduk, ne kadar ağladık bilmiyorum. Kendimi yavaşça geri çekerek önce babamın sonra da kendi gözyaşlarımı sildim.
"Ağlama artık" hayır sanki tek ağlayan babammış gibi konuşmam yok mu.
Kaan abim baktı ağlamamız durdu, tekrar ağlamayalım diye konuyu değiştirmeye çalıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖZBEBEĞİ
Novela JuvenilBir kız düşünün, Yarıyıl tatiline bir ay kala yıllardır Anne-Baba dediği kişilerin aslında gerçek anne ve babası olmadığını öğreniyor. Bir Aile düşünün, Doğumuyla etrafına neşe saçan, aile bireylerini kendisine mest eden ilk kız çocuğunu daha doyama...
