Cezayir & Leyla

2. bölum "Konuşmak"

...

Guneş çoktan batmaya başlamişti
Dün geceki olaylardan sonra evde garip bir sessizlik vardi.
"Bir gece" bir ailenin yıllık düzenini bozabileceği kimin aklına gelirdi?
Gülendam hanım bir yandan gelininin yıllardır çektiği acıları, bir yandan da yıllardır ailesinden uzak ve yalnız kalan oğlunu düşünüyordu.

Leyla dün geceki olaylardan sonra herhangi bir tepki göstermemişti.
Leyla, Betadine'in kapısını kapatırken Sona bu fırsatı değerlendirdi ve konuyu açmaya çalıştı.

"Anne...dün gece olanlar hakkında konuşmamız gerekmiyor mu?"

Leyla, doktorun Sona'ya verdiği ağrı kesicilere bakıyordu.

"Anne. Lütfen bana bakar mısın?"

Leyla bu kez yorgun bakışlarını Sona'ya çevirdi, dün gece olanları kendi bile hâlâ hazmedememişti, bunu kızına nasıl açıklayacaktı ki ?!

"Sunam biliyorum zor bir durumdasın, yıllardır öldüğünü sandığın babana karşı karşıya geldin, üzülmeye çok hakkın var kizim ama..."

Sona annesinin sözünü kesti bu sefer.

"Anne ben senin tarafindayım"

"Kızım bu bir bir savaş değil ki tarafi olsun, biliyorum bu konu sana ağır ama o senin baban Suna."

"On yedi yil önce bize terk eden adam mı benim babam?"

Leyla suna'nın mavi gözlerine bakıyordu, bu gözler Cezayir'inkine ne kadar benziyordu.

"Anne...gece yatakta yanında uyuduğumda sessiz ağladiklerine unuttum mu sanıyorsun? Her seferinde babamdan bahsedince üzülmeyeyim diye gözyaşlarını görmemeye nasıl çabaladığını unuttum mu sanıyorsun?"

Leyla artık Suna'nın sözlerini dayanamadi ve ayağa kalktı.

"İlaçlarını zamanında almayı unutma kizim, ben biraz uyuyacağım"

Ve Suna'nın başından öptü ve dışarı çıktı.
Yalan söylemişti, nasıl gözünde uyku gelebilirdi ki?
Tam odasına giderken Gulandam hanim ile karşılaştı.

"Leylam, musait misin kizim? Biraz konuşalım mı?"

Layla ayakta dururken Gülendam hanim'ın gözlerine baktı
Saatlerdir uyumadığı belliydi.

"Konuşalım anne, konuşalım, sanırım zamanı geldi artik"

Birlikte odaya girdiler, Leyla yatağın köşesine oturdu, yatağın yanındaki fotoğrafler her zamanki gibi Gulendam hanim'ın dikkatini çekti.
Leyla ve Cezayir'in düğün fotoğrafıydi, ve yanındaki da Suna'nın çocukluk fotoğrafı.

"Bu fotoğraflar hâlâ yatağın kenarina..."

Leyla gözlerini fotoğraflara çevirdi, kendisinin ve Cezayi'ın düğün fotoğrafına baktı, o gece yüzünde ne kadar derin bir gülümseme vardı...

***
-On yedi yıl önce Leyla ile Cezayi'ın düğün gecesi:

Leyla başını Cezayir'in omzuna koydu.

"Cezayir çok yoruldum, gelin olmak ne kadar zor"

Cezayir Leyla'ya baktı ve onun kahverengi saçlarını öptü.

"Söz ver"

"Neye?"

"Hayatının geri kalanınada başını omuzlarıma yasla"

Leyla Cezayir'in elini tuttu

"Özoman hep yanımda ol, elimi asla bırakma"

"Bırakmayacağım, bırakamam"

***
Leyla üzüntüyle Gulendam'a baktı.

"Evet anne. Yıllarca bu fotoğraflardaki anılarla yaşadım."

Gulendam Leyla'ya biraz daha yaklaştı
Leyla'nın ellerini tuttu.

"Biliyorum kızım, biliyorum bunca yıl ne acılar çektin, ne gözyaşı döktün. Allah'tan sonra ben de şahit oldum Leylam."

Leyla'nın gözyaşları yanaklarını ıslatmışti.

"Leyla,musade ett Cezayir'i eve davet edeyim, ondan hesap sorayım Leyla"

Leyla başını kaldırdı ve Gulendama baktı.

"Hayır anne, hayır lütfen, eğer beni birazcık düşünüyorsan yapma, artık Cezayir'i görmeye dayanamam ben."

"Leyla kizim, bu işin başka çaresi yok, birak ona sorayım, nasıl bırakıp gittiğini, karısı hamileyken nasıl terk ettiğini, ailesini nasıl yalnız bırakabildiğini..."

Leyla ayağa kalktı.

"Hayır anne hayır."

Gülendam Leyla'nın sözünü kesti.

"Eğer senin üzerinde birazcık annelik hakkım varsa, onu eve davet etmeye izin ver Leyla"

Leyla sessiz kaldı, belki de en iyi yol Cezayir'i eve davet edip ona sorular sormaktı...

"Senin için anne, senin hatrın için oturup onun sözlerini dinleyeceğim"

Gülendam ayağa kalktı ve Leyla'ya sarıldı.

"Teşekkür ederim kızım"

Aslında Leyla da Cezayir'in sözlerini merak ediyordu, acaba onun sözleri bunca yıllık hasrete, acıya değecek miydi, bilmek istiyordu.

Ancak Cezayir'in gelişiyle yıllar süren yarasının eskisinden daha fazla kanayacağını bilmiyordu Leyla...